Zware training

Vrijdagochtend. Ik zou moeten gaan rennen, maar ik moet zo naar de fysio en wil graag wel de tijd hebben om te kunnen rennen.
Morgen mag ik een nieuwe fiets uitzoeken. Ik heb er nu 2 en geen van beiden gebruik ik graag. Een van de twee (een paarse opoefiets) staat er zelfs onder het stof. Roel en ik zijn het niet eens over welke fiets er weg mag/moet. Om dat te bepalen gebruik ik vandaag de opoefiets. Eigenlijk heb ik daar gelijk al spijt van en weet ik dat deze plaats gaat maken voor de nieuwe fiets.
De fysio vindt, net als ik, dat het beter gaat en ik hoef niet meer terug te komen. Mooi!
Als ik eindelijk thuis ben, na ook nog wat boodschappen te hebben gedaan word ik overvallen door moeheid. Niet zo gek, want slapen gaat mij de laatste tijd niet zo goed af.  Ik besluit mijn training naar de middag te verplaatsen. Niet mijn favoriete tijd om te rennen, maar de Dam tot Dam is ook ’s middags. Oefenen om op andere tijden ook te kunnen presteren is nooit verkeerd. Afgelopen zondag heb ik voor het laatst gelopen en dat ging niet lekker. Vandaag heb ik wat goed te maken naar mezelf.

Na een middagdutje kleed ik mij en stap ik naar buiten. Ik moet nog even langs de buurvrouw. Ik ben niet dun, maar de buuf is zeg maar: beter gevuld den ik. Als ze de deur opendoet en mij in mijn sportkleren ziet zeg ik dat ik haar kom halen voor een 10km run. Ze schrikt even, maar ik moet lachen zij dus ook. Na een tijdje heeft mijn Garmin het GPS-signaal gevonden, zeg ik de buuf gedag en ga ik van start. In Endomondo heb ik een intervaltraining gezet. 1,5 km rustig rennen om warm te worden en dan 10x 2 minuten mijn benen uit mijn kont rennen en 2 minuten door wandelen. De eerste keer valt zwaar, maar daarna gaat het vanzelf. Dat komt ook omdat ik niet echt van tevoren over mijn route heb nagedacht waardoor ik moet verzinnen hoe ik ga lopen en dus niet kan denken aan pijntjes enzo. Daarbij heb ik @Meisje_Sanne beloofd ook een beetje voor haar te lopen omdat zij ff niet mag/kan. Ik doe zo goed mijn best dat ik mijn Endomondo mevrouw tijdens zo’n snelle sessie hoor zeggen dat ik 4.53 per kilometer loop!! Dat hou ik natuurlijk geen kilometer(s) vol, maar ik kan wel gaan trainen om die snelle 2 minuten naar 3 of 4 minuten te krijgen. 
Het is warm, maar ik heb mijn Raid Light mee. Nog steeds blij mee. Voldaan kom ik weer thuis en een uur later heb ik al spierpijn. HAHAHAHAHAHAHA

Hardlopen is goed voor mijn nachtrust, als een blok val ik in slaap maar ben ook heel vroeg weer wakker. Spanning denk ik. We rijden naar Roel Peerenboom om daar een nieuwe fiets uit te zoeken en aan te laten meten. We kennen Roel en zijn vrouw Cindy persoonlijk dus het is ook gelijk een socail call. Na een gezellige dag keren we met een prachtige fiets, die helemaal op mij is afgesteld, huiswaards. Als een kind zo blij ben ik mee. Eigenlijk wil ik alle buren even mijn fiets laten zien. Doe ik niet hoor.

Wat een plaatje hè?

Diva, zo voel ik mij ook als ik er op zit. :)

Voor de zondag hebben we een lunchdate met vriendin Trees. Ze komt om 13:00 dus als ik vroeg opsta kan ik een leuke afstand rennen. Hoewel mijn benen nog niet echt hersteld lijken is dat wel mijn plan. Ik ga op tijd naar bed, om 1:38 uur ben ik nog wakker en ook klaar wakker! Spelletje doen op de DS dan maar. De volgende keer dat ik op de wekker kijk is het 2:38 uur. Ik moet lachen om mezelf. Precies een uur later op de wekker kijken (ook knap) en nog steeds wakker. Onrustig, druk in mijn hoofd, gloeiende benen en ook gehavende benen. Normaal hars ik mijn benen, had ik vanochtend geen tijd voor dus even het scheermes gepakt. Het werd een bloedbad en ik mis hier en daar wat vel van mijn benen. Dat doet best zeer.
Uiteindelijk val ik in slaap en worden we rond een uur of 8 wakker. Lopen of fietsen? In elk geval voelt het niet alsof mijn lichaam 16km (die in de agenda staat) gaat halen. Roel wil ook lopen en die doet zeker geen 16km. Goed excuus voor mij om lekker de 5km met hem samen te lopen. Ik weet niet meer van wie ik de tip heb om mijn Garmin even in de achtertuin naar GPS te laten zoeken voor ik ga lopen. Maar het is een goede tips. THANKS!! Off we go. Op het gemak, heerlijk loopweer, beetje miezer. Bij 2km houdt mijn muziek er ineens mee op en trilt mijn telefoon. HUH? Oh ik word gebeld. Het is Trees, hijgend neem ik op. Of ze ongelegen belt, nou het is niet zo spannend hoor. :)  Ik ben aan het rennen, bel over een kwartiertje terug als je wilt.
Bij 3km mag ik van mezelf wandelen om te drinken. Na een halve kilometer doorstappen ga ik weer rennen. Een snelle meneer haalt ons in of we stil staan, maar ik laat mij niet ontmoedigen en heb juist het gevoel dat ik alleen maar beter ga lopen. Dat blijkt ook zo te zijn. Bij thuiskomst is mijn laatste kilometer de snelste. Ik ben een diesel. De geplande sushi is verdiend. Op naar de lunch.

Ladiesrun Rotterdam 2014

Vrijdag viel de spierpijn zo mee, dat ik vol vertrouwen om zondag af ging. Zaterdagavond eerst nog even fijn naar de Toppers. Hele avond op het veld dansen en springen en om 02:00 uur in mijn bedje.

Zondagochtend…….AUW! Mijn kuiten hebben er geen zin in en ik heb koppijn. Nou had ik dat gisteravond ook en toen ben ik ook naar de Toppers geweest, dus niet zeuren.  Ontbijten met wit brood en pure pasta en hagelslag. Tas mee en op naar Rotterdam.

De metro kleurde al snel roze. Wel een grappig gezicht hoor.  Bij Ahoy was net de 5km van start gegaan. Wat leuk om die mega sliert in roze geklede dames voorbij te zien komen!

Brigitte en Ron stonden buiten al op ons te wachten. In de hal konden we onze goodysack ophalen. Dat was een klein tasje dus die konden de mannen wel bij zich houden.  Even snel de hal verkennen, waar kan je je medaille laten graveren en waar kunnen we leuke dingetjes kopen? Ook niet geheel onbelangrijk, waar staan de heren straks als wij over de finish zijn? Als dat ook DUIDELIJK is afgesproken moet er nog een laatste zenuwplasje gepleegd worden. En wie hebben er ook last van die zenuwen? Saskia en Claudia! Grappig dat je elkaar tegenkomt tussen al die vrouwen. 

We staan uiteraard in startvak C. Het laatste vak. Mijn doel is weer 55 minuten of minder. Dat is donderdag ook gelukt. Toen had ik niet zulke zere kuiten als nu, maar het weer is beter. Wat een verschil met donderdag zeg! Het is gewoon te warm.
Na het gebruikelijke zwaaien naar de camera’s en een wave klinkt het startschot om 12:30 uur. Angela Groothuizen schiet ons af. Ik zeg tegen Bri dat ik rustig wil starten, we kunnen niet anders. Wat is het bizar druk! En dat blijft het ook. Met mijzelf heb ik afgesproken mijn ‘race’ in 3 stukken te knippen. Net toen ik dacht te gaan wandelen kwam er een drinkpost. Daar was ik ook wel aan toe. Twee bekers AA om te drinken en 2 bekers water in mijn nek en over mijn hoofd. En weer hollen. Bri is niet te stoppen, maar wil niet van mijn zijde wijken.  Ik heb best wel pijn, maar wil ook niet opgeven. Op een van de bruggetjes die wij nemen staan lantarenpalen in het midden. Er is een dame die dat niet heeft gezien en er hard tegenaan is gelopen. Haar wenkbrauw bloedt. Niet leuk.
Langs de kant staat heel veel enthousiast publiek dat ons blijft aanmoedigen. Drinkpost nummer 2 doemt op, voor ons gevoel heel snel na de eerste. Precies op tijd voor mij. Ik krijg al kippenvel en begin te rillen. Dan moet ik drinken en dat heb ik niet mee.

Onze mannen komen we verspreid over het parcours tegen. Ik weet niet of ze het zo hebben afgesproken maar we komen ze om de beurt tegen. Dat is leuk. Op zo’n 1,5km voor de finish denk ik echt dat mijn benen gaan ontploffen. Ik vloek en tier. Bri lacht zich rot, als een volwaardig therapeute roept ze: gooi het er maar uit!

Net op tijd zie ik de fotograaf, we lachen onze liefste lach en als we er voorbij zijn vloek ik vrolijk verder. Bri weet al een ondertitel  voor die foto zegt ze. Ik ben benieuwd.
Nog een klein stukje en dan zien we Ahoy. Bri heeft zich opgegeven voor de Rexonafoto op Faceboek. Die wordt dan direct geplaatst. Zo lijkt het net alsof ze 300 meter voor de finish nog loopt te Facebooken. Had ze makkelijk kunnen doen hoor.  Die was gewoon nog topfit. Hand in hand komen we over de finish. Natuurlijk maken we de gebruikelijke ‘net over de streep foto’ met onze paarse hoofden. Nadat we wat te drinken hebben gekregen gaan we onze medailles halen. We krijgen ze gewoon in onze handen en dat is niet leuk. Met wat plechtige woorden hangen wij bij elkaar het gewonnen metaal om de nek en feliciteren elkaar. Er staat een dame naar te kijken met een blik van: die sporen niet!
De mannen staan inderdaad op de afgesproken plek, samen met de buren waar Bri mee traint. Ik ga mijn medaille laten graveren, hoewel ik weet dat mijn tijd niet super is. Maar ja, ik heb er voor betaald. Dit keer gaat het snel. Mijn tijd is inderdaad niet echt goed. 56:38 Mijn doel niet gehaald, maar dat wist ik al toen ik op de 6km zat. 

Mijn benen doen zeer!!! Ik laat ze lekker inspuiten met Ice Power. Dat scheelt. Snel naar buiten of ik nog iemand bij de 10km start herken. Als de dames weg zijn zie ik Max, de man van Elise. Elise loopt dit jaar helemaal alleen. Later zie ik op Facebook dat ze is gevallen, maar hem wel heeft uitgelopen. Respect. En dan Daniëlle. Mijn ooit kleine buurmeisje. Die loopt gewoon even een PR  met dat weer. Ook een toppertje.

Als ik thuis ben is de trap naar de bovenverdieping de eerste hindernis en het bad de tweede. Die warme douche doet mij goed. Nog een keer Ice Power op mijn kuiten en dan ga ik lekker in op mijn ligbed in de zon liggen. Kuiten laten doorwarmen. Heerlijk. Na een uurtje snurken is de zon weg en word ik wakker. Gelukkig had ik al eten gekookt voor vandaag.

Hopelijk kom ik morgen een beetje soepel uit mijn mandje. Er moet gewoon gewerkt worden.

Het was een druk weekend. Op papier leek het allemaal makkelijk te kunnen. In de praktijk was het toch niet heel goed gepland. Leer momentje zullen we maar zeggen. Gelukkig hebben we volgende week weer een lang weekend. Dan rust ik wel uit.

Voorlopig geen runs meer voor mij. Ik ga nu naar de Dam tot Dam toe trainen. Had ik al gezegd dat ik voor de Dam tot Dam een whiskyproeverij heb? 

Loopmaatjes Estafette

Jawel, vandaag moest team Plofkippen aantreden in de Loop van de Leidsche Rijn, voor de Loopmaatjes estafette In eerste instantie zou ik met Elise een team vormen. Helaas kon zij toch niet, maar Nicolette nam graag haar plaats in.

Vorig jaar liep ik samen met Aart en Jacqueline, alle drie 5km. Dit jaar kon je alleen duo's vormen en moest wij beiden 7,5km lopen. Als we 15 per persoon kunnen lopen (Bruggenloop) moet dit ook kunnen. Dat dachten wij bij de inschrijving.
Vorig jaar was het bloedmooi weer en moest de zonnebrand mee. Dit jaar was het nat en koud.
Vorig jaar liep ik als laatste van ons clubje. Dit jaar was ik de eerste loper.
Vorig jaar werden de 2e 3n 3e loper met de bus naar het wisselpunt gebracht. Dit jaar moest de 2e loper zelf naar het wisselpunt lopen.
Roel is met Nicolette mee gegaan naar het wisselpunt, hij kon zo over de tassen waken en wij hoefden nergens mee te sjouwen.

Om 6 uur was ik al klaar wakker. Zenuwen? Niet echt, wel veel zin om te gaan rennen. Rond 10:30 uur waren we in Vleuten en even later arriveerde Nicolette. Met z'n drietjes (Roel was mee als tassendrager en fotograaf) liepen we naar het terrein. Het leek nu dichterbij dan vorig jaar. Er waren al een paar Loopmaatjes aanwezig. Eindelijk @Meisje_Sanne irl ontmoet. Natuurlijk was Mr. Loopmaatjes himself, Marteijn, er al en een paar vriendelijke dames die de uitgifte van startnummer en T-shirts verzorgden. Voor Nicolette was het fenomeen hesjeswissel nieuw. Dat hebben we even geoefend.

Hesje bij de 1



En HOPPA de ander heeft hem aan!

Om 13:00 uur mocht ik van start. Alle estafette lopers werden direct achter de profs gezet! Ik sta nooit vooraan, dan word ik ingehaald en daar kan ik niet goed tegen. KNAL! Het startschot en weg waren we. Links en rechts vlogen de lopers mij om de oren, mijn muziek stopte er mee en ineens zag ik een pacer gaan met een ballon waar 4:30 op stond. HUH???? 4,5 minuten per km? Dat wordt mijn dood. Ik had ingezet op 7 minuten per km en dus zo rond de 55 minuten over mijn 7,5km te doen. Mijn eerste km heb ik dus in 6 minuten gedaan! Kilometer 2 ging veel langzamer, bij kilometer 3 zat ik op 21 minuten en een paar seconden. Niet echt slecht dus. Dat gaf ondanks de pijn weer hoop. Bij de 4, 5 en 6 km zakt mijn tempo aardig in en haalt de ene pacer, inclusief de mensen die die tijd lopen, na de andere mij in. De moed zakt mij in de loopschoenen. Arme Nicolette, die heeft alle hesje van de estafette al voorbij zien komen en staat daar nog helemaal alleen. Ik MAG niet opgeven. Even na de 4km zie ik tot mijn verbazing collega Anneke met haar gezin langs de kant staan! Ik vraag nog of ik in het kinderzitje mag, maar ze lacht alleen maar. Even later komen ze gezellig naast mij fietsen, of ik achterop wil. Nee, al zou ik niet meer op mijn benen kunnen staan......ik loop door of ik val om.
Vlakbij het 6km punt staat een gezin met 3 jonge kinderen. Een van die kleine boeven roept: gassen met die billen!! Ik roep terug dat die billen veel te dik zijn en dat het daarom zwaar is. De kinderen liggen in een deuk. Om mij een hart onder de riem te steken zegt de vader nog dat hij wel dikkere billen voorbij heeft zien komen. Bedankt voor het compliment, maar ze lopen wel harder dan ik dus. Gelukkig komt er een drinkpost, ik voel namelijk kippenvel opkomen en meestal betekent dat vocht te kort. Raar, ik drink de hele week al veel water en het is ook niet bloedheet. Misschien komt het omdat ik ook probeer gewicht te verliezen en dus minder eet. Het bekertje water doet goed en ik ga "vrolijk" verder. Onder het lopen schreeuw ik tegen mijzelf. Het is geen vriendelijk praatje, maar ik loop toch moederziel alleen. Achter mij lopen nog wat mensen, maar ik zie ook de veegwagen. No way dat hij mij gaat inhalen. Ik moet en zal Nicolette op tijd bereiken. Op mijn Garmin zie ik dat ik nog 400 meter moet tot het wisselpunt. Ineens zie ik iets roze heel enthousiast staan zwaaien. HOERA!! Het is Nicolette. Ik wurm mij uit het hesje en geef het aan haar. Verderop staat Roel om het wisselen te filmen. Dat wist ik niet, maar het filmpje is wel grappig geworden. Ik heb er uiteindelijk 53 minuten en 50 seconden over gedaan. Netjes dus, al voelt het niet zo. De eerste loper mag ook met de tweede meelopen en zo 15km doen. NOUOUOUOUOUOUOU, die sla ik ff over. Samen met Roel slenter ik terug naar het terrein. Lekker de lunch ophalen en dan op Nicolette wachten. Die loopt ook prima en komt na 56 minuten 19 seconden binnen. Als ik haar aan zie komen klim ik over het hek, dat probeer ik. De kramp schiet in mijn linker kuit!. Ik hop naar haar toe zodat we samen over de finish kunnen. Als laatste estafetteteam, maar dat boeit mij echt niet. WE HEBBEN HET GEHAALD!!!! Ik ben super trots op ons. Net te laat voor de groepsfoto. Jammer volgende keer beter.

Samen het laatste stukje




We hebben een medaille!

Het was een super leuke dag. Ik heb maar een minpuntje. De T-shirts waren weer in herenmaten geleverd terwijl ik damesmaten heb besteld. Blijkbaar was er geen damesshirt gemaakt. Ik vind dat vreemd. Nu heb ik een grote damesmaat besteld en loop ik in een soort minijurk omdat dames- en herenmaten nu eenmaal verschillend zijn. Jammer, want het is een mooi shirt wat nu in de kast komt en hooguit als pyjama zal dienen.

Geweldig georganiseerd verder, jammer dat het weer niet meewerkte. Maar dat weerhield het publiek langs de kant niet om te blijven staan klappen en juichen. Fijn ook dat er altijd weer zoveel vrijwilligers zijn. Nicolette heeft al besloten dat we volgend jaar weer gaan. Kan ik ons al inschrijven? :)

10 kilometer Marathon Rotterdam 2014

Het is bijna zo ver. Ik ben er niet klaar voor. Uitslag van mijn bloedonderzoek was goed. Dat is fijn, maar ik voel mij niet goed. De hele week op tijd naar bed lukt maar niet.

Woensdag vind ik dat ik een cadeautje heb verdiend. Ik vind mezelf zielig en neem een voorschot op mijn

vakantiegeld. Nu ben ik de trotse eigenaresse van een Garmin Forerunner 10. Roze met wit. Die moet ik

wel even testen voor zondag. Ik draag normaal een ringhorloge en ben geen bandje om mijn pols gewend.

Het zit prima. Nu al blij en ik weet nog niet hoe hij werkt. Ik krijg hem ingesteld en test hem donderdag tijdens een wandelingetje. Hij werkt.

Vrijdag is een spannende dag. Dan ga ik mijn startnummer halen. Dat vind ik al bijna net zo leuk als rennen. Onderweg doe ik nog een testje met de Garminen dan weet ik zeker dat ik snap hoe het moet. Dat komt wel goed. Jacqueline komt ook vandaag. Gezellig. We treffen elkaar bij de expo. Lekker samen op de muur kledderen en foto’s maken voor later. Zaterdagochtend ben ik om 6 uur wakker. Moe, lood in mijn benen en er van overtuigd dat het zondag is en ik moet rennen. Gelukkig heb ik snel door dat ik nog een dag heb. Chillmodus aan.

ZONDAG!! RACEDAG!!

Roel was gisteravond naar een feestje. Het leek mij geen goed idee om mee te gaan. Ik kan evengoed niet
slapen. Maak mij druk om morgen. Ook de peptalk van Brigitte helpt mij niet. Ik lig wel in bed, maar ben
klaar wakker. Hoe en waarom weet ik niet, maar ineens komt er een mega huilbui. Ik denk er serieus over om morgen niet te gaan. Als Roel om 01:30 uur thuis komt ben ik nog wakker. Hij valt gelijk in slaap. HIJ WEL! Ik denk dat ik rond 2 uur in slaap val. Om 05:30 uur ben ik weer wakker. Vandaag is het wel zondag. Buikpijn, misselijk, 4x in een uur plassen. Mijn hemel, zo nerveus ben ik nooit. Stomme 'dreigmails' van de organisatie ook. Er is een nieuwe regel ingesteld. Ze nemen de tijd van de persoon die het laatst over de startstreep is gegaan en op bepaalde punten in het parcours meten ze de tijd van die persoon. Die moet aan een limiet voldoen. Iedereen die daar boven zit moet het veld uit. Ik raak in paniek van zulke mails.

Uiteindelijk zitten we ruim op tijd in de metro naar het NNDE café. Zij zijn speciaal voor de marathon een uur eerder open gegaan. Het is ontzettend druk! Collega Esther E. zit al op ons te wachten en Brigitte is onderweg met Ron en Lenn. De succeswensen van collega’s via whats app, inclusief een schattig filmpje van het zoontje van Juul. We spelen nog even gezellig met de scanmuur. Dan moeten we toch echt naar de start. We staan weer in vak D. Daar komen we vriendinnen van Esther tegen. Ik ben op zoek naar Elise. In die mensenmassa vind ik haar ook nog. Even later is daar ook Gertrude. Gezellig! Dit jaar is de start anders geregeld. In golven. Dat werkt wel een stuk beter dan vorig jaar. Ondanks dat wij even moeten wachten omdat de grote jongens zijn gevallen op de 5km, zijn we lekker snel op weg. Het is geweldig mooi loopweer. Mijn nieuwe horloge heb ik afgesteld op 7 minuten per kilometer. Dat is een prima tempo. Als ik dat volhoud loop ik 1:10. Ik wil 1:15 lopen. Al vrij snel is er een soort van opstopping. Niet fijn. Het gaat redelijk de eerste 3 kilometers loop ik samen met Brigitte. Mijn benen doen echt enorm zeer, vooral links. Ik laat Bri gaan. Vlak voor de 4 kilometer tikt Esther mij op de schouder en weg is ze. Die loopt echt 1:10! Dan kom ik de hoek om, om richting de Kralingseplas te rennen. Daar staat Meisje_Sanne die ik via de Loopmaatjes ken, maar nooit heb ontmoet. Leuk om haar eindelijk in het echie te zien. Tijd om te praten is er niet. Even verderop is de drinkpost. Daarna staat Juul met de kleine filmster aan de kant. Best leuk als je hier en daar iemand gedag kan zeggen. Echt makkelijk gaat het mij niet af en Brigitte ben ik al lang kwijt. Dat geeft niet, ik loop normaal ook alleen. Mijn horloge geeft alleen als ik wandel aan dat ik onder de gewenste snelheid zit. Logisch. Helaas moet ik veel wandelen. Dan kom ik in de buurt van het 8 kilometer punt. Vorig jaar riep ik daar: ben ik pas bij 8? Waarop collega Wil riep: je bent AL bij 8. Dat ging nu weer door mijn hoofd en ook dat hier vorig jaar wat mensen aan het infuus lagen. Gelukkig is het nu niet zo warm als toen. Ik ben wel blij dat ik vanochtend voor 2 ipv 3 laagjes heb gekozen en dat ik mij heb ingesmeerd. Anyway, de 8 dus. In mijn hoofd juich ik omdat ik al bij 8 ben en omdat ik achter mij nog een enorme sliert mensen achter mij zie. Op mijn horloge zie ik dat ik 8 kilometer in een uur loop. Prima! Ik ben ook echt blij met mijn horloge, ik word er rustig van. Onder de kubuswoningen door op naar het 1000 meter punt. Nu weet ik dat het op de weg staat. Dat is mij vorig jaar niet opgevallen. Nog maar 1 kilometer en als ik op mijn horloge kijk weet ik dat ik dichtbij mijn tijd van vorig jaar zal zitten. De Coolsingel lijkt dit jaar langer. Maar oh wat ben ik blij als ik over de streep ben. Al snel zie ik Brigitte, die heeft op mij staan wachten. We halen onze medailles, die wij elkaar heel officieel omhangen en gaan op weg naar de uitgang. Dat valt niet mee. Mega opstopping. Er is geen doorkomen aan. Uiteindelijk staan we op het Hofplein, waar we met de mannen hebben afgesproken. We kunnen ze niet vinden. Roel is het eerst boven water. Ron en Lenn hadden al aangegeven niet te willen blijven. Brigitte gaat hen zoeken en we spreken af dat ze daarna naar Roel en mij komt om alle helden van (oud)collega's die de hele marathon lopen binnen te halen.

We zien ze allemaal binnenkomen, Roeland, Gideon, Mandy, Isabel, Miranda en Esther M. Ik ben zoooooooo trots op ze. Helaas zien we ook hoe iemand op 300 meter voor de finish met de ambulance wordt opgehaald. Ik hoop dat het goed gaat met deze persoon. De laatste loper, loopster in dit geval. Altijd weer een spektakel. Naast mij staat al even een meneer met een bosje rozen in zijn handen. Hij draait zich naar mij toe en zegt: Lekker dan, sta ik hier met mijn bloemen. Zeker uitgestapt. Hier, voor jou.
En zo heb ik een mooi bosje rozen.

 

Inmiddels is het best fris geworden. Verkleumd maar tevreden gaan we richting station. Onderweg krijgen we nog een ijsco.

Nu zit ik lekker op de bank. Blij dat ik toch ben gegaan. Waarschijnlijk trap ik er volgend jaar weer in. Morgen worden mijn steunzolen nagekeken, nu nog heb ik een zeer pijnlijke plek onder mijn linker voet.

Nog 7 nachtjes

Nog 1 week, dan heb ik hem gelopen. Hoop ik. 10km in DE marathon van Rotterdam.

Na de Electricrun moet ik echt wel even trainen. Dat was natuurlijk geen echte run.

Vrijdag en zondag staan als trainingsdagen in mijn agenda. Op vrijdagochtend heb ik eerst een kappersafspraak. Daarna een telefonische afspraak met de huisarts. Ik ben in zeer korte tijd echt heel veel kilo's aangekomen. Tuurlijk, ik ben een lekkerbek. Maar ik heb de afgelopen 6 weken niet anders dan anders gegeten. In elk geval niet zo anders dat ik daarvan 6 kilo kan aankomen. Maandag bloedprikken.

Ik heb 's morgens aan Roel een warme trui en een handdoek meegegeven. Op de een of andere manier vond ik het toen een goed idee om in de middag met de metro naar Rhoon te gaan en vandaar uit te gaan rennen naar Barendrecht. Tegen de tijd dat ik naar de metro loop vind ik het plan wat minder goed. Maar niet zeuren, gewoon gaan. Alsof ik voor het eerst met de metro reis stap ik eerst in de verkeerde metro. Lekker begin muts! Uiteindelijk kom ik dan toch in Rhoon aan. Ik heb een lekkere interval traning in mijn Endomondo gezet. Het is zalig weer om te lopen. Na 1,5km rennen, waarvan 2 minuten wachten bij een oversteekplaats, ga ik over op de interval. 2 minuten keihard rennen en 2 minuten wandelen. Dat 10x. Het is best zwaar, maar ik heb het een keer eerder gedaan. Onderweg besluit ik al rennend, voor de afleiding, de lantarenpalen te tellen. Dat doe ik hard op en roep mezelf toe dat ik door moet lopen en niet op moet geven. Zo nu en dan kijkt een passerende fietser mij vreemd aan. Maar geen ziekenwagen met broeders met een wit jasje voor mij die mij komen ophalen. Op een gegeven moment denk ik dat ik nog 2 intervallen moet doen en dan......blijk ik al klaar te zijn. Nu nog even 1,5km rennen. Dat lukt niet helemaal. Als ik bij Roel zijn werk aankom heb ik iets meer dan 8km afgelegd en dat in een uur en 3 minuten. Absoluut niet ontevreden. Dat geeft goede moed voor volgende week.

Zaterdag zit ik met klamme handen achter pc, laptop en tablet om mij in te schrijven voor de Dam tot Dam loop. Waarom? Tja, geen idee. Ik beslis eind augustus of ik ook echt in staat zal zijn om in september 10EM te rennen en binnen 2 uur ook.
In Heenvliet haal ik nog wat sportvoeding van Dextro voor na het sporten en 2 energie repen om te testen.

Uitslapen lukt niet. Op zondagochtend gaan Roel en ik samen rennen. Tenminste, dat is de bedoeling. Ik heb in eerste instantie geen last. Na een kilometer ploffen mijn kuiten en even later zie ik Roel met zijn been trekken. Nou zeg, dat gaat lekker. De bejaardensoos is ook op pad. Boven aan de dijk ren ik nog even naar beneden en weer terug. Roel staat daar te rekken en strekken. Ik besluit ook nog aan de andere kant de dijk af en op te rennen. Roel gaat vast terug wandelen. Op weg naar beneden bedenk ik mij dat ik toch door wil lopen. Dat gil ik nog even naar Roel en loop dan door. Hmmmmm, er gaat iets niet zoals ik het wil. En al snel wandel ik weer. Balen. Ik wil gewoon door hollen, maar de interval van vrijdag zit nog in mijn benen. Er is een weggetje waar ik kan afsnijden. Ik heb dat wel vaker overwogen maar nooit gedaan. Nu wel. Ik hol een hele nieuwe wijk in. En natuurlijk heb ik geen idee hoe ik er uit moet komen. Nu is het niet zo heel moeilijk, ik loop niet door een metropool ofzo. Uiteindelijk kom ik op een mij bekende weg en hobbel ik weer naar huis. Bijna 5km op de teller, in een zeer onbevredigende tijd. Nou ja, een slechte generale is goed zullen we maar zeggen.

Als troost, en omdat mijn loopshirts te krap zijn, koop ik mijzelf een prachtig nieuw shirt. Bij Run2day Rotterdam hebben ze mooie shirts van GERS Magazine. Gelukkig ook in mijn maat. Die trek ik zondag natuurlijk aan! Zo hoef ik niet als rollade over de Coolsingel te rennen.
P.S. bijkomend voordeel: de achterkant is langer en valt over mijn kont. :) Niet geheel onbelangrijk.

1e Electricrun NL en wij waren erbij!

Op woensdag begint de voorpret al. Ik kan Roel zijn startpakket ophalen in Den Haag. Gelijk plak ik er een etentje met collega Michèle aan vast. Gezellig.

Donderdag ligt mijn eigen pakket klaar in Rotterdam. We hebben lichtgevende gezichtsverf gekregen, een ring met een blacklight, een armband die licht geeft en een t-shirt. In Roel zijn pakket zaten ook nog veters. Snel de shirts wassen en drogen.

Vrijdag pak ik vast mijn tas in. Inmiddels weet ik dat je kluisjes kunt huren, dus ik sjouw gewoon alles mee.

We hebben op zaterdag om 18:00 uur achter Amsterdam CS afgesproken (klinkt wat vunzig) met Nicolette, Jeroen, Elke en Conny. We vertrekken echt op tijd van huis, maar komen in de file. De auto parkeren we bij Jacqueline, daar rijden we altijd met gemak naar toe. Nu stuurde de navigatie ons dwars door Amsterdam. Dat schoot niet op. Gelukkig had Nicolette al laten weten dat het voor hun wel 18:30 uur zou worden. Dat gaf ons ook weer lucht. Afijn, bij Jacqueline even omgekleed en op naar CS. Daar was het echt stampdruk! Wel heel gezellig met al die kleurtjes! Ik hoorde iemand verbaasd zeggen: is het hier carnaval ofzo? :)

Bij de pont was het helemaal bizar druk, daar was denk ik niet op gerekend. Als pinguins schuifelden we steeds een stukje naar voren. De eerste startgolf was al geweest toen wij eindelijk aan de overkant waren. Wel een gaaf gezicht. Het werd al donker en een sliert verlichte mensen kwam voorbij gerend. Snel de laatste verf opsmeren en alle extra verlichting die we zelf hadden aangeschaft om doen. Op naar de start en de kluisjes. Tegen de tijd dat we echt bij de start waren hadden we al een flinke afstand afgelegd. Overigens waren wij bang dat er geen kluisjes meer zouden zijn, maar die waren er meer dan genoeg. TOP!

De start was ook heel goed geregeld. In golven gingen de duizenden deelnemers van start. Geen geduw en gedrang. Het duurde 10 minuten voor we echt van start gingen, toen liep mijn app al. Nog voor we 1 km in de benen hadden kwamen we bij het eerste checkpoint. Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat er te checken viel. Er stond niets onder de partytent en verder bleef iedereen ineens stil staan. Wij dus ook, we moesten wel. Toen we ons door de menigte hadden gewurmd waren we Elke en Conny al kwijt. We hebben nog naar ze gezocht en uiteindelijk maar besloten verder te rennen. Nou ja, rennen……. We gingen verder. Al heel snel kwam er een 2e punt waar iedereen stopte en foto’s ging maken. Toen wisten we: een goede tijd gaan we niet neerzetten. Al die fotomomenten waren wel super. Ik vond de decors werkelijk geweldig mooi. En wat ook heel gaaf was, die mega sliert van mensen met lichtjes. Voor ons waren heel veel groepen gestart maar na ons ook nog. Niet op beeld vast te leggen, maar zo onwijs gaaf om te zien.

Prima verzorgde run, met een waterpunt. Al duurde het even eer ik dat door had. Het weer werkte natuurlijk ook enorm mee. Bij de finish was een drinkpunt en werd je opgewacht door allemaal enthousiast dansende vrijwilligers. De beats die je overal hoorde nodigden ook uit om lekker te dansen, dat loopt wel wat lastig. HAHAHAHAHAHA

Nog even wat foto’s maken bij de fotowall en toen we het echt koud kregen weer in de rij voor de pont terug. Dat ging iets sneller dan op de heenweg.

Op de snelweg terug naar huis zag ik een auto rijden die nogal leek te schudden. Toen we dichterbij kwamen zag ik dat er 4 mensen in zaten met de lichtjes van de Electricrun. Die zaten nog lekker verder te swingen. Langs de kant stond ook een auto met pech. Daarnaast 4 dames die duidelijk ook naar de Electricrun waren geweest. Daar sta je dan te wachten op de Wegenwacht. Leg die ietwat overdreven make-up maar eens uit. :)

Door wegwerkzaamheden waren we pas om 2 uur ’s nachts thuis. Koud en moe. Oh jee, zomertijd het is dus 3 uur. Nou ja, zondag uitslapen. Dat dacht ik. Mooi niet, om 7 uur wakker. Klaar wakker ook. Nou ja, dan heb je wat aan je dag.

Roel en ik hebben mooi wel onze eerste run samen gedaan. Hoewel de naam RUN misschien niet op zijn plek is. Het enige wat ik jammer vind is dat je geen medaille ofzo kreeg. Ja, we hebben een t-shirt. Maar dat krijg je al voor je een stap hebt gezet. Dat is geen bewijs dat je er ook echt was en hebt gelopen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Nog 19 dagen!

Het duurt een week eer Roel en ik weer samen gaan rennen. Hoewel het niet super voelt loop ik beter dan ik zelf dacht. Top! Daar word ik nou blij van.

Ik heb inmiddels van www.sportvoedingwebshop.com 2 zakjes Dextro Energy After Sports Drink ontvangen. Via Facebook had ik mij als proefpersoon aangemeld en ik ben uit de vele aanmeldingen gekozen. Helemaal leuk! Als we thuis komen maak ik een zakje poeder open. Wat een zoete lucht zeg! Ik hou helemaal niet van die extreme zoetigheid. Maar ik heb zelf aangegeven dat ik wilde testen dus niet zeuren. De substantie lijkt heel dik, maar het valt mee en de smaak is prima. Helemaal niet zoet. Het zou mijn spieren sneller moeten laten herstellen. Ik moet zeggen dat ik in de loop van de dag geen last heb

De volgende dag ook geen centje pijn. Toeval? Of niet?

De week is druk en chaotisch. Roel wordt 50 we hebben een feest van zijn werk en  hebben ook nog voor Roel zijn verjaardag een feestje gepland. Mijn benen doen al dagen zeer. Niet van de spierpijn, maar van de druk in mijn buik. Vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts. Ik wil een verwijsbrief omdat ik een vermoeden heb wat er aan de hand is. Helaas blijkt zij mijn ziekenhuisverslagen niet te hebben. Eerst mijn dossiers opvragen dus. Pfffffft.

Er zit een flinke put in de voorruit van de auto. Roel heeft de auto mee naar zijn werk. Omdat het echt hondenweer is en ik geen zin heb om daar in te hollen, haal ik de auto op om de ruit te laten repareren. Helaas is het erg druk bij Carglass. Ik kan de volgende dag om 8:30 uur terecht. Niet handig want 's middags is Roel zijn feestje.

Zaterdagochtend zijn we vroeg wakker. We gaan samen naar Carglass. Roel blijft wachten tot de auto weer klaar is en ik hol naar huis. Dit keer gaat het niet zo goed als vorige week. Enorme kramp in mijn linker kuit! Mijn tijd is om te huilen. Tot overmaat van ramp ontvang ik ook een mail van de Rotterdam Marathon met daarin een lijstje met tijden die je moet halen op bepaalde kilometerpunten tijdens de 10km. Haal je het niet, dan gooien ze je uit het veld. Bloednerveus word ik van zulke mail. Het gekke is dat ik dat niet hoef te zijn, want die tijden haal ik makkelijk. Eenmaal thuis, en half kreupel,  neem ik zakje nummer 2.  Na het douchen kan ik makkelijk de trap op en af. Dan is het tijd voor Roel zijn feestje, op de Euromast. Genoeg trappen daar en dat op mijn hakken! Wedden dat ik morgen geen stap meer kan zetten?

Zondagochtend...........totaal geen last. Ik voel dat ik heb gerend, maar dat is het dan ook wel. Ik weet wel wat ik ga aanschaffen.

Maandag, weer een mail van Rotterdam Marathon. Nog 19 dagen! Sorry? Ik hoop dat ik het ga redden, nu word ik wel nerveus. Maar eerst zaterdag de Electricrun nog doen en dat is gelukkig maar 5km. Daarna moet ik nog een paar flinke trainingsrondes in gaan plannen. Waarom leg ik mijzelf toch zoveel doelen op? En nu heb ik nog een dilemma erbij. 20 september komt er toch een 2e Vredesrun in Den Haag. Wel leuk om die ook te doen, tenslotte heb ik de eerste ook gedaan. Maar ja, 21 september is de Dam tot Dam. Ga ik 16km halen? Keuzes, keuzes, keuzes.