maandag 2 juni 2014

Ladiesrun Rotterdam 2014

Vrijdag viel de spierpijn zo mee, dat ik vol vertrouwen om zondag af ging. Zaterdagavond eerst nog even fijn naar de Toppers. Hele avond op het veld dansen en springen en om 02:00 uur in mijn bedje.

Zondagochtend…….AUW! Mijn kuiten hebben er geen zin in en ik heb koppijn. Nou had ik dat gisteravond ook en toen ben ik ook naar de Toppers geweest, dus niet zeuren.  Ontbijten met wit brood en pure pasta en hagelslag. Tas mee en op naar Rotterdam.

De metro kleurde al snel roze. Wel een grappig gezicht hoor.  Bij Ahoy was net de 5km van start gegaan. Wat leuk om die mega sliert in roze geklede dames voorbij te zien komen!
Brigitte en Ron stonden buiten al op ons te wachten. In de hal konden we onze goodysack ophalen. Dat was een klein tasje dus die konden de mannen wel bij zich houden.  Even snel de hal verkennen, waar kan je je medaille laten graveren en waar kunnen we leuke dingetjes kopen? Ook niet geheel onbelangrijk, waar staan de heren straks als wij over de finish zijn? Als dat ook DUIDELIJK is afgesproken moet er nog een laatste zenuwplasje gepleegd worden. En wie hebben er ook last van die zenuwen? Saskia en Claudia! Grappig dat je elkaar tegenkomt tussen al die vrouwen. 

We staan uiteraard in startvak C. Het laatste vak. Mijn doel is weer 55 minuten of minder. Dat is donderdag ook gelukt. Toen had ik niet zulke zere kuiten als nu, maar het weer is beter. Wat een verschil met donderdag zeg! Het is gewoon te warm.
Na het gebruikelijke zwaaien naar de camera’s en een wave klinkt het startschot om 12:30 uur. Angela Groothuizen schiet ons af. Ik zeg tegen Bri dat ik rustig wil starten, we kunnen niet anders. Wat is het bizar druk! En dat blijft het ook. Met mijzelf heb ik afgesproken mijn ‘race’ in 3 stukken te knippen. Net toen ik dacht te gaan wandelen kwam er een drinkpost. Daar was ik ook wel aan toe. Twee bekers AA om te drinken en 2 bekers water in mijn nek en over mijn hoofd. En weer hollen. Bri is niet te stoppen, maar wil niet van mijn zijde wijken.  Ik heb best wel pijn, maar wil ook niet opgeven. Op een van de bruggetjes die wij nemen staan lantarenpalen in het midden. Er is een dame die dat niet heeft gezien en er hard tegenaan is gelopen. Haar wenkbrauw bloedt. Niet leuk.
Langs de kant staat heel veel enthousiast publiek dat ons blijft aanmoedigen. Drinkpost nummer 2 doemt op, voor ons gevoel heel snel na de eerste. Precies op tijd voor mij. Ik krijg al kippenvel en begin te rillen. Dan moet ik drinken en dat heb ik niet mee.
Onze mannen komen we verspreid over het parcours tegen. Ik weet niet of ze het zo hebben afgesproken maar we komen ze om de beurt tegen. Dat is leuk. Op zo’n 1,5km voor de finish denk ik echt dat mijn benen gaan ontploffen. Ik vloek en tier. Bri lacht zich rot, als een volwaardig therapeute roept ze: gooi het er maar uit!

Net op tijd zie ik de fotograaf, we lachen onze liefste lach en als we er voorbij zijn vloek ik vrolijk verder. Bri weet al een ondertitel  voor die foto zegt ze. Ik ben benieuwd.
Nog een klein stukje en dan zien we Ahoy. Bri heeft zich opgegeven voor de Rexonafoto op Faceboek. Die wordt dan direct geplaatst. Zo lijkt het net alsof ze 300 meter voor de finish nog loopt te Facebooken. Had ze makkelijk kunnen doen hoor.  Die was gewoon nog topfit. Hand in hand komen we over de finish. Natuurlijk maken we de gebruikelijke ‘net over de streep foto’ met onze paarse hoofden. Nadat we wat te drinken hebben gekregen gaan we onze medailles halen. We krijgen ze gewoon in onze handen en dat is niet leuk. Met wat plechtige woorden hangen wij bij elkaar het gewonnen metaal om de nek en feliciteren elkaar. Er staat een dame naar te kijken met een blik van: die sporen niet!
De mannen staan inderdaad op de afgesproken plek, samen met de buren waar Bri mee traint. Ik ga mijn medaille laten graveren, hoewel ik weet dat mijn tijd niet super is. Maar ja, ik heb er voor betaald. Dit keer gaat het snel. Mijn tijd is inderdaad niet echt goed. 56:38 Mijn doel niet gehaald, maar dat wist ik al toen ik op de 6km zat. 

Mijn benen doen zeer!!! Ik laat ze lekker inspuiten met Ice Power. Dat scheelt. Snel naar buiten of ik nog iemand bij de 10km start herken. Als de dames weg zijn zie ik Max, de man van Elise. Elise loopt dit jaar helemaal alleen. Later zie ik op Facebook dat ze is gevallen, maar hem wel heeft uitgelopen. Respect. En dan Daniëlle. Mijn ooit kleine buurmeisje. Die loopt gewoon even een PR  met dat weer. Ook een toppertje.
Als ik thuis ben is de trap naar de bovenverdieping de eerste hindernis en het bad de tweede. Die warme douche doet mij goed. Nog een keer Ice Power op mijn kuiten en dan ga ik lekker in op mijn ligbed in de zon liggen. Kuiten laten doorwarmen. Heerlijk. Na een uurtje snurken is de zon weg en word ik wakker. Gelukkig had ik al eten gekookt voor vandaag.
Hopelijk kom ik morgen een beetje soepel uit mijn mandje. Er moet gewoon gewerkt worden.
Het was een druk weekend. Op papier leek het allemaal makkelijk te kunnen. In de praktijk was het toch niet heel goed gepland. Leer momentje zullen we maar zeggen. Gelukkig hebben we volgende week weer een lang weekend. Dan rust ik wel uit.

Voorlopig geen runs meer voor mij. Ik ga nu naar de Dam tot Dam toe trainen. Had ik al gezegd dat ik voor de Dam tot Dam een whiskyproeverij heb? 

2 opmerkingen:

  1. Hi toppertje, hoe gaat het nu met de kuiten ? Wat was het druk he ? Ik heb nog naar je uitgekeken maar heb je niet gezien. Ik vond het een leuke loop. Loop je mee in september met de Vredesloop ? Ik ben er bij ! Groetjes, Daan

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hè Daan. Ik wil 21 september de Dam tot Dam doen. Dus geen Vredesloop voor mij dit jaar.

      Verwijderen

Ik vind het leuk als je hier een reactie achter wilt laten