Het is lente!

De dag na de Alphen heb ik wel spierpijn, maar zoals je spierpijn mag hebben na een run. Ik stuur iedereen die beloofd heeft te doneren als ik de run uit zou lopen een mail met het verzoek nu hun deel van de afspraak na te komen. Om nog even te benadrukken dat het echt niet met twee vingers in mijn neus is gegaan stuur ik ze ook de link van mijn verslag over de run. Al snel verschijnen de eerste stortingen op mijn rekening. De meeste hebben mij een Euro per kilometer beloofd. Van een collega zie ik twee keer € 10,00 binnen komen. Als ik hem daar op wijs zegt hij: € 1,00 per kilometer toch? En het was de 20 van Alphen?
HAHAHAHAHAHAHAHA die dacht gewoon dat ik er even 20 had gedaan. Hij vindt dat ik het teveel betaalde niet terug hoeft te geven. Ook dat gaat naar de Hoogvliegers. Een andere collega was vergeten mij te sponsoren en stort alsnog spontaan een bedrag! Nummer drie betaalt extra, dat is een bonus voor mijn blog zegt hij. Het gaat lekker! Ik heb ze tot 12 maart gegeven om te betalen. Als iedereen dan heeft betaald heb ik gewoon € 310,00 opgehaald!! WAUW, wat goed. Daar zijn de Hoogvliegers vast blij mee.

Qua werk heb ik het behoorlijk druk en kan woensdag niet thuiswerken. Jammer, want mijn benen willen eigenlijk wel rennen. Vrijdagochtend sta ik vroeg op en ga lekker naar buiten. Wat een zalig weer zeg! Mijn benen zijn zwaar, alsof er iets drukt in mijn buik waardoor mijn benen geen connectie maken met mijn hoofd. Ik besluit de 5km route te gaan doen. Halverwege ligt sinds een jaartje een weg die maakt dat ik een rondje van 2,5km kan doen. Tot drie keer toe nijg ik daar in te slaan. Maar na een goed gesprek met mijzelf loop ik door. Om nou te zeggen dat ik lekker loop…….nee, maar ik loop. Mijn hoofd is lekker leeg en dat komt mooi uit want ik wil nog even werken. ’s Middags komt er een nieuwe massageklant.

Ook zaterdag is het prachtig weer, maar een rustdag. We gaan het dorp in en lekker lunchen op het zonovergoten terras van ons favoriete restaurant. Heerlijk toch? Op 8 maart op het terras aan een roseetje zitten.

 

Zondagochtend is blijkbaar geen uitslaapochtend meer. Rond 7:30 uur ben ik klaar wakker. Roel en ik  hadden al afgesproken dat we samen zouden gaan rennen. Heel even denken we aan een rondje Kralingseplas. We gaan toch maar gewoon lekker hier hollen. Zelfde rondje als ik vrijdag heb gedaan. Windje tegen op de heenweg en binnen 1km ben ik al woest op mezelf. Mijn kuiten klappen bijna uit elkaar. Niet piepen, doorlopen! Roel is al ver voor mij uit en hobbelt de klucht op richting het veer. Bovenaan zie ik hem rek- en strekoefeningen doen. Als ik daar uiteindelijk ook ben aangekomen zeg ik dat hij niet op mij moet wachten, daar word ik nerveus van. We gaan op het gemak weer verder, de dijk af dat is niet zo moeilijk. Onderweg haalt Roel mij weer in, volgende klucht op. Daar komen we weer bij elkaar. Inmiddels moet ik mijn been echt meeslepen. We wandelen een flink stuk stevig door. Dan toch maar weer rennen. In mijn oor hoor ik dat ik de 3km niet in een tijd heb gedaan waarin ik hem had willen doen. Blijven rennen dus. Het gaat eigenlijk steeds beter, niet geweldig, maar beter dan de eerste 2km. Ik hol vrolijk verder en als ik bijna bij mijn afslag ben kijk ik achterom om tegen Roel te zeggen dat ik ga afslaan (we zouden ook rechtdoor kunnen gaan). Huh? Waar is hij nou? Blijkbaar is hij ergens gestopt en dat heb ik niet gemerkt. Ik zwaai even en krijg een opgestoken duim. Alles okee dus. Dan geef ik aan dat ik afsla, en hol weer verder. Uiteindelijk komen we tegelijk weer thuis. Die raar aanvoelende benen baren mij zorgen. Misschien moet ik mijn zooltjes wel weer even laten nakijken. Maandag maar even een afspraak maken.
In Den Haag wordt de CPC gelopen. Dat volg ik op TV West, als ik iedereen zie lopen en ook  compleet stuk zie gaan heb ik toch het idee dat ik er bij had moeten zijn. Maar ja, na mijn run van vanochtend denk ik niet dat ik ver was gekomen. Ik train gewoon vrolijk verder.