Zware training

Vrijdagochtend. Ik zou moeten gaan rennen, maar ik moet zo naar de fysio en wil graag wel de tijd hebben om te kunnen rennen.
Morgen mag ik een nieuwe fiets uitzoeken. Ik heb er nu 2 en geen van beiden gebruik ik graag. Een van de twee (een paarse opoefiets) staat er zelfs onder het stof. Roel en ik zijn het niet eens over welke fiets er weg mag/moet. Om dat te bepalen gebruik ik vandaag de opoefiets. Eigenlijk heb ik daar gelijk al spijt van en weet ik dat deze plaats gaat maken voor de nieuwe fiets.
De fysio vindt, net als ik, dat het beter gaat en ik hoef niet meer terug te komen. Mooi!
Als ik eindelijk thuis ben, na ook nog wat boodschappen te hebben gedaan word ik overvallen door moeheid. Niet zo gek, want slapen gaat mij de laatste tijd niet zo goed af.  Ik besluit mijn training naar de middag te verplaatsen. Niet mijn favoriete tijd om te rennen, maar de Dam tot Dam is ook ’s middags. Oefenen om op andere tijden ook te kunnen presteren is nooit verkeerd. Afgelopen zondag heb ik voor het laatst gelopen en dat ging niet lekker. Vandaag heb ik wat goed te maken naar mezelf.

Na een middagdutje kleed ik mij en stap ik naar buiten. Ik moet nog even langs de buurvrouw. Ik ben niet dun, maar de buuf is zeg maar: beter gevuld den ik. Als ze de deur opendoet en mij in mijn sportkleren ziet zeg ik dat ik haar kom halen voor een 10km run. Ze schrikt even, maar ik moet lachen zij dus ook. Na een tijdje heeft mijn Garmin het GPS-signaal gevonden, zeg ik de buuf gedag en ga ik van start. In Endomondo heb ik een intervaltraining gezet. 1,5 km rustig rennen om warm te worden en dan 10x 2 minuten mijn benen uit mijn kont rennen en 2 minuten door wandelen. De eerste keer valt zwaar, maar daarna gaat het vanzelf. Dat komt ook omdat ik niet echt van tevoren over mijn route heb nagedacht waardoor ik moet verzinnen hoe ik ga lopen en dus niet kan denken aan pijntjes enzo. Daarbij heb ik @Meisje_Sanne beloofd ook een beetje voor haar te lopen omdat zij ff niet mag/kan. Ik doe zo goed mijn best dat ik mijn Endomondo mevrouw tijdens zo’n snelle sessie hoor zeggen dat ik 4.53 per kilometer loop!! Dat hou ik natuurlijk geen kilometer(s) vol, maar ik kan wel gaan trainen om die snelle 2 minuten naar 3 of 4 minuten te krijgen. 
Het is warm, maar ik heb mijn Raid Light mee. Nog steeds blij mee. Voldaan kom ik weer thuis en een uur later heb ik al spierpijn. HAHAHAHAHAHAHA

Hardlopen is goed voor mijn nachtrust, als een blok val ik in slaap maar ben ook heel vroeg weer wakker. Spanning denk ik. We rijden naar Roel Peerenboom om daar een nieuwe fiets uit te zoeken en aan te laten meten. We kennen Roel en zijn vrouw Cindy persoonlijk dus het is ook gelijk een socail call. Na een gezellige dag keren we met een prachtige fiets, die helemaal op mij is afgesteld, huiswaards. Als een kind zo blij ben ik mee. Eigenlijk wil ik alle buren even mijn fiets laten zien. Doe ik niet hoor.

Wat een plaatje hè?

Diva, zo voel ik mij ook als ik er op zit. :)

Voor de zondag hebben we een lunchdate met vriendin Trees. Ze komt om 13:00 dus als ik vroeg opsta kan ik een leuke afstand rennen. Hoewel mijn benen nog niet echt hersteld lijken is dat wel mijn plan. Ik ga op tijd naar bed, om 1:38 uur ben ik nog wakker en ook klaar wakker! Spelletje doen op de DS dan maar. De volgende keer dat ik op de wekker kijk is het 2:38 uur. Ik moet lachen om mezelf. Precies een uur later op de wekker kijken (ook knap) en nog steeds wakker. Onrustig, druk in mijn hoofd, gloeiende benen en ook gehavende benen. Normaal hars ik mijn benen, had ik vanochtend geen tijd voor dus even het scheermes gepakt. Het werd een bloedbad en ik mis hier en daar wat vel van mijn benen. Dat doet best zeer.
Uiteindelijk val ik in slaap en worden we rond een uur of 8 wakker. Lopen of fietsen? In elk geval voelt het niet alsof mijn lichaam 16km (die in de agenda staat) gaat halen. Roel wil ook lopen en die doet zeker geen 16km. Goed excuus voor mij om lekker de 5km met hem samen te lopen. Ik weet niet meer van wie ik de tip heb om mijn Garmin even in de achtertuin naar GPS te laten zoeken voor ik ga lopen. Maar het is een goede tips. THANKS!! Off we go. Op het gemak, heerlijk loopweer, beetje miezer. Bij 2km houdt mijn muziek er ineens mee op en trilt mijn telefoon. HUH? Oh ik word gebeld. Het is Trees, hijgend neem ik op. Of ze ongelegen belt, nou het is niet zo spannend hoor. :)  Ik ben aan het rennen, bel over een kwartiertje terug als je wilt.
Bij 3km mag ik van mezelf wandelen om te drinken. Na een halve kilometer doorstappen ga ik weer rennen. Een snelle meneer haalt ons in of we stil staan, maar ik laat mij niet ontmoedigen en heb juist het gevoel dat ik alleen maar beter ga lopen. Dat blijkt ook zo te zijn. Bij thuiskomst is mijn laatste kilometer de snelste. Ik ben een diesel. De geplande sushi is verdiend. Op naar de lunch.

Ladiesrun Rotterdam 2014

Vrijdag viel de spierpijn zo mee, dat ik vol vertrouwen om zondag af ging. Zaterdagavond eerst nog even fijn naar de Toppers. Hele avond op het veld dansen en springen en om 02:00 uur in mijn bedje.

Zondagochtend…….AUW! Mijn kuiten hebben er geen zin in en ik heb koppijn. Nou had ik dat gisteravond ook en toen ben ik ook naar de Toppers geweest, dus niet zeuren.  Ontbijten met wit brood en pure pasta en hagelslag. Tas mee en op naar Rotterdam.

De metro kleurde al snel roze. Wel een grappig gezicht hoor.  Bij Ahoy was net de 5km van start gegaan. Wat leuk om die mega sliert in roze geklede dames voorbij te zien komen!

Brigitte en Ron stonden buiten al op ons te wachten. In de hal konden we onze goodysack ophalen. Dat was een klein tasje dus die konden de mannen wel bij zich houden.  Even snel de hal verkennen, waar kan je je medaille laten graveren en waar kunnen we leuke dingetjes kopen? Ook niet geheel onbelangrijk, waar staan de heren straks als wij over de finish zijn? Als dat ook DUIDELIJK is afgesproken moet er nog een laatste zenuwplasje gepleegd worden. En wie hebben er ook last van die zenuwen? Saskia en Claudia! Grappig dat je elkaar tegenkomt tussen al die vrouwen. 

We staan uiteraard in startvak C. Het laatste vak. Mijn doel is weer 55 minuten of minder. Dat is donderdag ook gelukt. Toen had ik niet zulke zere kuiten als nu, maar het weer is beter. Wat een verschil met donderdag zeg! Het is gewoon te warm.
Na het gebruikelijke zwaaien naar de camera’s en een wave klinkt het startschot om 12:30 uur. Angela Groothuizen schiet ons af. Ik zeg tegen Bri dat ik rustig wil starten, we kunnen niet anders. Wat is het bizar druk! En dat blijft het ook. Met mijzelf heb ik afgesproken mijn ‘race’ in 3 stukken te knippen. Net toen ik dacht te gaan wandelen kwam er een drinkpost. Daar was ik ook wel aan toe. Twee bekers AA om te drinken en 2 bekers water in mijn nek en over mijn hoofd. En weer hollen. Bri is niet te stoppen, maar wil niet van mijn zijde wijken.  Ik heb best wel pijn, maar wil ook niet opgeven. Op een van de bruggetjes die wij nemen staan lantarenpalen in het midden. Er is een dame die dat niet heeft gezien en er hard tegenaan is gelopen. Haar wenkbrauw bloedt. Niet leuk.
Langs de kant staat heel veel enthousiast publiek dat ons blijft aanmoedigen. Drinkpost nummer 2 doemt op, voor ons gevoel heel snel na de eerste. Precies op tijd voor mij. Ik krijg al kippenvel en begin te rillen. Dan moet ik drinken en dat heb ik niet mee.

Onze mannen komen we verspreid over het parcours tegen. Ik weet niet of ze het zo hebben afgesproken maar we komen ze om de beurt tegen. Dat is leuk. Op zo’n 1,5km voor de finish denk ik echt dat mijn benen gaan ontploffen. Ik vloek en tier. Bri lacht zich rot, als een volwaardig therapeute roept ze: gooi het er maar uit!

Net op tijd zie ik de fotograaf, we lachen onze liefste lach en als we er voorbij zijn vloek ik vrolijk verder. Bri weet al een ondertitel  voor die foto zegt ze. Ik ben benieuwd.
Nog een klein stukje en dan zien we Ahoy. Bri heeft zich opgegeven voor de Rexonafoto op Faceboek. Die wordt dan direct geplaatst. Zo lijkt het net alsof ze 300 meter voor de finish nog loopt te Facebooken. Had ze makkelijk kunnen doen hoor.  Die was gewoon nog topfit. Hand in hand komen we over de finish. Natuurlijk maken we de gebruikelijke ‘net over de streep foto’ met onze paarse hoofden. Nadat we wat te drinken hebben gekregen gaan we onze medailles halen. We krijgen ze gewoon in onze handen en dat is niet leuk. Met wat plechtige woorden hangen wij bij elkaar het gewonnen metaal om de nek en feliciteren elkaar. Er staat een dame naar te kijken met een blik van: die sporen niet!
De mannen staan inderdaad op de afgesproken plek, samen met de buren waar Bri mee traint. Ik ga mijn medaille laten graveren, hoewel ik weet dat mijn tijd niet super is. Maar ja, ik heb er voor betaald. Dit keer gaat het snel. Mijn tijd is inderdaad niet echt goed. 56:38 Mijn doel niet gehaald, maar dat wist ik al toen ik op de 6km zat. 

Mijn benen doen zeer!!! Ik laat ze lekker inspuiten met Ice Power. Dat scheelt. Snel naar buiten of ik nog iemand bij de 10km start herken. Als de dames weg zijn zie ik Max, de man van Elise. Elise loopt dit jaar helemaal alleen. Later zie ik op Facebook dat ze is gevallen, maar hem wel heeft uitgelopen. Respect. En dan Daniëlle. Mijn ooit kleine buurmeisje. Die loopt gewoon even een PR  met dat weer. Ook een toppertje.

Als ik thuis ben is de trap naar de bovenverdieping de eerste hindernis en het bad de tweede. Die warme douche doet mij goed. Nog een keer Ice Power op mijn kuiten en dan ga ik lekker in op mijn ligbed in de zon liggen. Kuiten laten doorwarmen. Heerlijk. Na een uurtje snurken is de zon weg en word ik wakker. Gelukkig had ik al eten gekookt voor vandaag.

Hopelijk kom ik morgen een beetje soepel uit mijn mandje. Er moet gewoon gewerkt worden.

Het was een druk weekend. Op papier leek het allemaal makkelijk te kunnen. In de praktijk was het toch niet heel goed gepland. Leer momentje zullen we maar zeggen. Gelukkig hebben we volgende week weer een lang weekend. Dan rust ik wel uit.

Voorlopig geen runs meer voor mij. Ik ga nu naar de Dam tot Dam toe trainen. Had ik al gezegd dat ik voor de Dam tot Dam een whiskyproeverij heb? 

Loopmaatjes Estafette

Jawel, vandaag moest team Plofkippen aantreden in de Loop van de Leidsche Rijn, voor de Loopmaatjes estafette In eerste instantie zou ik met Elise een team vormen. Helaas kon zij toch niet, maar Nicolette nam graag haar plaats in.

Vorig jaar liep ik samen met Aart en Jacqueline, alle drie 5km. Dit jaar kon je alleen duo's vormen en moest wij beiden 7,5km lopen. Als we 15 per persoon kunnen lopen (Bruggenloop) moet dit ook kunnen. Dat dachten wij bij de inschrijving.
Vorig jaar was het bloedmooi weer en moest de zonnebrand mee. Dit jaar was het nat en koud.
Vorig jaar liep ik als laatste van ons clubje. Dit jaar was ik de eerste loper.
Vorig jaar werden de 2e 3n 3e loper met de bus naar het wisselpunt gebracht. Dit jaar moest de 2e loper zelf naar het wisselpunt lopen.
Roel is met Nicolette mee gegaan naar het wisselpunt, hij kon zo over de tassen waken en wij hoefden nergens mee te sjouwen.

Om 6 uur was ik al klaar wakker. Zenuwen? Niet echt, wel veel zin om te gaan rennen. Rond 10:30 uur waren we in Vleuten en even later arriveerde Nicolette. Met z'n drietjes (Roel was mee als tassendrager en fotograaf) liepen we naar het terrein. Het leek nu dichterbij dan vorig jaar. Er waren al een paar Loopmaatjes aanwezig. Eindelijk @Meisje_Sanne irl ontmoet. Natuurlijk was Mr. Loopmaatjes himself, Marteijn, er al en een paar vriendelijke dames die de uitgifte van startnummer en T-shirts verzorgden. Voor Nicolette was het fenomeen hesjeswissel nieuw. Dat hebben we even geoefend.

Hesje bij de 1



En HOPPA de ander heeft hem aan!

Om 13:00 uur mocht ik van start. Alle estafette lopers werden direct achter de profs gezet! Ik sta nooit vooraan, dan word ik ingehaald en daar kan ik niet goed tegen. KNAL! Het startschot en weg waren we. Links en rechts vlogen de lopers mij om de oren, mijn muziek stopte er mee en ineens zag ik een pacer gaan met een ballon waar 4:30 op stond. HUH???? 4,5 minuten per km? Dat wordt mijn dood. Ik had ingezet op 7 minuten per km en dus zo rond de 55 minuten over mijn 7,5km te doen. Mijn eerste km heb ik dus in 6 minuten gedaan! Kilometer 2 ging veel langzamer, bij kilometer 3 zat ik op 21 minuten en een paar seconden. Niet echt slecht dus. Dat gaf ondanks de pijn weer hoop. Bij de 4, 5 en 6 km zakt mijn tempo aardig in en haalt de ene pacer, inclusief de mensen die die tijd lopen, na de andere mij in. De moed zakt mij in de loopschoenen. Arme Nicolette, die heeft alle hesje van de estafette al voorbij zien komen en staat daar nog helemaal alleen. Ik MAG niet opgeven. Even na de 4km zie ik tot mijn verbazing collega Anneke met haar gezin langs de kant staan! Ik vraag nog of ik in het kinderzitje mag, maar ze lacht alleen maar. Even later komen ze gezellig naast mij fietsen, of ik achterop wil. Nee, al zou ik niet meer op mijn benen kunnen staan......ik loop door of ik val om.
Vlakbij het 6km punt staat een gezin met 3 jonge kinderen. Een van die kleine boeven roept: gassen met die billen!! Ik roep terug dat die billen veel te dik zijn en dat het daarom zwaar is. De kinderen liggen in een deuk. Om mij een hart onder de riem te steken zegt de vader nog dat hij wel dikkere billen voorbij heeft zien komen. Bedankt voor het compliment, maar ze lopen wel harder dan ik dus. Gelukkig komt er een drinkpost, ik voel namelijk kippenvel opkomen en meestal betekent dat vocht te kort. Raar, ik drink de hele week al veel water en het is ook niet bloedheet. Misschien komt het omdat ik ook probeer gewicht te verliezen en dus minder eet. Het bekertje water doet goed en ik ga "vrolijk" verder. Onder het lopen schreeuw ik tegen mijzelf. Het is geen vriendelijk praatje, maar ik loop toch moederziel alleen. Achter mij lopen nog wat mensen, maar ik zie ook de veegwagen. No way dat hij mij gaat inhalen. Ik moet en zal Nicolette op tijd bereiken. Op mijn Garmin zie ik dat ik nog 400 meter moet tot het wisselpunt. Ineens zie ik iets roze heel enthousiast staan zwaaien. HOERA!! Het is Nicolette. Ik wurm mij uit het hesje en geef het aan haar. Verderop staat Roel om het wisselen te filmen. Dat wist ik niet, maar het filmpje is wel grappig geworden. Ik heb er uiteindelijk 53 minuten en 50 seconden over gedaan. Netjes dus, al voelt het niet zo. De eerste loper mag ook met de tweede meelopen en zo 15km doen. NOUOUOUOUOUOUOU, die sla ik ff over. Samen met Roel slenter ik terug naar het terrein. Lekker de lunch ophalen en dan op Nicolette wachten. Die loopt ook prima en komt na 56 minuten 19 seconden binnen. Als ik haar aan zie komen klim ik over het hek, dat probeer ik. De kramp schiet in mijn linker kuit!. Ik hop naar haar toe zodat we samen over de finish kunnen. Als laatste estafetteteam, maar dat boeit mij echt niet. WE HEBBEN HET GEHAALD!!!! Ik ben super trots op ons. Net te laat voor de groepsfoto. Jammer volgende keer beter.

Samen het laatste stukje




We hebben een medaille!

Het was een super leuke dag. Ik heb maar een minpuntje. De T-shirts waren weer in herenmaten geleverd terwijl ik damesmaten heb besteld. Blijkbaar was er geen damesshirt gemaakt. Ik vind dat vreemd. Nu heb ik een grote damesmaat besteld en loop ik in een soort minijurk omdat dames- en herenmaten nu eenmaal verschillend zijn. Jammer, want het is een mooi shirt wat nu in de kast komt en hooguit als pyjama zal dienen.

Geweldig georganiseerd verder, jammer dat het weer niet meewerkte. Maar dat weerhield het publiek langs de kant niet om te blijven staan klappen en juichen. Fijn ook dat er altijd weer zoveel vrijwilligers zijn. Nicolette heeft al besloten dat we volgend jaar weer gaan. Kan ik ons al inschrijven? :)

10 kilometer Marathon Rotterdam 2014

Het is bijna zo ver. Ik ben er niet klaar voor. Uitslag van mijn bloedonderzoek was goed. Dat is fijn, maar ik voel mij niet goed. De hele week op tijd naar bed lukt maar niet.

Woensdag vind ik dat ik een cadeautje heb verdiend. Ik vind mezelf zielig en neem een voorschot op mijn

vakantiegeld. Nu ben ik de trotse eigenaresse van een Garmin Forerunner 10. Roze met wit. Die moet ik

wel even testen voor zondag. Ik draag normaal een ringhorloge en ben geen bandje om mijn pols gewend.

Het zit prima. Nu al blij en ik weet nog niet hoe hij werkt. Ik krijg hem ingesteld en test hem donderdag tijdens een wandelingetje. Hij werkt.

Vrijdag is een spannende dag. Dan ga ik mijn startnummer halen. Dat vind ik al bijna net zo leuk als rennen. Onderweg doe ik nog een testje met de Garminen dan weet ik zeker dat ik snap hoe het moet. Dat komt wel goed. Jacqueline komt ook vandaag. Gezellig. We treffen elkaar bij de expo. Lekker samen op de muur kledderen en foto’s maken voor later. Zaterdagochtend ben ik om 6 uur wakker. Moe, lood in mijn benen en er van overtuigd dat het zondag is en ik moet rennen. Gelukkig heb ik snel door dat ik nog een dag heb. Chillmodus aan.

ZONDAG!! RACEDAG!!

Roel was gisteravond naar een feestje. Het leek mij geen goed idee om mee te gaan. Ik kan evengoed niet
slapen. Maak mij druk om morgen. Ook de peptalk van Brigitte helpt mij niet. Ik lig wel in bed, maar ben
klaar wakker. Hoe en waarom weet ik niet, maar ineens komt er een mega huilbui. Ik denk er serieus over om morgen niet te gaan. Als Roel om 01:30 uur thuis komt ben ik nog wakker. Hij valt gelijk in slaap. HIJ WEL! Ik denk dat ik rond 2 uur in slaap val. Om 05:30 uur ben ik weer wakker. Vandaag is het wel zondag. Buikpijn, misselijk, 4x in een uur plassen. Mijn hemel, zo nerveus ben ik nooit. Stomme 'dreigmails' van de organisatie ook. Er is een nieuwe regel ingesteld. Ze nemen de tijd van de persoon die het laatst over de startstreep is gegaan en op bepaalde punten in het parcours meten ze de tijd van die persoon. Die moet aan een limiet voldoen. Iedereen die daar boven zit moet het veld uit. Ik raak in paniek van zulke mails.

Uiteindelijk zitten we ruim op tijd in de metro naar het NNDE café. Zij zijn speciaal voor de marathon een uur eerder open gegaan. Het is ontzettend druk! Collega Esther E. zit al op ons te wachten en Brigitte is onderweg met Ron en Lenn. De succeswensen van collega’s via whats app, inclusief een schattig filmpje van het zoontje van Juul. We spelen nog even gezellig met de scanmuur. Dan moeten we toch echt naar de start. We staan weer in vak D. Daar komen we vriendinnen van Esther tegen. Ik ben op zoek naar Elise. In die mensenmassa vind ik haar ook nog. Even later is daar ook Gertrude. Gezellig! Dit jaar is de start anders geregeld. In golven. Dat werkt wel een stuk beter dan vorig jaar. Ondanks dat wij even moeten wachten omdat de grote jongens zijn gevallen op de 5km, zijn we lekker snel op weg. Het is geweldig mooi loopweer. Mijn nieuwe horloge heb ik afgesteld op 7 minuten per kilometer. Dat is een prima tempo. Als ik dat volhoud loop ik 1:10. Ik wil 1:15 lopen. Al vrij snel is er een soort van opstopping. Niet fijn. Het gaat redelijk de eerste 3 kilometers loop ik samen met Brigitte. Mijn benen doen echt enorm zeer, vooral links. Ik laat Bri gaan. Vlak voor de 4 kilometer tikt Esther mij op de schouder en weg is ze. Die loopt echt 1:10! Dan kom ik de hoek om, om richting de Kralingseplas te rennen. Daar staat Meisje_Sanne die ik via de Loopmaatjes ken, maar nooit heb ontmoet. Leuk om haar eindelijk in het echie te zien. Tijd om te praten is er niet. Even verderop is de drinkpost. Daarna staat Juul met de kleine filmster aan de kant. Best leuk als je hier en daar iemand gedag kan zeggen. Echt makkelijk gaat het mij niet af en Brigitte ben ik al lang kwijt. Dat geeft niet, ik loop normaal ook alleen. Mijn horloge geeft alleen als ik wandel aan dat ik onder de gewenste snelheid zit. Logisch. Helaas moet ik veel wandelen. Dan kom ik in de buurt van het 8 kilometer punt. Vorig jaar riep ik daar: ben ik pas bij 8? Waarop collega Wil riep: je bent AL bij 8. Dat ging nu weer door mijn hoofd en ook dat hier vorig jaar wat mensen aan het infuus lagen. Gelukkig is het nu niet zo warm als toen. Ik ben wel blij dat ik vanochtend voor 2 ipv 3 laagjes heb gekozen en dat ik mij heb ingesmeerd. Anyway, de 8 dus. In mijn hoofd juich ik omdat ik al bij 8 ben en omdat ik achter mij nog een enorme sliert mensen achter mij zie. Op mijn horloge zie ik dat ik 8 kilometer in een uur loop. Prima! Ik ben ook echt blij met mijn horloge, ik word er rustig van. Onder de kubuswoningen door op naar het 1000 meter punt. Nu weet ik dat het op de weg staat. Dat is mij vorig jaar niet opgevallen. Nog maar 1 kilometer en als ik op mijn horloge kijk weet ik dat ik dichtbij mijn tijd van vorig jaar zal zitten. De Coolsingel lijkt dit jaar langer. Maar oh wat ben ik blij als ik over de streep ben. Al snel zie ik Brigitte, die heeft op mij staan wachten. We halen onze medailles, die wij elkaar heel officieel omhangen en gaan op weg naar de uitgang. Dat valt niet mee. Mega opstopping. Er is geen doorkomen aan. Uiteindelijk staan we op het Hofplein, waar we met de mannen hebben afgesproken. We kunnen ze niet vinden. Roel is het eerst boven water. Ron en Lenn hadden al aangegeven niet te willen blijven. Brigitte gaat hen zoeken en we spreken af dat ze daarna naar Roel en mij komt om alle helden van (oud)collega's die de hele marathon lopen binnen te halen.

We zien ze allemaal binnenkomen, Roeland, Gideon, Mandy, Isabel, Miranda en Esther M. Ik ben zoooooooo trots op ze. Helaas zien we ook hoe iemand op 300 meter voor de finish met de ambulance wordt opgehaald. Ik hoop dat het goed gaat met deze persoon. De laatste loper, loopster in dit geval. Altijd weer een spektakel. Naast mij staat al even een meneer met een bosje rozen in zijn handen. Hij draait zich naar mij toe en zegt: Lekker dan, sta ik hier met mijn bloemen. Zeker uitgestapt. Hier, voor jou.
En zo heb ik een mooi bosje rozen.

 

Inmiddels is het best fris geworden. Verkleumd maar tevreden gaan we richting station. Onderweg krijgen we nog een ijsco.

Nu zit ik lekker op de bank. Blij dat ik toch ben gegaan. Waarschijnlijk trap ik er volgend jaar weer in. Morgen worden mijn steunzolen nagekeken, nu nog heb ik een zeer pijnlijke plek onder mijn linker voet.

Nog 7 nachtjes

Nog 1 week, dan heb ik hem gelopen. Hoop ik. 10km in DE marathon van Rotterdam.

Na de Electricrun moet ik echt wel even trainen. Dat was natuurlijk geen echte run.

Vrijdag en zondag staan als trainingsdagen in mijn agenda. Op vrijdagochtend heb ik eerst een kappersafspraak. Daarna een telefonische afspraak met de huisarts. Ik ben in zeer korte tijd echt heel veel kilo's aangekomen. Tuurlijk, ik ben een lekkerbek. Maar ik heb de afgelopen 6 weken niet anders dan anders gegeten. In elk geval niet zo anders dat ik daarvan 6 kilo kan aankomen. Maandag bloedprikken.

Ik heb 's morgens aan Roel een warme trui en een handdoek meegegeven. Op de een of andere manier vond ik het toen een goed idee om in de middag met de metro naar Rhoon te gaan en vandaar uit te gaan rennen naar Barendrecht. Tegen de tijd dat ik naar de metro loop vind ik het plan wat minder goed. Maar niet zeuren, gewoon gaan. Alsof ik voor het eerst met de metro reis stap ik eerst in de verkeerde metro. Lekker begin muts! Uiteindelijk kom ik dan toch in Rhoon aan. Ik heb een lekkere interval traning in mijn Endomondo gezet. Het is zalig weer om te lopen. Na 1,5km rennen, waarvan 2 minuten wachten bij een oversteekplaats, ga ik over op de interval. 2 minuten keihard rennen en 2 minuten wandelen. Dat 10x. Het is best zwaar, maar ik heb het een keer eerder gedaan. Onderweg besluit ik al rennend, voor de afleiding, de lantarenpalen te tellen. Dat doe ik hard op en roep mezelf toe dat ik door moet lopen en niet op moet geven. Zo nu en dan kijkt een passerende fietser mij vreemd aan. Maar geen ziekenwagen met broeders met een wit jasje voor mij die mij komen ophalen. Op een gegeven moment denk ik dat ik nog 2 intervallen moet doen en dan......blijk ik al klaar te zijn. Nu nog even 1,5km rennen. Dat lukt niet helemaal. Als ik bij Roel zijn werk aankom heb ik iets meer dan 8km afgelegd en dat in een uur en 3 minuten. Absoluut niet ontevreden. Dat geeft goede moed voor volgende week.

Zaterdag zit ik met klamme handen achter pc, laptop en tablet om mij in te schrijven voor de Dam tot Dam loop. Waarom? Tja, geen idee. Ik beslis eind augustus of ik ook echt in staat zal zijn om in september 10EM te rennen en binnen 2 uur ook.
In Heenvliet haal ik nog wat sportvoeding van Dextro voor na het sporten en 2 energie repen om te testen.

Uitslapen lukt niet. Op zondagochtend gaan Roel en ik samen rennen. Tenminste, dat is de bedoeling. Ik heb in eerste instantie geen last. Na een kilometer ploffen mijn kuiten en even later zie ik Roel met zijn been trekken. Nou zeg, dat gaat lekker. De bejaardensoos is ook op pad. Boven aan de dijk ren ik nog even naar beneden en weer terug. Roel staat daar te rekken en strekken. Ik besluit ook nog aan de andere kant de dijk af en op te rennen. Roel gaat vast terug wandelen. Op weg naar beneden bedenk ik mij dat ik toch door wil lopen. Dat gil ik nog even naar Roel en loop dan door. Hmmmmm, er gaat iets niet zoals ik het wil. En al snel wandel ik weer. Balen. Ik wil gewoon door hollen, maar de interval van vrijdag zit nog in mijn benen. Er is een weggetje waar ik kan afsnijden. Ik heb dat wel vaker overwogen maar nooit gedaan. Nu wel. Ik hol een hele nieuwe wijk in. En natuurlijk heb ik geen idee hoe ik er uit moet komen. Nu is het niet zo heel moeilijk, ik loop niet door een metropool ofzo. Uiteindelijk kom ik op een mij bekende weg en hobbel ik weer naar huis. Bijna 5km op de teller, in een zeer onbevredigende tijd. Nou ja, een slechte generale is goed zullen we maar zeggen.

Als troost, en omdat mijn loopshirts te krap zijn, koop ik mijzelf een prachtig nieuw shirt. Bij Run2day Rotterdam hebben ze mooie shirts van GERS Magazine. Gelukkig ook in mijn maat. Die trek ik zondag natuurlijk aan! Zo hoef ik niet als rollade over de Coolsingel te rennen.
P.S. bijkomend voordeel: de achterkant is langer en valt over mijn kont. :) Niet geheel onbelangrijk.

1e Electricrun NL en wij waren erbij!

Op woensdag begint de voorpret al. Ik kan Roel zijn startpakket ophalen in Den Haag. Gelijk plak ik er een etentje met collega Michèle aan vast. Gezellig.

Donderdag ligt mijn eigen pakket klaar in Rotterdam. We hebben lichtgevende gezichtsverf gekregen, een ring met een blacklight, een armband die licht geeft en een t-shirt. In Roel zijn pakket zaten ook nog veters. Snel de shirts wassen en drogen.

Vrijdag pak ik vast mijn tas in. Inmiddels weet ik dat je kluisjes kunt huren, dus ik sjouw gewoon alles mee.

We hebben op zaterdag om 18:00 uur achter Amsterdam CS afgesproken (klinkt wat vunzig) met Nicolette, Jeroen, Elke en Conny. We vertrekken echt op tijd van huis, maar komen in de file. De auto parkeren we bij Jacqueline, daar rijden we altijd met gemak naar toe. Nu stuurde de navigatie ons dwars door Amsterdam. Dat schoot niet op. Gelukkig had Nicolette al laten weten dat het voor hun wel 18:30 uur zou worden. Dat gaf ons ook weer lucht. Afijn, bij Jacqueline even omgekleed en op naar CS. Daar was het echt stampdruk! Wel heel gezellig met al die kleurtjes! Ik hoorde iemand verbaasd zeggen: is het hier carnaval ofzo? :)

Bij de pont was het helemaal bizar druk, daar was denk ik niet op gerekend. Als pinguins schuifelden we steeds een stukje naar voren. De eerste startgolf was al geweest toen wij eindelijk aan de overkant waren. Wel een gaaf gezicht. Het werd al donker en een sliert verlichte mensen kwam voorbij gerend. Snel de laatste verf opsmeren en alle extra verlichting die we zelf hadden aangeschaft om doen. Op naar de start en de kluisjes. Tegen de tijd dat we echt bij de start waren hadden we al een flinke afstand afgelegd. Overigens waren wij bang dat er geen kluisjes meer zouden zijn, maar die waren er meer dan genoeg. TOP!

De start was ook heel goed geregeld. In golven gingen de duizenden deelnemers van start. Geen geduw en gedrang. Het duurde 10 minuten voor we echt van start gingen, toen liep mijn app al. Nog voor we 1 km in de benen hadden kwamen we bij het eerste checkpoint. Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat er te checken viel. Er stond niets onder de partytent en verder bleef iedereen ineens stil staan. Wij dus ook, we moesten wel. Toen we ons door de menigte hadden gewurmd waren we Elke en Conny al kwijt. We hebben nog naar ze gezocht en uiteindelijk maar besloten verder te rennen. Nou ja, rennen……. We gingen verder. Al heel snel kwam er een 2e punt waar iedereen stopte en foto’s ging maken. Toen wisten we: een goede tijd gaan we niet neerzetten. Al die fotomomenten waren wel super. Ik vond de decors werkelijk geweldig mooi. En wat ook heel gaaf was, die mega sliert van mensen met lichtjes. Voor ons waren heel veel groepen gestart maar na ons ook nog. Niet op beeld vast te leggen, maar zo onwijs gaaf om te zien.

Prima verzorgde run, met een waterpunt. Al duurde het even eer ik dat door had. Het weer werkte natuurlijk ook enorm mee. Bij de finish was een drinkpunt en werd je opgewacht door allemaal enthousiast dansende vrijwilligers. De beats die je overal hoorde nodigden ook uit om lekker te dansen, dat loopt wel wat lastig. HAHAHAHAHAHA

Nog even wat foto’s maken bij de fotowall en toen we het echt koud kregen weer in de rij voor de pont terug. Dat ging iets sneller dan op de heenweg.

Op de snelweg terug naar huis zag ik een auto rijden die nogal leek te schudden. Toen we dichterbij kwamen zag ik dat er 4 mensen in zaten met de lichtjes van de Electricrun. Die zaten nog lekker verder te swingen. Langs de kant stond ook een auto met pech. Daarnaast 4 dames die duidelijk ook naar de Electricrun waren geweest. Daar sta je dan te wachten op de Wegenwacht. Leg die ietwat overdreven make-up maar eens uit. :)

Door wegwerkzaamheden waren we pas om 2 uur ’s nachts thuis. Koud en moe. Oh jee, zomertijd het is dus 3 uur. Nou ja, zondag uitslapen. Dat dacht ik. Mooi niet, om 7 uur wakker. Klaar wakker ook. Nou ja, dan heb je wat aan je dag.

Roel en ik hebben mooi wel onze eerste run samen gedaan. Hoewel de naam RUN misschien niet op zijn plek is. Het enige wat ik jammer vind is dat je geen medaille ofzo kreeg. Ja, we hebben een t-shirt. Maar dat krijg je al voor je een stap hebt gezet. Dat is geen bewijs dat je er ook echt was en hebt gelopen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Nog 19 dagen!

Het duurt een week eer Roel en ik weer samen gaan rennen. Hoewel het niet super voelt loop ik beter dan ik zelf dacht. Top! Daar word ik nou blij van.

Ik heb inmiddels van www.sportvoedingwebshop.com 2 zakjes Dextro Energy After Sports Drink ontvangen. Via Facebook had ik mij als proefpersoon aangemeld en ik ben uit de vele aanmeldingen gekozen. Helemaal leuk! Als we thuis komen maak ik een zakje poeder open. Wat een zoete lucht zeg! Ik hou helemaal niet van die extreme zoetigheid. Maar ik heb zelf aangegeven dat ik wilde testen dus niet zeuren. De substantie lijkt heel dik, maar het valt mee en de smaak is prima. Helemaal niet zoet. Het zou mijn spieren sneller moeten laten herstellen. Ik moet zeggen dat ik in de loop van de dag geen last heb

De volgende dag ook geen centje pijn. Toeval? Of niet?

De week is druk en chaotisch. Roel wordt 50 we hebben een feest van zijn werk en  hebben ook nog voor Roel zijn verjaardag een feestje gepland. Mijn benen doen al dagen zeer. Niet van de spierpijn, maar van de druk in mijn buik. Vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts. Ik wil een verwijsbrief omdat ik een vermoeden heb wat er aan de hand is. Helaas blijkt zij mijn ziekenhuisverslagen niet te hebben. Eerst mijn dossiers opvragen dus. Pfffffft.

Er zit een flinke put in de voorruit van de auto. Roel heeft de auto mee naar zijn werk. Omdat het echt hondenweer is en ik geen zin heb om daar in te hollen, haal ik de auto op om de ruit te laten repareren. Helaas is het erg druk bij Carglass. Ik kan de volgende dag om 8:30 uur terecht. Niet handig want 's middags is Roel zijn feestje.

Zaterdagochtend zijn we vroeg wakker. We gaan samen naar Carglass. Roel blijft wachten tot de auto weer klaar is en ik hol naar huis. Dit keer gaat het niet zo goed als vorige week. Enorme kramp in mijn linker kuit! Mijn tijd is om te huilen. Tot overmaat van ramp ontvang ik ook een mail van de Rotterdam Marathon met daarin een lijstje met tijden die je moet halen op bepaalde kilometerpunten tijdens de 10km. Haal je het niet, dan gooien ze je uit het veld. Bloednerveus word ik van zulke mail. Het gekke is dat ik dat niet hoef te zijn, want die tijden haal ik makkelijk. Eenmaal thuis, en half kreupel,  neem ik zakje nummer 2.  Na het douchen kan ik makkelijk de trap op en af. Dan is het tijd voor Roel zijn feestje, op de Euromast. Genoeg trappen daar en dat op mijn hakken! Wedden dat ik morgen geen stap meer kan zetten?

Zondagochtend...........totaal geen last. Ik voel dat ik heb gerend, maar dat is het dan ook wel. Ik weet wel wat ik ga aanschaffen.

Maandag, weer een mail van Rotterdam Marathon. Nog 19 dagen! Sorry? Ik hoop dat ik het ga redden, nu word ik wel nerveus. Maar eerst zaterdag de Electricrun nog doen en dat is gelukkig maar 5km. Daarna moet ik nog een paar flinke trainingsrondes in gaan plannen. Waarom leg ik mijzelf toch zoveel doelen op? En nu heb ik nog een dilemma erbij. 20 september komt er toch een 2e Vredesrun in Den Haag. Wel leuk om die ook te doen, tenslotte heb ik de eerste ook gedaan. Maar ja, 21 september is de Dam tot Dam. Ga ik 16km halen? Keuzes, keuzes, keuzes.

Het is lente!

De dag na de Alphen heb ik wel spierpijn, maar zoals je spierpijn mag hebben na een run. Ik stuur iedereen die beloofd heeft te doneren als ik de run uit zou lopen een mail met het verzoek nu hun deel van de afspraak na te komen. Om nog even te benadrukken dat het echt niet met twee vingers in mijn neus is gegaan stuur ik ze ook de link van mijn verslag over de run. Al snel verschijnen de eerste stortingen op mijn rekening. De meeste hebben mij een Euro per kilometer beloofd. Van een collega zie ik twee keer € 10,00 binnen komen. Als ik hem daar op wijs zegt hij: € 1,00 per kilometer toch? En het was de 20 van Alphen?
HAHAHAHAHAHAHAHA die dacht gewoon dat ik er even 20 had gedaan. Hij vindt dat ik het teveel betaalde niet terug hoeft te geven. Ook dat gaat naar de Hoogvliegers. Een andere collega was vergeten mij te sponsoren en stort alsnog spontaan een bedrag! Nummer drie betaalt extra, dat is een bonus voor mijn blog zegt hij. Het gaat lekker! Ik heb ze tot 12 maart gegeven om te betalen. Als iedereen dan heeft betaald heb ik gewoon € 310,00 opgehaald!! WAUW, wat goed. Daar zijn de Hoogvliegers vast blij mee.

Qua werk heb ik het behoorlijk druk en kan woensdag niet thuiswerken. Jammer, want mijn benen willen eigenlijk wel rennen. Vrijdagochtend sta ik vroeg op en ga lekker naar buiten. Wat een zalig weer zeg! Mijn benen zijn zwaar, alsof er iets drukt in mijn buik waardoor mijn benen geen connectie maken met mijn hoofd. Ik besluit de 5km route te gaan doen. Halverwege ligt sinds een jaartje een weg die maakt dat ik een rondje van 2,5km kan doen. Tot drie keer toe nijg ik daar in te slaan. Maar na een goed gesprek met mijzelf loop ik door. Om nou te zeggen dat ik lekker loop…….nee, maar ik loop. Mijn hoofd is lekker leeg en dat komt mooi uit want ik wil nog even werken. ’s Middags komt er een nieuwe massageklant.

Ook zaterdag is het prachtig weer, maar een rustdag. We gaan het dorp in en lekker lunchen op het zonovergoten terras van ons favoriete restaurant. Heerlijk toch? Op 8 maart op het terras aan een roseetje zitten.

 

Zondagochtend is blijkbaar geen uitslaapochtend meer. Rond 7:30 uur ben ik klaar wakker. Roel en ik  hadden al afgesproken dat we samen zouden gaan rennen. Heel even denken we aan een rondje Kralingseplas. We gaan toch maar gewoon lekker hier hollen. Zelfde rondje als ik vrijdag heb gedaan. Windje tegen op de heenweg en binnen 1km ben ik al woest op mezelf. Mijn kuiten klappen bijna uit elkaar. Niet piepen, doorlopen! Roel is al ver voor mij uit en hobbelt de klucht op richting het veer. Bovenaan zie ik hem rek- en strekoefeningen doen. Als ik daar uiteindelijk ook ben aangekomen zeg ik dat hij niet op mij moet wachten, daar word ik nerveus van. We gaan op het gemak weer verder, de dijk af dat is niet zo moeilijk. Onderweg haalt Roel mij weer in, volgende klucht op. Daar komen we weer bij elkaar. Inmiddels moet ik mijn been echt meeslepen. We wandelen een flink stuk stevig door. Dan toch maar weer rennen. In mijn oor hoor ik dat ik de 3km niet in een tijd heb gedaan waarin ik hem had willen doen. Blijven rennen dus. Het gaat eigenlijk steeds beter, niet geweldig, maar beter dan de eerste 2km. Ik hol vrolijk verder en als ik bijna bij mijn afslag ben kijk ik achterom om tegen Roel te zeggen dat ik ga afslaan (we zouden ook rechtdoor kunnen gaan). Huh? Waar is hij nou? Blijkbaar is hij ergens gestopt en dat heb ik niet gemerkt. Ik zwaai even en krijg een opgestoken duim. Alles okee dus. Dan geef ik aan dat ik afsla, en hol weer verder. Uiteindelijk komen we tegelijk weer thuis. Die raar aanvoelende benen baren mij zorgen. Misschien moet ik mijn zooltjes wel weer even laten nakijken. Maandag maar even een afspraak maken.
In Den Haag wordt de CPC gelopen. Dat volg ik op TV West, als ik iedereen zie lopen en ook  compleet stuk zie gaan heb ik toch het idee dat ik er bij had moeten zijn. Maar ja, na mijn run van vanochtend denk ik niet dat ik ver was gekomen. Ik train gewoon vrolijk verder.

Verslag van de 20 van Alphen

Zondagochtend.
Ik ben al voor 7 uur wakker en dat terwijl ik vannacht niet in slaap kon komen. Drukte in mijn hoofd. Gisteren hebben we onze vakantie geboekt. Super leuk,  maar dat moet ik dan 's nachts verwerken. Ik ben ook nerveus. Vannacht heb ik wel 10x mijn rondje gerend! Raar, normaal ben ik ook wel wat gespannen maar niet zo erg als nu. Ik voel druk op mijn schouders, wat ik zag als een leuke stok achter de deur voor mijzelf, voelt nu als een mee te slepen molensteen. Dolblij ben ik met het vertrouwen dat mij ruim 20(!) sponsoren in mij hebben. Waarom vind ik het zo spannend terwijl ik juist trots moet zijn? Wat ben ik blij dat ik geen Kramer of Wüst heet. Geen hele natie die verwacht dat ik het wel 'even' ga doen en liefst met 2 vingers in mijn neus. Geen media die mij constant volgt en waarin ik levenslang word geconfronteerd met een verkeerde wissel, 'zogenaamde' rugpijn etc. Niets van dat al en toch..... Als ik er straks eenmaal ben is er niets meer aan de hand. Maar voor nu zie ik apen en beren op de weg.

Rond half 11 zijn we in Alphen. Er hangt een enorm spandoek aan het balkon van Heimen en Jan! Helemaal leuk. Vanaf hun balkon kijk ik naar de kidsruns en de 5km. Het waait enorm en het is best koud. Gelukkig kan ik naar binnen wandelen als ik het koud heb. Luxe hoor dat ik een eigen kleedruimte heb met broodjes, enzo. HAHAHAHAHA  Ik wel een wereldster.

 

Om 14:00 uur moet ik starten. Een kwartier van te voren hobbel ik met Roel naar de start. Ik heb net vriendin Trees gesproken, die staat bij de start om collega’s toe te juichen. Als snel hebben we haar ook gevonden. De start verloopt soepel. Ik heb het koud, maar ik ga er voor. Ik pik er een deelnemer uit die naar mijn idee langzaam loopt en daar blijf ik achter hangen. Mijn streven is uiteraard de run binnen de tijd uitlopen. Maar ik zou het wel fijn vinden als ik 1:15 loop. Na een kilometer blijkt mijn ‘haas’ sneller te lopen dan ik denk. Heimen en Jan hadden mij al verteld dat er 2 gemene bruggen in het parcours zitten en de eerste komen we al vrij snel tegen. Na 2 km voelen mijn benen al als lood en heb ik steken in mijn zij. DAT ZAL TOCH NIET?? Ik worstel mij echt door de 3^e km, op km nr 4 staan Roel en Trees, met spandoek en camera. Ik roep ze toe dat het niet goed gaat, maar dan met een minder net woord. Op de 5km staat een klok, die zegt dat ik 40 minuten onderweg ben. Dat valt mij op zich niet tegen. Samen met een dame die de ene keer mij inhaalt en de andere keer zich door mij laat inhalen, loop ik verder. We spreken elkaar moed in. We zijn toch al halverwege en daar zijn we trots op. Op naar de 6km, dat gaat redelijk. Bij 7 schiet er een mega kramp in mijn kuit. NEE, NEE, NEE! Niet zo dichtbij de finish stoppen. Ik heb al iemand aan de kant zien zitten met de EHBO er omheen en ik wil niet nummer 2 worden. Gênant detail, ik word ingehaald door Cookiemonster. :(  Op het 8km punt geeft mijn sportapp aan dat ik een uur onderweg ben. Hmmm, nog steeds op schema dus. Het verbaast mij enigszins, maar ik ben er blij mee. Mijn doel is nog haalbaar. En dan komt er een stuk waar we de wind vol tegen hebben. Killing!! De 20km lopers schieten aan mij voorbij en ik wandel meer dan dat ik ren, maar ik kom vooruit. Er staat veel publiek langs het parcours en zodra ik het centrum in loop is het stampdruk aan de kant van de weg. Hartstikke leuk! Wat ik ook heel grappig vind zijn de kinderen die de kidsrun hebben gedaan en zeggen: “u moet wel rennen mevrouw”.  100 Meter voor de finish kom ik voor de 2^e keer onder het balkon met mijn spandoek door. Ik ben zo blij dat ik daar ben en haal nog even de meneer in waarvan ik denk dat hij mij naar de laatste plaats heeft verdreven. HOERA!! Ik heb het gehaald en de klok geeft een bruto tijd aan van 1:19:13. Mijn netto tijd is 1:15:40. Ik ben absoluut niet ontevreden. Al snel heb ik Roel en Trees gevonden. We gaan gauw naar mijn ‘kleedkamer’. Daar word ik bij de deur opgewacht door Heim en Jan. Alsof ik gewonnen heb. Wel fijn hoor, dat je niet met je vermoeide lijf eerst weer naar huis moet. We worden prima verzorgd met, zoutjes, soep, broodjes en een drankje. Ik kan lekker douchen en schoon en fris weer naar huis. Top geregeld mannen!

Als ik dan toch als de grote winnares word behandeld wil ik ook gelijk mijn sponsoren  bedanken. Ik pak even mijn denkbeeldige trofee en klim op het podium.

Ahum……ook namens Ko Piloot en de Hoogvliegers, mega, mega, mega bedankt voor je steun (in willekeurige volgorde):

Karen, Ewoud, Ineke, Tineke, Jacqueline H., Jacqueline B., Ingeborg, Carla, Willy, Frits, Trees, Nicolette, Jan- Willem, Wil, Brigitte, Roel, Nele, Carola, Eric, Angela, Gitta,  Ina en Maisey

Gelukkig kan ik nog een paar keer trainen

Mijn tandarts heeft de rest van het cement verwijderd, dat is al een prettig gevoel. Hij zegt dat ik veel tandsteen heb en dan voornamelijk links. Apart, sinds ik niet meer rook heb ik last van tandsteen. Hij wil dat ik naar de mondhygiëniste ga. Nou, dat dacht ik ff niet. Na de laatste keer is al die ellende begonnen.
De hechting is ook uit mijn mond gevallen. Zo nu en dan voel ik een scherp stukje uit mijn tandvlees steken. Als ik iets gekruids heb gegeten zwelt mijn tandvlees op geloof ik en dan voel ik dat stukje niet meer.
Mijn onderkaak doet geen pijn meer. Maar mijn bovenkaak en dan vooral het hoogste punt van de wortelkanaalbehandeling is behoorlijk aanwezig. Nou ja, ik kan weer rennen en dat is fijn. Op mijn vrije vrijdag ga ik een klein rondje rennen. Even kijken of het gaat. Ik loop even ruim 2 km aan 1 stuk. Snel ben ik niet, maar mijn benen snappen nog wat ze moeten doen en ik heb geen bonkende kaak. HOERA! Ik ben er weer!
Zondags ga ik samen met Roel rennen. Hij moet trainen voor de Electricrun. Ik wil een klein rondje, maar de uitslover (hahahaha) wil niet minder dan 5km doen. Halverwege krijg ik steken in mijn zij, dat heb ik nooit. Ik laat Roel lopen. Een kilometer verderop wacht hij mij op. Ik ben een diesel, na 3 km krijg ik de smaak pas te pakken. De laatste 2km doe ik afwisselend wandelend en rennend. Maar we hebben de 5 in de benen en in een redelijke tijd. Ik ben nog steeds te langzaam hoor, maar ja…..je kan niet alles hebben. Nog een week, dan is de 10km in de 20 van Alphen.

Maandag en dinsdag zijn hectische dagen op kantoor. Woensdag werk ik lekker thuis, dat komt niet vaak meer voor. Het is geweldig mooi weer. De wekker gaat om 7 uur. Als Roel weggaat, ga ik een rondje rennen. Ik moet van mezelf de 5km onder de 40 minuten lopen, als ik dat niet doe moet ik mijn rondje uitbreiden naar 7km. Geen idee waarom, maar dat heb ik zo bedacht. Neusdruppels, puffer, Paracetamol  en Dextro. Ik ben er klaar voor. Scheldend en tierend schreeuw ik mijzelf vooruit. Ik loop 3 km achter elkaar, 300 meter wandelen en dan weer rennen tot de 5km. Trots op mezelf en vol vertrouwen voor zondag.
Donderdag bedenken een paar collega’s dat ze mij nog niet hebben gesponsord. Mijn ‘buit’ voor de Hoogvliegers staat nu op € 250,00!!!
Vrijdag begint de dag met een ontspanningsmassage van 1,5 uur. Ik ben echt mega chill. Het is weer prachtig buiten en ik zie veel hardlopers, maar ik kan niet en mag niet van mezelf. De dag is te kort voor alles wat ik nog wil doen. Ik moet ook naar de huisarts. Mijn neus blijft maar dichtzitten en die druk op mijn bovenkaak komt volgens mij uit een holte. Ze heeft geen duidelijke aanwijzing wat het zou kunnen zijn. Allergie, poliepen, ontsteking…….. Ik krijg pipetjes met een goedje dat een eventuele ontsteking zou moeten tegengaan. Die heb ik al 2 keer eerder gehad, steeds voor een maand. Nu heb ik ze voor 3 maanden gekregen. Als ik na 6 weken verbetering merk mag ik om de dag druppelen. Zo niet, dan stuurt ze mij naar een KNO-arts. Waarschijnlijk heeft de uitslag in mijn gezicht er ook mee te maken.

 

Zaterdag, weegdag. Ik word er niet vrolijk van. Op mijn top qua gewicht. L Nou ja, ik sleep het allemaal wel mee morgen. Ik heb er nog steeds heel veel zin in. Op de valreep hebben nog wat mensen een donatie gedaan en de teller staat op € 285,00!!! Helemaal te gek.  Tas, kleren en eten liggen klaar. Ik ga morgen op tijd weg. Dit keer heb ik de luxe van een kleedruimte aan het parcours. Collega Heimen en zijn Jan wonen aan de start van het parcours. Ik kan mij daar op mijn gemak omkleden en bij terugkomst ook douchen. Wat een weelde! Morgenavond een verslag van de run. Denk aan mij, de start is om 14:00 uur.

 

 

De kies has left my mouth!

Jeetje zeg! Mijn laatste loopje was 26 januari. Nog even en ik weet niet meer hoe het moet. En ondertussen zeurt het verhaal van de kies maar door. De maandag na het afzeggen van mijn wortelkanaalbehandeling bel ik mijn eigen tandarts. Helaas laat mijn agenda het niet toe om deze week langs te gaan, niet op de tijden dat hij kan tenminste. Een week later zit ik in de stoel. Er is mij gezegd dat de tandarts alleen gaat kijken of hij die kies er uit gaat halen of niet. Geen oplossing dus vandaag.

Ik krijg een heel verhaal over het liever niet trekken van een kies die niet ziek lijkt en de tandarts wil even checken of hij niet juridisch vervolgd kan worden als dit niet de oplossing blijkt te zijn. Hij twijfelt ook of hij het wel zelf moet doen omdat er een zeer kromme wortel aan zit. De kans dat die afbreekt is groot. Die mededeling maakt mij wat angstig. Ik geef ook aan dat het laten verwijderen door de kaakchirurg mijn voorkeur heeft. 's Avonds belt de tandarts mij. Hij heeft informatie ingewonnen en kan het voor mij doen, maar liever niet ivm de kans op een breuk. De kaakchirurg werkt niet op maandag, die heeft hij dus nog niet gesproken. Of ik nog een dagje kan wachten? Het moet maar.

Dinsdag is het blijkbaar erg druk bij de kaakchirurg want de tandarts krijgt hem niet te pakken. Jacqueline gaat zich er mee bemoeien. Hahahahaha. Al snel hoor ik dat dokter Frank echt rete druk is, maar absoluut vanavond mijn tandarts gaat bellen. Hij heeft zijn 06 nummer. Uiteindelijk word ik woensdagochtend door de tandarts gebeld. Hij gaat een verwijsbrief voor mij schrijven. De heren hebben elkaar gesproken en afgesproken dat de kaakchirurg die kies er uit gaat halen. Gelijk maar even bellen voor een afspraak dus. Stiekum hoop ik op een afspraak na het weekend, want we hebben zondag nog een wijnspijswandeling.

Gelukkig, de kies gaat er volgende week dinsdag uit. Dan kan ik ook nog even de lunch met collega's meepakken bij die fantastische Italiaan. Goed eetn, anders ga je dood.

De dagen tot de dinsdag kom ik redelijk door. De afspraak bij de kaakchirurg is om 14:30 uur. Roel haalt mij om 13:00 uur op in Den Haag. We zijn veel te vroeg, kan ik fijn even een half uur mijn tanden poetsen. Mijn Italiaanse broodje was best sterk van smaak. Dat kan nooit fijn zijn voor dokter Frank. Voor ik het weet ben ik aan de beurt voor een foto en als ik de 2e keer word geroepen wordt de verdoving ingespoten. 1 grote prik en 2 kleine gemenere prikjes. Ja hoor, ik voel het al gelijk werken. Ik mag blijven zitten tot de verdoving goed werkt. Dan word ik naar een andere kamer gebracht. Ik zeg nog dat Roel normaal bij mij blijft. Dat is hier niet toegestaan. *slik* Ik krijg het ijskoud. Best wel eng. In 2012 is er ook een kies verwijderd. Door de kaakchirurg in Spijkenisse. Die hakte mijn kies in 3 stukken, dat was behoorlijk pijnlijk, en wipte die stukken er stuk voor stuk uit. Een flinke slachtpartij dus.

Na het verhaal van mijn eigen tandarts over het in 2 stukken zagen van mijn kies voorzie ik nu ook een bak ellende. Nadat de zuster mijn romp en gezicht heeft bedekt vraagt dokter Frank of ik er klaar voor ben. Pffffft, echt niet. Maar ik zeg, ja. Hij zegt dat ik even wat druk kan voelen en niet moet schrikken. Ik verwacht een beitel en hamer. Niets van dat al. Een tang, 3x wrikken en dan: "Ik heb hem hoor". Huh?! Ik heb er niet echt iets van gemerkt. Er ligt verderop een witte bonk op een tafeltje. Mijn kies. Zal ik hem mee vragen en thuis ritueel verbranden? Volgens dokter Frank zat de kies iets los. Ik had zelf het idee dat hij ook wat omhoog was gekomen. Hup, hechting er in, op een gaasje bijten (een uur volhouden, fijn voor Roel) en klaar! WAUW! Dat is fijn. Als de verdoving uitgewerkt raakt neem ik een Ibuprofen. Mijn kaak is stijf, maar het valt mij alles mee. Ik kan zelfs een beetje eten.  

De volgende dag werk ik vanuit huis. Mocht het toch niet goed gaan ben ik in elk geval dichtbij de bank en mijn bed. Het gaat prima. Okee, het is gevoelig, maar niets wat Ibru niet aankan. Na een hele dag voorover gebogen achter de laptop wordt het wel minder aangenaam. Als het zo blijft denk ik dat ik vrijdag wel voorzichtig een rondje kan hardlopen. Roel vindt dat ik moet beginnen met wandelen. Tsssssss. Wandelen is voor mietjes. Hahahaha. We hebben tickets voor de Electricrun in Amsterdam. Voor het eerst gaan we samen een run doen! Super leuk. Hij moet wel ff trainen en wil dus beginnen met stevig doorwandelen. Nou, IK ga lekker hollen!

Donderdagochtend is het gevoeliger dan ik had verwacht. Het cement dat nog om 1 kies zit irriteert mij en ik probeer het er af te peuteren. JAAAHAAA, ik weet dat ik dat niet moet doen. Na een klein sprintje voor de metro knalt de rest van mijn gebit er ook bijna uit. Het lijkt de verbouwing van CS Rotterdam wel! Het dreunt gewoon in mijn hoofd. Hmmmm, misschien toch maar niet rennen morgen? De dag is hectisch en ik heb wel 3 Ibrupofens nodig om er doorheen te komen. Ondertussen peuter ik vrolijk verder. Ik heb een plekje gespot waarvan ik denk dat het een stukje achter gebleven wortel is. Dat is natuurlijk niet zo. Maar ja, ik heb die kies niet van dichtbij gezien toen hij er uit was. Tegen de tijd dat ik in bed lig heb ik mijzelf overtuigd (daar ben ik goed in). Er zit nog een stuk wortel in mijn kaak. Hij was natuurlijk al afgebroken. Daarom voelde het of hij los zat. (ik had tandarts moeten worden) Morgen ga ik gelijk naar de foto's kijken aan welke kant de gebogen wortel zat. Maandag ook mijn tandarts bellen om te vragen of hij het cement wil weghalen.

Inmiddels heb ik ook besloten om mijn 10km in de 20 van Alphen voor een goed doel te lopen en wel voor Stichting Hoogvliegers. Ik stuur mijn collega's een e-mail en plaats een sponsor verzoek op Facebook. Eigenlijk ben ik daar niet zo van. Het voelt voor mij als bedelen. Ik ben dan ook stom verbaasd (en blij verrast) dat de eerste 3 zich binnen 10 minuten melden. Gedurende de dag komen er meer mensen bij. Wat gaaf! Al moet ik die 10km kruipen, ik ga de finish halen. Om 00:00 uur opent de inschrijving voor de Ladiesrun Rotterdam. Dit jaar is er een nieuwe afstand, 7,5km. Mooie afstand en ik schijf mij gelijk maar in. Zo, die staat ook in de agenda! Dat is run 5 voor dit jaar.

De foto's laten zien dat de kromme wortel inderdaad daar zit waar ik denk dat nog een stukje in mijn kaak zit. Ik spuug een klein stukje cement uit. Dat maakt verder peuteren wel heel aantrekkelijk....... Vrijdag is mijn rustdag. Ik merk dat ik wat druk ben geweest en dat mijn lijf bezig is een wond te helen. Dagje bankhangen dus. Het is pestweer, dus ik vind het prima om binnen te blijven. 's Avonds gaan we naar de bruiloft van Chantal en Mark. Super leuk!

Zaterdag viert onze schone zus haar verjaardag. Wéér een feestje.

Zondag zijn we 10 jaar getrouwd, nou ja geregistreerd partnerschap. Voor de wet ook een huwelijk. We besluiten op de fiets naar het dorp te gaan en daar lekker sushi te gaan eten. En toen was de week weer om. Ik neem om de 4 uur een Ibru 400 en een paracetamol 500. Mijn kaak voelt nog beurs en stijf. Maar ik denk dat ik volgende week wel kan rennen hoor. Ik zal wel moeten, want het sponsergeld loopt flink op! Echt super gaaf. Voor wie ook wil en kan sponseren, dit is de link zoek op Nicole Gout en verder wijst het zichzelf.

Op zoek naar mijn moed

Okeej, okeej, ik had het beloofd. Maandag de tandarts bellen. Maar de moed was nog steeds zoek. Halve dag op cursus gezeten, andere helft van de dag bezig geweest om e-mail binnen te halen. Wat heb ik nog meer voor smoesjes? Gewoon te bang om te bellen.

Dinsdagochtend vervalt mijn eerste overleg van die dag. Tijd om te bellen dus. Het is een vaag gesprek. De tandarts heeft niets van de kaakchirurg gehoord. Nee, dat zei ik toch net? Ik heb die brief thuis liggen. *zucht* Dezelfde avond scan ik de brief en mail deze met een verhaaltje aan de tandarts. Ik laat hem weten dat ik twijfel of een wortelkanaalbehandeling aan die kies 36(?) de oplossing is en vraag hem hier ook over na te denken. Woensdags hoor ik niets. Donderdagochtend belt de assistente om een afspraak te maken. Geen grap, ik ben 1 april!! aan de beurt voor de eerste afspraak en 15 april voor de 2e. Een beetje uit het veld geslagen accepteer ik de afspraken. Eigenlijk heb ik best pijn in mijn mond, maar ik ben gewoon te moe om te protesteren wat de afspraken betreft. Gelukkig weten mijn collega's en (FB-)vrienden mij te overtuigen dat ik dit niet moet accepteren. De tandarts kent mijn verhaal en 2 maanden wachten is niet normaal. Natuurlijk hebben ze gelijk, maar voor mijzelf blaf ik minder hard dan voor een Vrijdagochtend bel ik weer naar de tandarts en leg uit dat ik het heel vreemd vind dat ze pas over 2 maanden tijd voor mij hebben. Daarbij heb ik de begroting gekregen voor de 1e behandeling. Voor het luttele bedrag van € 764,00(!!!!!) mag ik 2 uur in de stoel. PARDON? Ik dacht niet. Gaarne de afspraken afzeggen en een nieuwe afspraak maken om die kies te trekken. Ze gaat overleggen en belt mij zo terug. Ik mis het telefoontje en mijn voicemail werkt nog niet optimaal (nieuwe provider). Dus bel ik terug om te vragen waanneer die kies er uit kan. Hebben ze een afspraak voor volgende week er in gezet voor die wortelkanaalbehandeling!  HUH? Nee, ik wil dat die kies er uit gaat. Dat is geen discussiepunt, het gaat gewoon gebeuren. Weer overleggen. Tja, als ik die kies er uit wil moet ik echt mijn eigen tandarts bellen. Pffffffft, ik word hier zo moe van. Mijn eigen tandarts werkt niet op vrijdag, die kan ik dus maandag pas bellen. IK WIL VAN DIE ROTKIESPIJN AF!!! 

De rest van de dag hou ik een "ik ben zielig dag". Na de boodschappen ga ik lekker op de bank liggen met de dvd Brave, die ik van de kinderen van Jacqueline heb geleend. Bakkie thee en een bakkie M&M's erbij en ik ben gelukkig. Ik heb veel fruit gehaald om sappies te maken. Klein probleem, geen idee waar ik de blender heb gelaten. Komt wel weer te voorschijn.

Op zaterdag gaan we even naar Zuidplein. Daar gaat Saturn weg en dus vette kortingen. Onze dvd-speler heeft kuren. Wie weet hebben ze daar een leuke staan. Er staat bijna niets meer in de winkel en je struikelt over de mensen. Binnen 2 minuten heb ik het wel bekeken. Wegwezen hier! We geven ons geld maar uit aan 2 lekkere whisky's.

Zondag lukt het niet om uit te slapen. Mijn loopkleren liggen klaar en mijn benen willen graag rennen. Ik spring er niet meteen uit, maar uiteindelijk ga ik wel lekker naar buiten. Doel is om een kilometer meer te lopen dan vorige week. Snelheid is nog niet belangrijk. Roel fietst gezellig mee. Op de een of andere manier laat mijn Endomondo mevrouw mij in de steek. Geen idee hoe hard ik loop en dan stopt onderweg mijn muziek ook nog eens! Grrrr. De muziek krijg ik aan de praat, maar de dame die mijn snelheid moet doorgeven niet. Mijn benen voelen heel zwaar aan. Ik ben ook mega aangekomen, dus dat klopt wel. Pas nog amper in mijn loopkleding, ook stretch heeft zijn grenzen. Omdat ik altijd energie krijg van steigerungs besluit ik die in te zetten. Bij versnelling 1 heb ik al spijt en als ik de eerste serie heb gedaan stoppen mijn benen er helemaal mee. Geen goed idee dus. Stukje wandelen dan maar. De laatste kleine km ren ik naar huis. Uiteindelijk heb ik 4km afgelegd. Niet slecht. Volgende week 5? Mijn kaak bonkt. Hopelijk is die kies er snel uit en kan ik weer lekker km's maken. Inmiddels zijn Elise en ik ingeschreven voor de Loopmaatjes estafette. Team Plofkippen komt er aan! Eerst nog 'even' 10km in de 20 van Alphen. Oh ja, blender gevonden. Druk aan het fruit snijden, in de beker, stekker er in.......niets! Snotverrrrrr, alles in de keukenmachine gemieterd en zo toch sappies gemaakt. Komt Roel thuis, fixt hij gewoon ff de blender. Ik ga op de bank zitten en doe niets meer!

Eerste stapjes in 2014

Sinds de Bruggenloop heb ik niet meer gelopen. Het kriebelt wel enorm, maar mijn gebit werkt tegen.

 

In de week dat de wortelkanaalbehandeling in de planning staat kom ik collega Jacqueline tegen. Zij treft mij op mijn aller slechtste dag en constateert dat het zo echt niet langer kan. Ze wil een bevriende kaakchirurg raadplegen. Die avond, het is dan dinsdag, zet ik mijn verhaal aan haar op de mail en zij stuurt het gelijk door. Ik krijg al snel en mailtje dat ik even moet bellen voor een afspraak. Dat doe ik de volgende dag en sta voor 30 januari in de agenda. Dat is nog 3 weken, maar dat trek ik wel denk ik.

Vrijdags ga ik naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. Deze is pijnloos, maar de napijn is erger dan ik had verwacht. Als ik de tandarts vertel met wie ik een afspraak heb zegt hij veel respect te hebben voor kaakchirurg Van Velzen. Dat doet mij goed. Dezelfde dag krijg ik alle foto's en een behandelverslag doorgemaild, wat ik weer doorstuur naar Jacqueline. Op zaterdagochtend krijg ik een mail van haar waarin zij zegt dat ik maandag word gebeld om de afspraak van 30-1 te vervroegen!

 

Inderdaad, maandags word ik gebeld en de volgende ochtend zit ik in het Rijnland op mijn beurt te wachten. Gelukkig heeft Roel vrij kunnen nemen om met mij mee te gaan, een beetje buikpijn heb ik wel. Ik moet eerst foto's laten maken en mag dan wachten in de behandelkamer. Okee, de stoel is een tandartsstoel, maar ik zie geen apparatuur. Aan de ene kant een opluchting, aan de andere een teleurstelling. Ook vandaag kom ik niet van de pijn af. Op de 3D foto's is ook niets te zien. Nadat de kaakchirurg mijn verhaal heeft aangehoord stelt hij voor mij een verdoving te geven. Alleen om te kijken waarom dat verdoven niet lukt. Ben niet bang voor die prikken dus stem ik daar mee in. Gelijk voel ik al dat de verdoving werkt! Ik ga met een dikke lip en een brief voor de tandarts naar huis/kantoor. Ik moet bellen om een afspraak te maken voor een volgende wortelkanaalbehandeling in een kies in mijn onderkaak. Natuurlijk weet ik dat ik gelijk moet bellen, maar ik kan de moed niet vinden.

Woensdag is de dag van mijn aller eerste eigen workshop als facilitator! Best spannend. Het loopt allemaal wel goed voor zo'n eerste keer. Geen tijd om de tandarts te bellen.

Donderdag moet ik mijn werklaptop omruilen voor een nieuwe, want de mijne doet het niet meer. Dat kost veel te veel tijd, maar ja......ik kan niet anders. En dus, geen tijd om de tandarts te bellen.

Omdat ik achter loop qua werk, besluit ik vrijdag thuis nog even wat te doen. Uiteraard loopt dat uit op een hele dag werken. Maar ik heb er lol in, dus het geeft niets. Wéér geen tijd om de tandarts te bellen.

Zaterdags gaan we met vrienden naar een whiskyfestival in Amsterdam. Inmiddels zakt de pijn in mijn mond een beetje. Het is een leuke dag met een lekker etentje als afsluiting.

De nacht van zaterdag op zondag is onrustig, buikkrampen houden mij wakker. Ik voel mij niet ziek en als ik opsta voel ik mij best fit. Zal ik gaan rennen? Eerst ontbijten. Dan nog een wasje doen en voor ik het weet is het mooie weer omgeslagen naar druilerig. Nee, ik ben niet van suiker maar heb geen zin in regen. Na een tukkie op de bank, en eenvirtuele schop onder mijn kont van Susanne, kleed ik mij toch maar om. Roel gaat naar zijn moeder en ik ga een klein rondje rennen. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik niet te hard moet gaan. Na 1,5 maand niets doen moet je niet gaan forceren. Mijn rondje van slechts 2,4km loop ik zonder te hoeven stoppen. Mijn benen zijn goed, ademhaling gaat ook prima, tijd is om te huilen. Maar ach, ik heb gerend en heb goede hoop voor 2 maart.

Ik ga er gewoon voor en morgen zal ik, echt waar, de tandarts bellen.

Een gezond en sportief 2014

Wéér een week niet gelopen. Okee, de feestdagen zaten er ook in en ik heb gewerkt tussen alle vrije dagen door.

De kiespijn komt langzaam terug. De kant van mijn gebit waar ik nog een beetje mee kan kauwen begint nu ook zeer te doen. Gevolg is dat ik slecht kauw en brokken eten naar binnen laat gaan. Daardoor gaan mijn maag en darmen opspelen. Inmiddels heb ik de tandarts een mail gestuurd met het verzoek mij door te verwijzen naar de narcosetandarts. Ik heb geen vertrouwen in de verdovingen in mijn onderkaak, maar de pijn moet daar wel weg. De wortelkanaalbehandeling in mijn bovenkaak mag de reguliere tandarts wel afmaken. Die staat 14 februari op de planning. Het cement brokkelt ook steeds meer af, er moet echt iets gebeuren.

Mijn eerste run is al over 8 weken, 10 km in de 20 van Alphen. Ik zal toch ook een keer moeten trainen.

Laat de tandartsassistente nou net bellen nadat ik bovenstaand heb geschreven. Mijn afspraak van 14 februari wordt verzet naar volgende week vrijdag!! Dat is fijn. De pijn moet ik nu echt wel met meerder Ibrupofens onderdrukken. Eigenlijk wilde ik zaterdagochtend kijken of ik kon rennen. Loopkleding ligt klaar, maar ik gier al van de pijn als ik buk om de wasmand op te pakken. Geen goed idee om dan te gaan hollen waardoor mijn bloed als een dolle door mijn kaak gaat pompen. Nu nog even volhouden tot vrijdag, nog 5 nachtjes. Lang leve de pillen.