Eerste stapjes in 2014

Sinds de Bruggenloop heb ik niet meer gelopen. Het kriebelt wel enorm, maar mijn gebit werkt tegen.

 

In de week dat de wortelkanaalbehandeling in de planning staat kom ik collega Jacqueline tegen. Zij treft mij op mijn aller slechtste dag en constateert dat het zo echt niet langer kan. Ze wil een bevriende kaakchirurg raadplegen. Die avond, het is dan dinsdag, zet ik mijn verhaal aan haar op de mail en zij stuurt het gelijk door. Ik krijg al snel en mailtje dat ik even moet bellen voor een afspraak. Dat doe ik de volgende dag en sta voor 30 januari in de agenda. Dat is nog 3 weken, maar dat trek ik wel denk ik.

Vrijdags ga ik naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. Deze is pijnloos, maar de napijn is erger dan ik had verwacht. Als ik de tandarts vertel met wie ik een afspraak heb zegt hij veel respect te hebben voor kaakchirurg Van Velzen. Dat doet mij goed. Dezelfde dag krijg ik alle foto's en een behandelverslag doorgemaild, wat ik weer doorstuur naar Jacqueline. Op zaterdagochtend krijg ik een mail van haar waarin zij zegt dat ik maandag word gebeld om de afspraak van 30-1 te vervroegen!

 

Inderdaad, maandags word ik gebeld en de volgende ochtend zit ik in het Rijnland op mijn beurt te wachten. Gelukkig heeft Roel vrij kunnen nemen om met mij mee te gaan, een beetje buikpijn heb ik wel. Ik moet eerst foto's laten maken en mag dan wachten in de behandelkamer. Okee, de stoel is een tandartsstoel, maar ik zie geen apparatuur. Aan de ene kant een opluchting, aan de andere een teleurstelling. Ook vandaag kom ik niet van de pijn af. Op de 3D foto's is ook niets te zien. Nadat de kaakchirurg mijn verhaal heeft aangehoord stelt hij voor mij een verdoving te geven. Alleen om te kijken waarom dat verdoven niet lukt. Ben niet bang voor die prikken dus stem ik daar mee in. Gelijk voel ik al dat de verdoving werkt! Ik ga met een dikke lip en een brief voor de tandarts naar huis/kantoor. Ik moet bellen om een afspraak te maken voor een volgende wortelkanaalbehandeling in een kies in mijn onderkaak. Natuurlijk weet ik dat ik gelijk moet bellen, maar ik kan de moed niet vinden.

Woensdag is de dag van mijn aller eerste eigen workshop als facilitator! Best spannend. Het loopt allemaal wel goed voor zo'n eerste keer. Geen tijd om de tandarts te bellen.

Donderdag moet ik mijn werklaptop omruilen voor een nieuwe, want de mijne doet het niet meer. Dat kost veel te veel tijd, maar ja......ik kan niet anders. En dus, geen tijd om de tandarts te bellen.

Omdat ik achter loop qua werk, besluit ik vrijdag thuis nog even wat te doen. Uiteraard loopt dat uit op een hele dag werken. Maar ik heb er lol in, dus het geeft niets. Wéér geen tijd om de tandarts te bellen.

Zaterdags gaan we met vrienden naar een whiskyfestival in Amsterdam. Inmiddels zakt de pijn in mijn mond een beetje. Het is een leuke dag met een lekker etentje als afsluiting.

De nacht van zaterdag op zondag is onrustig, buikkrampen houden mij wakker. Ik voel mij niet ziek en als ik opsta voel ik mij best fit. Zal ik gaan rennen? Eerst ontbijten. Dan nog een wasje doen en voor ik het weet is het mooie weer omgeslagen naar druilerig. Nee, ik ben niet van suiker maar heb geen zin in regen. Na een tukkie op de bank, en eenvirtuele schop onder mijn kont van Susanne, kleed ik mij toch maar om. Roel gaat naar zijn moeder en ik ga een klein rondje rennen. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik niet te hard moet gaan. Na 1,5 maand niets doen moet je niet gaan forceren. Mijn rondje van slechts 2,4km loop ik zonder te hoeven stoppen. Mijn benen zijn goed, ademhaling gaat ook prima, tijd is om te huilen. Maar ach, ik heb gerend en heb goede hoop voor 2 maart.

Ik ga er gewoon voor en morgen zal ik, echt waar, de tandarts bellen.