Rusten of lopen, that´s the question

Maandag doet mijn linkerbeen flink zeer. Smeren met een Flying Peacock Oil. Soort Tijgerbalsem, maar dan in een flesje. Dat helpt. Ik zit vandaag de hele dag in Amsterdam (alweer), dit keer voor mijn werk. De NS heeft besloten niet mee te werken en dus moet ik meer trappen op en af dan mij lief is. Nou ja, stilzitten is ook niet goed als je spierpijn hebt.

Dinsdag hebben we ontruimingsoefening op het werk. Aangezien ik bij de ontruimingsploeg zit moet ik heen en weer lopen om iedereen van de vleugel af te krijgen. Daarna mag ik vanaf 11 hoog met de TRAP naar beneden. AUW, AUW, AUW!!!  Gelukkig kan ik met de lift weer terug. Ik lees net in een blog van Paul Oude Vrielink (die echt wel goed getraind is) dat hij ook geen trappen kon lopen. Klein detail, hij heeft de hele gedaan.

Woensdag werk ik thuis, maar kom ik niet aan hardlopen toe. Mijn been doet ook nog best wel zeer, daardoor ik durf ook niet zo goed. Bij de fysio heb ik eerder al gezegd dat ik hier last van heb, maar zij reageerde daar gewoon op met: oh, vervelend. Ik had dus niet het gevoel dat het iets ergs zou kunnen zijn. Nu twijfel ik of ik er slim aan doe er niet naar te laten kijken.

Donderdag drukke werkdag, want ik kan mij nu gericht op een nieuwe klus storten. Heerlijk! Daardoor blijf ik dan weer langer op kantoor zitten en ben ik laat thuis.

In de nacht van donderdag op vrijdag heb ik een nachtmerrie waardoor ik in paniek wakker word. Gebroken stap ik de volgende ochtend uit bed. Ik probeer nog een tukkie te doen zodat ik daarna kan rennen. Maar het slapen wil niet lukken en ik vind het al zwaar om het stukje van de bank naar de keuken te lopen. Jammer want ondanks dat het oktober is, is het wel prachtig weer. Als een soort van boetedoening schrijf ik mij in voor de 20 van Alphen. Voor de 10km uiteraard. Ik had al gezegd dat ik die wel wilde doen. Mijn collega Heimen woont boven de route en heeft mij beloofd een spandoek voor mij aan zijn balkon te hangen. Daar doe ik het voor. En nu heeft de moeder van loopmaatje Evelyn gezegd dat ze ook met een spandoek klaar zal staan. En ze kent mij niet eens persoonlijk. Gekkenhuis! Dat is wel heel veel motivatie. Supporters zijn zoooooooo belangrijk. Die maken het verschil tussen opgeven en op je tandvlees de eindstreep halen.

Zaterdagochtend word ik pas om 9:30 uur wakker!!! Dat is niets voor mij. Hoewel ook deze nacht weer door een nare droom is verstoord ben ik wat beter uitgerust. Ik ga met mezelf in discussie. “Eigenlijk is het te mooi weer om niet te gaan rennen, maar ja het is al laat. Ga je toch gewoon een kort rondje? Je moet toch maar afwachten of je pijn krijgt of niet.”
Uiteindelijk trek ik mijn hardloopkleding aan en ga ik toch naar buiten. Na de software up-date van mijn telefoon heb ik er wat problemen mee en nu kan ik mijn loopmuziek nergens vinden!!! Bijna ga ik weer terug om op de bank te gaan zitten mokken. Maar ik vervrouw  mijzelf, vind gelukkig een loopmaatjesmix van DJ Kes en ga op pad. Het is waanzinnig lekker weer! Niet als een gek gaan rennen nu. Hou je in. Niet met je schouders bewegen maar met je armen zwaaien en knieën heffen. Het moet er vreemd uitzien, want ik zwaai overdreven met mijn armen. Ik merk wel dat ik daardoor ook anders ga lopen en mijn benen geen pijn doen. Voor mijn gevoel ga ik alleen extreem langzaam. De mevrouw van Endomondo vergeet te zeggen wanneer er een kilometer voorbij is en ik heb dus geen idee van mijn snelheid. Ik weet natuurlijk wel ongeveer hoe groot mijn ronde is en ga snelwandelen als ik op ruim 1,5km ben. Het gaat goed. Geen pijn en eigenlijk had ik wel door kunnen gaan. Het enige wat moeilijk is, is om op deze manier te blijven lopen. Ik merk dat ik snel terug val in mijn “oude” manier van lopen. Na 2,15km ben ik weer thuis. Daar zie ik dat ik de eerste kilometer onder de 7 minuten heb voltooid. Voor mij is dat heel goed, en dan heb ik nog even moeten wachten bij een oversteekplaats. De laatste tijd was ik al blij als ik het in 7 minuten haalde. Tevreden dus. Volgende week plak ik er een kilometer of 2 aan.

       

Na een gezellig feestje bij Rianne en Hans waaien we zondagochtend weer naar huis. Wat een weer zeg! Ik ben blij dat ik vandaag niet hoef te hollen. Mijn been doet nog steeds geen zeer. Dat is een goed teken vind ik. Als ik woensdag thuis kan werken maak ik een groter rondje.

Amsterdam Marathon, here I come!

Het was geen drukke week. Gewoon werken, vroeg weg en laat thuis. Vrijdag nog naar de kapper geweest. Overwogen om een klein rondje te lopen. Is dat wel of niet verstandig zo vlak voor een run? Tja, ik weet het niet. Ik doe wel weer braaf mijn oefeningen en tijdens een wandeling heb ik al geen pijn meer in mijn linker been. Ik loop ook al de hele week braaf met mijn steunzolen in mijn schoenen.

Zaterdag is rustdag maar ik ben heel erg vroeg wakker. Op mijn gemak mijn tas inpakken en boodschappen doen. ’s Middags vertrekken we naar Amsterdam om mijn startnummer op te halen. We gaan lopend naar het metro station en komen vlakbij huis de buurman tegen. Na een kort gesprek zeg ik dat we moeten gaan omdat we de metro moeten halen. De buurman roept dat we rekening moeten houden met een half uur vertraging omdat ze aan de metro aan het werk zijn. PANIEK!!!! Ik was zo lekker rustig voor mijn doen, maar de stress schiet er nu goed in.
We zetten de pas er in en kunnen nog net door de dichtgaande deuren de metro in stappen. Pfffft, dat is een opluchting. Nu kijken of hij doorrijdt en we de trein ook kunnen halen. Ja hoor, ook dat gaat goed en in Amsterdam zitten we ook al snel in de juiste bus. Leuk er zitten Italianen Fransozen bij ons in de bus, die gaan ook hun startnummer halen. Ik krijg al een beetje de loopkriebels, en zij zijn net zo hyper als ik. Als we uitstappen hoeven we ons niet echt af te vragen waar we heen moeten. En gigantisch matrixbord geeft met grote letters en pijlen aan welke kant we op moeten. Wat is druk op de Expo! De mensen die de hele marathon lopen moeten in een flinke rij staan voor hun startnummer.  Voor de 8km is blijkbaar niet veel belangstelling, Ik ben als 2^e aan de beurt en sta binnen 5 minuten met mijn startnummer in de hand. Nog even een rondje over de Expo, waar ik het Tom Tom runners horloge even kan aanschouwen. Deze staat heeeeeeeel hoog op mijn verlanglijstje, maar ik moet nog ‘even’ sparen.
Dan gaan we door naar Jacqueline. Daar mogen we vannacht gelukkig blijven slapen, dan hoef ik morgen niet zo vroeg op te staan. Met z’n drietjes gaan we heerlijk sushi eten, weer eens wat anders dan pasta.

 

Zondagochtend. Puffer, neusdruppels en Ibuprofen in de aanslag. Ja, ik loop op doping. Die kaak is echt killing. Toch ook een beetje nerveus, maar dat mag wel. Omdat ik al zo lang bevriend ben met Jacqueline voel ik mij daar thuis en gedraag ik mij ook zo als thuis. Zij kent mij ook goed genoeg om te weten hoe ze mij het beste kan benaderen op dagen als deze. :-)
Als we naar buiten stappen krijg ik een bericht van Lindy. Lindy en ik hebben elkaar via Facebook leren kennen omdat we alle twee Start to run van Evy volgden,  we liepen op dezelfde dagen EN waren ook nog eens even ver in de lessen. We spraken toen (in februari 2012 ofzo) af om in juni samen met nog wat dames de 5km Ladiesrun van Rotterdam te doen. Lindy werd ziek en kon die dag helaas niet. In december dat jaar gingen we (Jacqueline, Brigitte, Lindy en ik) naar de film De Marathon. Op Jacqueline na hadden we ons namelijk allemaal ingeschreven voor de 10km van de Rotterdam Marathon en een beetje inspiratie is niet weg. Wederom werd Lindy ziek *snik*. Blijkbaar mag ‘020’ niet naar ‘010’ komen. Nou, ik mag overal komen en vandaag was het, na 1,5 jaar(!), eindelijk zo ver. Lindy en ik gaan samen een run doen. YES!! Stom toevallig hebben we nog opvolgende startnummers ook. Al vrij snel hebben we elkaar gevonden en gaan we het roze startvak in. Het is best fris en ik heb even spijt dat ik niet mijn lange tight aan heb getrokken. Ik hou mijn jasje aan, maar voor we over de startstreep zijn heb ik dat al aan Roel gegeven. We starten achteraan, maar halen best wel wat mensen in dus die veegwagen krijgt ons niet te pakken (hoop ik).  Tot aan de 3km kan ik bij Lindy blijven, maar dan moet ik echt even rustig aan doen. Mijn GPS doet het niet dus ik heb niet echt goed door hoe hard ik loop. Gelukkig heeft Lindy een programma aan staan dat zegt hoe lang ze aan het lopen is. Zo weten we een beetje hoe lang we over een kilometer doen. Tot aan de 5km hou ik haar in het vizier, maar naar haar toe lopen lukt niet. Dan gaat ze in de R van Racen en is ze weg. Prima, altijd je eigen race lopen. Dat doe ik ook het liefst. We lopen onder het Rijksmuseum door, ook erg leuk. Het wordt nog zonnig en dus ook warm. Alle bekers water die ik kan pakken giet ik over mijn hoofd en de spons knijp ik uit in mijn nek. Mijn been houdt het redelijk, maar er zitten best wat gemene bruggetjes in deze run. Je merkt pas dat je omhoog loopt als je pijn in je kuiten krijgt! Goeie training voor december. Op 500 meter voor de finish hoor ik de speaker zeggen dat de eerste marathon lopers bijna bij het stadion zijn. HUH?? Ze zijn een uurtje voor ons vertrokken. Mooi niet dat ik mij laat opvegen natuurlijk. Ze moeten nog 4km, lijkt me stug dat ik op de laatste 500 meter in word gehaald.
Dan loop ik het Olympisch stadion in……. WAUW!!! Dat is gaaf zeg. Met mijn medaille om mijn nek kijk ik rustig rond of ik Roel kan vinden. De speaker schalt door het stadion dat het niet lang meer kan duren eer Chebet het stadion in loopt. Ik zie Roel op de tribune staan en maak hem duidelijk dat ik even op de binnenkomst van Chebet wil wachten. Dat is ook een spektakel op zich hoor. En wat loopt dat kleine mannetje hard zeg!! Maar ja, later hoor ik ook dat hij ongeveer half zo zwaar is als ik. Duh! Zo kan ik het ook (not). Ik ben al heel erg blij dat ik bijna geen pijn heb. Het gevoel alsof ik trap heb gekregen blijft gelukkig uit. Op het plein voor het stadion zie ik Lindy weer.
Gezamenlijk lopen we naar de metro en daar scheiden onze wegen zich. Bij Jacqueline thuis ga ik nog even douchen en dan gaan we naar huis. Korte stop bij de Burger Bar. Dat is mijn beloning voor vandaag. De trams rijden niet en dus lopen we naar het Centraal Station. Nu begint mijn been wel op te spelen, maar ja…..ik ben al klaar dus wat geeft het?

 

Op naar de Bruggenloop. Rustig opbouwen met de trainingen, want ik wil dat been graag heel houden.

Een week niet gelopen is.....

Inderdaad een week niet gelopen. Misschien goed, gezien de pijntjes van de laatste tijd. Maar het voelt niet goed. Over een week moet ik de 8km van de Amsterdam Marathon doen en over 8 weken al de 15km van de Bruggenloop!!

Maandag en dinsdag ben ik laat thuis van het werk. Woensdag werk ik wel thuis, maar ik heb al 2 dagen kloppende pijn in mijn kaak waar ik net 2 nieuwe vullingen heb. Vorige keer dat ik dat voelde moest ik een wortelkanaalbehandeling ondergaan. Ben ik 3 weken aan het pijnlijden geweest en moest de kies er uiteindelijk uit. Dus bel ik heel dapper, de tandarts. De assistente denkt ook aan een wortelkanaal en ik kan ´s middags komen. Op de fiets op weg naar de metro doet het inademen van koude lucht al zeer aan mijn kies en ik bereid mij op het ergste voor.  Inmiddels heb ik ook gierende koppijn. In de metro stappen 2 dames in met hun( kleine) kinderen. Die kinderen huilen en gillen echt de hele weg! Gelukkig mag ik er snel uit. In de wachtruimte wacht mij de volgende verrassing…..4 gillende kinderen met stuiterballen. Hou vol Nicole. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik aan de beurt was.
Fotootje (kassa), beetje lucht blazen, tikken, vulling stukje afslijpen. Alles zonder pijn. Geen wortelkanaal dus. Wat dan? Overgevoelig voor het materiaal waar mijn vullingen van zijn gemaakt. Kan nog een paar maanden zeer doen. WAT??? Ik krijg 3 Ibuprofen 600 mee voor als ik niet kan slapen. Een paar maanden zei hij toch? Dan is 3 wat weinig vind ik. Dat mijn hele kaak zeer doet komt omdat ik mijn kaken klem om de pijn tegen te gaan. Helaas voor Roel doe ik dat voornamelijk ’s nachts.

Donderdag is ook weer een hollen, vliegen en rennen dag.
Vrijdagochtend dan? Het regent echt keihard. Normaal zou ik dat niet erg vinden, maar ik ga vanavond ook nog naar Lekker in de Ziggo Dome. Als ik nu natregen en koud word wil ik gewoon op tijd mijn mandje in. Dus blijf ik lekker in huis, want het wordt echt niet droog. Heb ik mooi de tijd om lekker uitgebreid te douchen en schminken voor vanavond. Wel verleng ik nog even de zak van 1 van mijn lange loopbroeken. Zo kan ik daar in elk geval mijn telefoon in meenemen als ik bij koud weer ga rennen. Als het even droog is loop ik snel naar de metro. Na wat omwegen zit ik uiteindelijk met Brigitte, Carola en Moniek hoog en droog bij Gerard op visite. Mijn vriendin Trees had 4 kaartjes gewonnen en kon zelf niet. Altijd fijn als er dan aan je gedacht wordt. Wij hebben een leuke avond gehad, veel jeugdsentiment en ook keihard mee gezongen. Laat thuis en bekaf.

Zaterdag is het mooi weer. Ik ben alleen helemaal gesloopt van gisteravond. Lopen heb ik echt geen puf voor. We besluiten op de fiets het dorp in te gaan, dat is ook beweging.

Zondag. Om zes uur word ik wakker van hevige regen en mega knallen van het onweer, gevolgd door flitsen die zelfs door ons verduisteringsgordijn heen te zien zijn. Was ik nou gisteren maar wel gaan lopen. Het wordt wederom niet droog en het waait keihard. Via Twitter volg ik de weerberichten van Ed Aldus, weerman van onze regio. Code oranje is afgegeven en ik zie een foto van een plein hier in het centrum waar het water behoorlijk hoog staat. Volgens mij wordt dit een lazy Sunday. Nou ja, dat wil ik wel maar het lukt niet. Geen rust in mijn lijf. De hele dag ben ik gewoon lekker aan het rommelen in huis. Ik lees wel tweets van mensen die toch zijn gaan lopen en zie ook de Marathon van Eindhoven op tv, maar ik vertik het…………….ik ga echt NIET naar buiten. Dan maar een mietje! Overigens gaat het de geoefende lopers van de marathon Eindhoven ook niet best af. Veel kramp en kou op de spieren. Ik hoor een man zeggen dat hij door de kou langzaam moest lopen, slechts 17km per uur. PARDON???? Ik ben blij als ik 8 tot 8,5km per uur doe!

Eerste inschrijving voor 2014 is een feit

Gekkenhuis deze week! Maandag begint met een meeting in Amsterdam. Met het OV een drama om te komen. Het station is wel dichtbij het pand maar ik moet heel vaak overstappen en mijn benen hebben niet zoveel zin om te rennen. De spierpijn van de Singelloop valt mee, maar toch.
´s Middags moet ik naar de tandarts en mondhygiëniste. Ik ben geen tandartsfan, eigenlijk ben ik er doodsbang voor. Mijn tandarts weet dat en heeft erg veel geduld met mij. Er moeten 2 vullingen worden vervangen. Voor mijn vertrek uit Amsterdam lunch ik (vroeger dan normaal) en poets ik mijn tanden. Bij de tandarts krijg ik een verdoving, als ik die niet krijg ga ik namelijk gewoon weer naar huis. Die prikken doen me niets, maar die boor krijg ik klotsende oksels van. Als ik weer rechtop zit word ik draaierig en mijn benen doen raar. De tandarts doet de stoel weer achterover en ik voel mezelf wegzakken. Hij controleert mijn hartslag en ik wil zeggen dat ik niet dood ben, maar krijg er geen woord uit. Er wordt een cup-a-soup voor mij gemaakt. Daar knap ik van op. Boren dan maar. Verdoving werkt niet!! Ik krijg een nieuwe dosis, weer raar in mijn hoofd. Maf, dit heb ik echt nog nooit meegemaakt. Ook deze werkt nog niet en de 3^e dosis wordt toegediend. Die werkt gelukkig wel. Hierna is de mondhygiëniste een eitje natuurlijk. Vanaf het metro station loop ik naar huis. Langzaam, want mijn benen gaan nog niet de kant op die ik graag op wil. Thuis ga ik op de bank liggen, ijskoud en bibberig. Kan deze heftige reactie komen omdat ik de hele dag al loop te haasten en gisteren heb gelopen en mijn lichaam nog niet volledig is hersteld?

Dinsdag is ook een rare dag. Meeting in Den Haag en door naar Rotterdam voor een training over Inspirerend Presenteren van ErikMathlener.
De inschrijving voor de marathon van Rotterdam in april 2014 is geopend. Ik schrijf mijzelf weer in voor de 10km. Wederom vak D, geen druk. Doel is dit keer om van mijn omgeving te genieten. Dat ben ik vorige keer vergeten.
 
Woensdag niet thuiswerken want ook vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst en die duurt tot een uur of 6. Eer we thuis zijn is het half 8 we halen een pizza en gaan lekker op de bank zitten.

Donderdag heb ik ´s avonds cursus, weer niet trainen dus. Vandaag heb ik weer een paar keer last van duizelingen gehad en dan begin ik ook als een gek te transpireren. Wat is dat toch? Komt het omdat ik deze week gewoon niets van de schijf van 5 heb gehad?

Met Rene van Kooten

Vrijdagochtend begint met duizelingen en ik besluit verstandig te zijn en eerst te gaan ontbijten, dat doe ik vaak pas heel laat als ik de hele dag thuis ben. Eigenlijk wil ik trainen, maar ik krijg mijn lijf niet onder controle. ’s Avonds ga ik met Trees naar de Jersey Boys. Geweldige show! Daar wil ik nog wel een keer heen. Ik ben al jaren erg gecharmeerd van Rene van Kooten die de rol van Tommy vertolkt. Voor we naar huis gaan kan ik nog snel een foto van hem maken als hij staat te signeren. Het duurt even eer mijn trein er is en als ik er in zit stapt die zelfde Rene van Kooten in!! Wat leuk. Hij komt ook mijn kant op. Ik durf hem zowaar aan te spreken en vraag of hij met mij op de foto wil. Tja, die kans krijg ik niet vaak. Mijn avond kan niet meer stuk. 

Zaterdagochtend trek ik mijn hardloopkleren aan en ga vol goede moed op pad. Het is lekker loopweer en ik voel me goed. De zon is wel behoorlijk warm en daarom sla ik al snel de dorpsstraat van Hekelingen in. Kan ik in de schaduw lopen, desnoods loop ik heen en weer. Na 1,5km gaat mijn linkerbeen weer opspelen. Het wordt zo erg dat ik besluit het rondje flink in te korten. Uiteindelijk moet ik zelfs gaan wandelen. Misschien moet ik weer wat vaker mijn oefeningen voor mijn benen doen. Ik baal wel van vandaag. Over 2 weken moet ik 8km doen in Amsterdam. Met dit been is dat echt niet te doen.

Omdat we zaterdag een feestje aan de andere kant van het land hebben gehad en pas vroeg in de ochtend thuis zijn gekomen, mag ik zondag een luie dag houden van mezelf. We gaan wel nog even op de fiets naar het dorp. Het is zulk mooi weer. Zonde om binnen te zitten.