10 kilometer Marathon Rotterdam 2014

Het is bijna zo ver. Ik ben er niet klaar voor. Uitslag van mijn bloedonderzoek was goed. Dat is fijn, maar ik voel mij niet goed. De hele week op tijd naar bed lukt maar niet.

Woensdag vind ik dat ik een cadeautje heb verdiend. Ik vind mezelf zielig en neem een voorschot op mijn

vakantiegeld. Nu ben ik de trotse eigenaresse van een Garmin Forerunner 10. Roze met wit. Die moet ik

wel even testen voor zondag. Ik draag normaal een ringhorloge en ben geen bandje om mijn pols gewend.

Het zit prima. Nu al blij en ik weet nog niet hoe hij werkt. Ik krijg hem ingesteld en test hem donderdag tijdens een wandelingetje. Hij werkt.

Vrijdag is een spannende dag. Dan ga ik mijn startnummer halen. Dat vind ik al bijna net zo leuk als rennen. Onderweg doe ik nog een testje met de Garminen dan weet ik zeker dat ik snap hoe het moet. Dat komt wel goed. Jacqueline komt ook vandaag. Gezellig. We treffen elkaar bij de expo. Lekker samen op de muur kledderen en foto’s maken voor later. Zaterdagochtend ben ik om 6 uur wakker. Moe, lood in mijn benen en er van overtuigd dat het zondag is en ik moet rennen. Gelukkig heb ik snel door dat ik nog een dag heb. Chillmodus aan.

ZONDAG!! RACEDAG!!

Roel was gisteravond naar een feestje. Het leek mij geen goed idee om mee te gaan. Ik kan evengoed niet
slapen. Maak mij druk om morgen. Ook de peptalk van Brigitte helpt mij niet. Ik lig wel in bed, maar ben
klaar wakker. Hoe en waarom weet ik niet, maar ineens komt er een mega huilbui. Ik denk er serieus over om morgen niet te gaan. Als Roel om 01:30 uur thuis komt ben ik nog wakker. Hij valt gelijk in slaap. HIJ WEL! Ik denk dat ik rond 2 uur in slaap val. Om 05:30 uur ben ik weer wakker. Vandaag is het wel zondag. Buikpijn, misselijk, 4x in een uur plassen. Mijn hemel, zo nerveus ben ik nooit. Stomme 'dreigmails' van de organisatie ook. Er is een nieuwe regel ingesteld. Ze nemen de tijd van de persoon die het laatst over de startstreep is gegaan en op bepaalde punten in het parcours meten ze de tijd van die persoon. Die moet aan een limiet voldoen. Iedereen die daar boven zit moet het veld uit. Ik raak in paniek van zulke mails.

Uiteindelijk zitten we ruim op tijd in de metro naar het NNDE café. Zij zijn speciaal voor de marathon een uur eerder open gegaan. Het is ontzettend druk! Collega Esther E. zit al op ons te wachten en Brigitte is onderweg met Ron en Lenn. De succeswensen van collega’s via whats app, inclusief een schattig filmpje van het zoontje van Juul. We spelen nog even gezellig met de scanmuur. Dan moeten we toch echt naar de start. We staan weer in vak D. Daar komen we vriendinnen van Esther tegen. Ik ben op zoek naar Elise. In die mensenmassa vind ik haar ook nog. Even later is daar ook Gertrude. Gezellig! Dit jaar is de start anders geregeld. In golven. Dat werkt wel een stuk beter dan vorig jaar. Ondanks dat wij even moeten wachten omdat de grote jongens zijn gevallen op de 5km, zijn we lekker snel op weg. Het is geweldig mooi loopweer. Mijn nieuwe horloge heb ik afgesteld op 7 minuten per kilometer. Dat is een prima tempo. Als ik dat volhoud loop ik 1:10. Ik wil 1:15 lopen. Al vrij snel is er een soort van opstopping. Niet fijn. Het gaat redelijk de eerste 3 kilometers loop ik samen met Brigitte. Mijn benen doen echt enorm zeer, vooral links. Ik laat Bri gaan. Vlak voor de 4 kilometer tikt Esther mij op de schouder en weg is ze. Die loopt echt 1:10! Dan kom ik de hoek om, om richting de Kralingseplas te rennen. Daar staat Meisje_Sanne die ik via de Loopmaatjes ken, maar nooit heb ontmoet. Leuk om haar eindelijk in het echie te zien. Tijd om te praten is er niet. Even verderop is de drinkpost. Daarna staat Juul met de kleine filmster aan de kant. Best leuk als je hier en daar iemand gedag kan zeggen. Echt makkelijk gaat het mij niet af en Brigitte ben ik al lang kwijt. Dat geeft niet, ik loop normaal ook alleen. Mijn horloge geeft alleen als ik wandel aan dat ik onder de gewenste snelheid zit. Logisch. Helaas moet ik veel wandelen. Dan kom ik in de buurt van het 8 kilometer punt. Vorig jaar riep ik daar: ben ik pas bij 8? Waarop collega Wil riep: je bent AL bij 8. Dat ging nu weer door mijn hoofd en ook dat hier vorig jaar wat mensen aan het infuus lagen. Gelukkig is het nu niet zo warm als toen. Ik ben wel blij dat ik vanochtend voor 2 ipv 3 laagjes heb gekozen en dat ik mij heb ingesmeerd. Anyway, de 8 dus. In mijn hoofd juich ik omdat ik al bij 8 ben en omdat ik achter mij nog een enorme sliert mensen achter mij zie. Op mijn horloge zie ik dat ik 8 kilometer in een uur loop. Prima! Ik ben ook echt blij met mijn horloge, ik word er rustig van. Onder de kubuswoningen door op naar het 1000 meter punt. Nu weet ik dat het op de weg staat. Dat is mij vorig jaar niet opgevallen. Nog maar 1 kilometer en als ik op mijn horloge kijk weet ik dat ik dichtbij mijn tijd van vorig jaar zal zitten. De Coolsingel lijkt dit jaar langer. Maar oh wat ben ik blij als ik over de streep ben. Al snel zie ik Brigitte, die heeft op mij staan wachten. We halen onze medailles, die wij elkaar heel officieel omhangen en gaan op weg naar de uitgang. Dat valt niet mee. Mega opstopping. Er is geen doorkomen aan. Uiteindelijk staan we op het Hofplein, waar we met de mannen hebben afgesproken. We kunnen ze niet vinden. Roel is het eerst boven water. Ron en Lenn hadden al aangegeven niet te willen blijven. Brigitte gaat hen zoeken en we spreken af dat ze daarna naar Roel en mij komt om alle helden van (oud)collega's die de hele marathon lopen binnen te halen.

We zien ze allemaal binnenkomen, Roeland, Gideon, Mandy, Isabel, Miranda en Esther M. Ik ben zoooooooo trots op ze. Helaas zien we ook hoe iemand op 300 meter voor de finish met de ambulance wordt opgehaald. Ik hoop dat het goed gaat met deze persoon. De laatste loper, loopster in dit geval. Altijd weer een spektakel. Naast mij staat al even een meneer met een bosje rozen in zijn handen. Hij draait zich naar mij toe en zegt: Lekker dan, sta ik hier met mijn bloemen. Zeker uitgestapt. Hier, voor jou.
En zo heb ik een mooi bosje rozen.

 

Inmiddels is het best fris geworden. Verkleumd maar tevreden gaan we richting station. Onderweg krijgen we nog een ijsco.

Nu zit ik lekker op de bank. Blij dat ik toch ben gegaan. Waarschijnlijk trap ik er volgend jaar weer in. Morgen worden mijn steunzolen nagekeken, nu nog heb ik een zeer pijnlijke plek onder mijn linker voet.