maandag 20 mei 2013

Yoga for Runners

Een jaar of drie geleden volgde ik samen met Brigitte de yogalessen die onze collega Stephany tijdens de lunch gaf. Hiervoor was op kantoor een mooie sportzaal waar we alle ruimte hadden. Zoals overal werd ook bij ons de sportgelegenheid wegbezuinigd. Eigenlijk ben ik toen ook gestopt met yoga.

Vorig jaar dus begonnen met hardlopen. Tijdens het trainen voor de LadiesrunRotterdam kwam ik er achter dat Stephany naast ‘yogajuf’ ook een fanatiek hardloopster is. Inmiddels was zij ook druk bezig een eigen yogastudio Yogazone op te zetten. Deze is nu up and running. Eind vorig jaar vertelde zij dat ze yoga workshops voor hardlopers geeft. Daar hadden Brigitte en ik wel oren naar en we hebben ons op de wachtlijst laten zetten.

Vandaag was het dan zo ver. Om 9:45 uur verzamelen bij de Yogazone studio in Rotterdam. Ik het besloten met het OV te gaan. Metro een kwartier eerder genomen, zowaar op het juiste station uitgestapt en gelijk ook de tramhalte gevonden. Moest ik gewoon een kwartier op de tram wachten!!! Natuurlijk liep ik vanaf de tram direct de verkeerde kant uit. Gelukkig had ik het kaartje met straatnamen nog in mijn telefoon staan en was ik vrij snel weer op de goede weg.
Ik was er bijna toen ik een berichtje kreeg van Brigitte. “waar ben je?” Dan word ik al nerveus. Hoezo, waar ben je? Ben ik te laat, nee toch? Volgens mijn kaartje moest ik namelijk nog een heel eind om een blok huizen heen lopen. Er stopte een meneer met een hondje: “moet je naar de yoga? Dat is hier rechts en dan gelijk links.” Zie ik er yoga-isch uit dan? Maar goed, hij had wel gelijk. Nog geen drie minuten later stond ik binnen. Wat een grote groep zeg! En wat maken ze veel geluid. Ik ben zo geen ochtendmens. Op zulke momenten moet ik mezelf echt even tot de orde roepen en zeggen dat die andere mensen best mogen praten en mijn naam niet Remi is.
Niet iedereen gaat mee naar buiten, ik kan mijn droge kleding dus lekker in de studio  laten liggen. We krijgen allemaal een vuilniszak mee. Hmmmmm, waarom zou dat zijn? Gelijk roept mijn ochtendhumeur in mijn hoofd: Ik ga ECHT NIET in het gras liggen. Na een kwartier door het park(je) te hebben gerend gaan we inderdaad oefeningen doen op een grasveld. Ik wil jullie graag even meegeven dat het gras echt wel nat was. We moeten 2 aan 2 oefeningen doen. Spijbelen kan dus niet. Uiteraard zijn Brigitte en ik een koppel. Nog voor we zijn begonnen gutst het zweet al in stralen onder mijn haar vandaan. Mijn koppakking is lek, zeggen wij thuis altijd. We moeten allerlei buik- en beenspieroefeningen doen. Alles 10 tot 12 keer en dan nog een keer. Mijn mazzel is dat Brigitte niet zo heel goed kan tellen en zo zijn we redelijk snel door onze oefeningen heen.
Daarna gaan we op een drafje weer terug naar de studio. Onderweg moeten we nog een aantal keren onze benen (eerst rechts dan links, niet tegelijk natuurlijk) over een paaltje zwaaien. Dat gaat nog best soepel vind ik zelf.
In de studio heeft Brigitte al snel twee yogamatjes helemaal achterin de zaal geconfisqueerd. Dan vallen we niet zo op. Bij de oefeningen die je staand doet merk ik dat ik meer moeite heb het bij te houden. Ik ben ook steeds mijn evenwicht kwijt als ik beide voeten plat op de grond zet. Daarna doen we grondoefeningen waarbij het handig is als je je balans kan houden. Zo nu en dan tuitel ik om en  Brigitte krijgt nog een keer een fikse lachbui als ze zelf omkukelt. Er mag gelukkig gelachen worden en we zijn niet de enige die er moeite mee hebben.
 
De dame aan de andere kant naast mij is misselijk. Dat is ook enigszins merkbaar en ik heb met haar te doen. Dat ze niet opgeeft snap ik wel, zou ik ook niet doen. Ik weet niet of je dit leest, maar ik hoop dat je je in middels beter voelt.
Zoals het hoort liggen we aan het eind van de les nog even in alle rust bij te komen. Ik ben blij dat ik een droog shirt en mijn vest mee heb. Zo warm als ik het even daarvoor had, zo koud krijg ik het als ik daar lig.
Na de les staat er koffie en thee en Stephany heeft een mega fruitsalade gemaakt. Helaas ben ik voor veel fruit allergisch dus ik waag me er niet aan. Van mijn medecursisten hoor ik dat het heerlijk is en de meeste gaan nog even terug voor nog een schaaltje. Dat is een goed teken.
Natuurlijk promoot ik loopmaatjes nog even en geef Stephany twee flyers om op te hangen. Dat heeft ze ook gelijk gedaan. Wie weet hoeveel volgers het gaat opleveren.
Het is ook nog stoffenmarkt in Rotterdam en als ik er dan toch in de buurt ben ……. Wat een drukte! Ik haal snel waar ik voor kwam en maak me weer uit de voeten. Zolang ik blijf bewegen heb ik ook geen spierpijn trouwens. Heel benieuwd hoe dat morgen is.
Er zijn foto’s gemaakt vandaag. Die heb ik niet en als jullie het niet erg vinden……..als ik ze wel had zou ik ze ook niet laten zien. Met mijn verhitte hoofd over de finish komen en daar een foto van plaatsen vind ik nog tot daar aan toe. Maar met mijn niet te missen derrière in de lucht, paars hoofd en om hulp vragende (vragende? smekende), ogen wil ik liever niet op het wereld wijde web komen.

 


 

vrijdag 17 mei 2013

Ik geloof er weer in


Volgens mij weet ik nu waarom het lopen de laatste tijd zo slecht gaat. Toen ik begin van dit jaar mijn steunzolen kreeg, werd mij verteld dat ik ze pas na 2 weken dagelijks gebruik ook in mijn sportschoenen mocht dragen. Daar heb ik mij braaf aan gehouden. De laatste tijd heb ik vaak pumps of open schoenen aan gehad en daar ´passen´ die steunzolen niet in. Als ik ging hardlopen had ik ze wel in mijn sportschoenen. Tijdens het lopen, wat al een inspanning is, werd ik dus ook gecorrigeerd. Dat was niet handig. Gelijk maar weer dichte schoenen aan (het weer sloeg toch om) en de steunzolen overdag dragen. Na twee dagen ging ik weer trainen. Ik heb geen WR gelopen, maar het ging zeker al beter! Mijn rugpijn is ook ineens over en de hoofdpijnaanvallen zijn al een stuk minder. Maar ik merk wel dat ik weer opnieuw moet beginnen. Mijn linkerbeen was alweer lui geworden en doet extreem zeer als ik loop. Spierpijn en dat mag, dus ik maak me niet druk. Eigen schuld dikke bult. Heel even heb ik gedacht om de Ladiesrun Rotterdam af te zeggen omdat ik zeker wist dat ik die 10km nooit zou halen. Nu heb ik er wel weer vertrouwen in en ga ik gewoon weer braaf trainen. Gelijk maar even een schema maken.

 
Inmiddels is de foto met de Romeinen ook binnen gekomen en als ik daar naar kijk krijg ik weer zin om te gaan lopen.
Als ik naar buiten kijk (regen, regen, regen) zakt die zin weg. Ik vind het niet erg om nat te regenen, maar mijn schoenen zijn dan 2 dagen niet bruikbaar en mijn steunzolen zeker 24 uur niet. Bijna had ik een 2e paar schoenen, zodat natte schoenen geen excuus meer zouden zijn om niet te lopen. De door mij zo fel begeerde neon geel/roze/zwart Asics Nimbus 14 zijn EINDELIJK in Nederland te koop. Al een half jaar probeer ik er hier aan te komen. Ze waren overal te koop, maar niet in NL. Omdat ik dit model nog niet had wilde ik ze niet zomaar bestellen. Ik heb deze schoenen uiteindelijk in het prachtige Diva Pink gekocht. Ze zitten als pantoffels, nu durfde ik het dus wel aan om via internet nog een paar te kopen. Na een lange zoektocht vind een kennis van mij ze in mijn maat (online). Gelijk bestel ik ze en blij als een kind ga ik slapen. De volgende middag krijg ik een e-mail van de verkopende partij dat ze ze niet in mijn maat op voorraad hebben en dat Asics ze ook niet meer kan leveren. Ze hebben ze wel in Diva Pink, of ik die soms wil……. Ik mag gewoon die schoenen niet hebben denk ik.

Nou ja, dan loop ik gewoon lekker op deze door. Misschien komen er in de loop van het jaar nog andere kleuren op de markt.

 

 

zaterdag 11 mei 2013

Nagenieten


De foto´s van de Estafette der Romeinen komen overal vandaan. Ik heb er een paar verzameld die graag even wil laten zien.
Er is ook een promotiefilmpje voor Loopmaatjes gemaakt. Daarvoor zijn onder andere Jacqueline en ik geïnterviewd. We staan ook redelijk vaak op de filmpjes die onderweg zijn gemaakt. Ik voel een nieuwe carrière aankomen. Door het beeld lopen. Dat gaat mij best goed af.
De foto´s met de gillende Romeinen heb ik nog niet voorbij zien komen. Ik wacht het rustig af.

Op dit moment zit ik in mijn loopkleren op de bank. Het regent pijpenstelen en ik smelt niet, maar vandaag heb ik echt ZO geen zin om nat te regenen.

 
 
 
 
De estafettelopers van Loopmaatjes wat social media al niet kan ´veroorzaken´




Ons startnummer en de finish

 
Bijkomen met de lunch die we ter plaatse kregen.


 




donderdag 9 mei 2013

De Estafette der Romeinen

Zondagmiddag doe ik een rondje Kralingseplas. Met heel erg veel pijn en moeite. Het is benauwd. Ik heb totaal geen vertrouwen in de race van aanstaande donderdag. Het feit dat je met een team loopt, en ik mijn teamleden niet teleur wil stellen, maakt het alleen maar erger. ´s Avonds belt mijn teammaatje. Voor het eerst horen we elkaars stem. Grappig. We spreken af waar we elkaar gaan ontmoeten.

Op dinsdag schiet het mij in de rug. Opstaan is een drama. Als ik eenmaal in beweging ben gaat het steeds beter. Niet gaan zitten voor ik moet lopen dus.
Woensdagavond. Morgen is de Estafette der Romeinen. Mijn loopkleren liggen klaar. Straks nog even een koek in mijn tas stoppen. Ik heb nu al vijf keer de toegestuurde informatie door gelezen. Het is mij niet helemaal duidelijk waar we kunnen parkeren en met het OV is geen optie. Dan ben ik ruim 4 uur onderweg (heen en terug) voor een run van 5km. Dat vind ik te gortig.

Donderdagochtend. Ik spring uit mijn bed. Dat is gunstig, mijn rug werkt in elk geval weer.  Op mijn gemak maak ik mij klaar voor de run van vandaag. We rijden mooi op tijd richting Vleuten. Het is even zoeken naar het P&R terrein, maar al snel hebben we een plekje gevonden en gaan we op zoek naar het Maximapark. Er zou wegbewijzering moeten zijn vanaf het station. Dat klopt, alleen staan er geen bordjes. Wat wij wel hadden verwacht. Langs de aanlooproute staat om de zoveel meter een jongedame om ons de weg te wijzen. Ik vind het nu al leuk!
Mijn Loopmaatjes Jacqueline en Aart zijn er ook al en al heel snel hebben we elkaar gevonden. De eerste ontmoeting voelt eigenlijk als een soort weerzien omdat we via Twitter en e-mail al veel contact hebben gehad. Marteijn van Loopmaatjes heeft de door mij bestelde tight meegenomen. Normaal zou ik die, i.v.m. mijn allergie voor van alles en nog wat, thuis eerst wassen. Maar ja, ik wil ook wel graag in mijn Loopmaatjes ‘kostuum’ rennen. Niet zeker wetende of dat wel reclame is voor Marteijn en eventuele uitslag voor lief nemend trek ik mijn nieuwe broek aan. Hij past! Ik ben er klaar voor.

De spanning wordt voelbaar in het estafette paviljoen. Bus 1 gaat vertrekken. Daar moet Jacqueline in. Ze trekt toch nog even snel een ander shirt aan, gooit nog 3x de inhoud van haar tas overhoop en weg is ze. Ik dacht dat ik kon stuiteren……
Dan mag ik mee met bus 2. De rit duurt lang en wij vragen ons af of de chauffeur wel weet dat we maar 5km en niet 15km moeten lopen! Op het wisselpunt aangekomen waaien we uit onze hardloopsokken. Ik ben zo blij dat ik op het laatst heb besloten mijn jasje aan te trekken. Ineens komt daar de klokauto, nou ja….het klokautootje aan.












Met 28 minuten op de klok komen gewoon de eerste lopers al voorbij. Wat lopen die mooi en belachelijk hard. Als ik het half zo snel zou kunnen zou ik al blij zijn. We moedigen iedereen aan en dan, zien we daar de eerste loopster van de estafette der Romeinen Loopmaatjes aankomen. NU al??? Ze heeft net zulke schoenen als ik, alleen weet zij wel hoe ze ze aan moet zetten. Wat een tempo!
Ik word nerveus en zet vast mijn muziek en GPS aan. Na een minuut of 10 komt Jacqueline er al aan. Terwijl ze mij het wisselhesje geeft puft ze dat het veel te heet is. Ik ben trots op haar. Dan ga ik van start en AUW! Kramp. Nee, niet nu alsjeblieft. Ik besluit 1km uit te lopen en dan even aan te kijken hoe het gaat. Bij 2km doet het nog steeds zeer en gaat het lopen steeds moeilijker. Een stukje wandelen dan maar. Onderweg zegt een meneer aan de kant: Team Hoefnix??? Ik roep hem toe dat dat verwachtingsmanagement is en hij zegt dat ik dan wel rustig aan mag doen. Bedankt! Zo hobbel ik afwisselend rennend en wandelend door. Ik heb dorst, hoest alsof ik een pakje zware shag op heb en baal als een stekker. Al wandelend kom ik een meisje tegen dat wel de hele 15km doet. Ze loopt een stukje mee. We hebben het 13km bord gemist en denken er bijna te zijn. Ze spoort mij aan om weer te gaan rennen en samen rennen we nog een stukje door. Dan zie ik een dame waarmee ik bij het wisselpunt stond. Ze is bekaf. Ineens bedenk ik me dat ik druivensuiker mee heb, stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Ik geef haar er 1 en neem er zelf 1. Dat helpt. Nu doen mijn benen het wel! Lekker dan, ik ben d’r bijna. Nou ja, het gaat om de lol toch? Achteraf blijk ik het nog niet zo slecht te hebben gedaan als ik dacht, 00:36:53. Als ik mijn mooie medaille heb ga ik op zoek naar mijn lief en Aart en Jacqueline.



 
Lang leve de GSM. We hebben elkaar snel gevonden. Bij het paviljoen krijgen we een goede lunch. Perfect geregeld. We genieten van de zon en het optreden van de Anita’s. Ik mis mijn Toppersvriendinnen. Wat een briljant fout optreden is dit zeg!

Dan is het tijd om afscheid te nemen en weer aan de lange wandeling terug te beginnen. Het was een super leuk evenement. Volgend jaar weer?

Marteijn en alle organisatoren en vrijwilligers van de loopvan de Leidsche Rijn enorm bedankt. Zonder vrijwilligers is een evenement als dit niet mogelijk.

vrijdag 3 mei 2013

020 meets 010. Zo kan het dus ook!


Al een tijdje volg ik via Facebook, Twitter en hun blogs de meiden van Girls love 2 run. Fieke en Francien. Twee leuke, frisse en jonge meiden uit Amsterdam die van hardlopen meer dan een hobby hebben gemaakt. Door hun leuke verhalen weet ik altijd weer waarom hardlopen leuk is. Ook bij hun gaat het wel eens niet. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.

De Girls organiseren runs in hun eigen stad. Iedere girl die mee wil lopen kan aanhaken. Leuk idee, je hoeft niet alleen te trainen en ontmoet gelijk gestemde. Maar ja, om nou voor een rondje gezelligheid 2 uur heen en 2 uur terug in de trein te stappen……Dat maakt de drempel om te gaan alleen maar hoger. Ik lees de verhalen wel.

Ongeveer een week geleden plaatsten zij een oproep op Facebook. De dames gaan on tour, ze willen hun volgsters ontmoeten. Briljant idee! De eerste stad die ze aandoen is Rotterdam. Wie gaat er 2 mei om 20:00 uur mee een rondje rennen in Rotterdam? Oh, en ze kennen Rotterdam niet, dus kan iemand helpen een leuke route uit te zetten? HAHAHAHAHAHAHA Hoezo spontane actie? I love it. Gelukkig zijn daar twee ander sportieve girls, Marieke en Lindsey, die zich als routeplanner aanbieden.

Nu begint het gesprek in mijn hoofd:
Leuk! Ik ga mee! Zou je dat nou wel doen Nicole? Die meiden zijn 20 jaar jonger en 20 kilo lichter dan jij. Hoezo denk jij dat je met je 43 jaar een GIRL bent? Ze lopen veel langere afstanden dan jij en doen dat ook nog eens veel sneller dan jij. Je hebt de foto’s toch gezien? Van die hippe stuiterballen, die benen tot hun oksels hebben. Geen grammetje vet. Ze zitten echt niet op jou te wachten met je 15 kilo + overgewicht.
Ondertussen nodig ik via Facebook al mijn rennende vriendinnen uit voor dit event. Mijn eigen aanwezigheid zet ik op “misschien”.

De hele week ben ik niet echt goed gehumeurd en mijn lichaam wil absoluut niets! Dinsdags zet ik mijn aanwezigheid op “aanwezig”. Stok achter de deur. Gelijk wordt mijn status geliked door een paar dames die ik heb gevraagd mee te gaan. Hmmmm, nu moet ik wel natuurlijk.
Op woensdagavond moet ik voor een slaapapneu onderzoek een nachtje naar het ziekenhuis om daar te slapen. Ik word die nacht een keer of 4 wakker, ben doodmoe als ik opsta en heb een drukke dag op kantoor. De hele dag heb ik al last van mijn linker been, het is lang geleden dat ik dat zo erg heb gehad. Niet zeuren, gewoon gaan! De berichtjes die de deelneemsters op Facebook zetten maken mij enthousiast.

Als ik om 19:45 uur langs de afgesproken plek rijd zie ik 6 dames staan. Die zullen er waarschijnlijk wel bij horen. Met een klein beetje knikkende knieën loop ik er op af. Ze zijn er inderdaad voor de run. Al snel komen ook Elise en Melissa die ik van Irun ken aan gelopen. Gelukkig! Binnen 10 minuten loopt het vol en is het een mega kippenhok! Wat waanzinnig leuk is dit. Fieke en Francien geven iedereen een handje, alsof ze de namen zullen onthouden. HAHAHAHA De dames zijn zelf ook aardig overdonderd door de grote opkomst. Ze hadden op 10 à 20 deelneemsters gerekend. Uiteindelijk staat de teller op 56 inclusief de dames zelf.

 

We beginnen met een warming up op het grasveld. De kring is zo bizar groot dat Fieke en Francien zich amper verstaanbaar kunnen maken. We trekken dan al wat publiek. Dan begint die enorme sliert aan een rondje om de plas. Mensen blijven gewoon staan om te kijken naar dat gekakel dat voorbij komt. Halverwege stoppen we om weer wat oefeningen te doen. Zo is het voor de niet zo snelle loopsters onder ons (ik dus) ook leuk. Het uitzicht, de prachtige Kralingseplas, is ook geweldig.
 
Daarna gaan we weer 12 minuten rennen. Als laatste doen we een paar sprintjes. Daarna rennen we gezamenlijk terug naar het veld waar we zijn begonnen. We krijgen een heerlijk verfrissend drankje en natuurlijk wordt er een groepsfoto gemaakt.

 
Met een paars hoofd en zwetend als een otter stap ik weer in de auto. Wat was dit een leuke run zeg! Als er een vervolg op komt ben ik er zeker weer bij. Dan zorg ik wel dat ik beter loop.
 

Francien, Fieke, Marieke en Lindsey. Waanzinnig bedankt voor jullie inzet. Het moet voor jullie ook leuk zijn geweest om te zien dat er zoveel dames op af zijn gekomen.

Op naar de volgende keer!