Het is zover!!

Het vrijdag  12 april 2013. Vandaag ga ik naar Amsterdam om aerodynamisch te worden gemaakt. Handig hoor. Mijn vriendin is sinds kort schoonheidsspecialiste. Haar salon draait nog niet full time. Om te voorkomen dat ze de slag kwijt raakt heeft ze vriendinnen die zich graag beschikbaar stellen om de vaardigheden in de vingers te houden. Zo ook ik. Ik vind het een win-win-win-win-situatie. We spreken elkaar weer eens, ik ben van mijn wintervacht ontdaan, zij heeft de techniek weer uitgevoerd en we hebben weer lekker bijgepraat. Op weg naar huis, die lang duurde omdat de NS niet meewerkte, stop ik in Rotterdam. Met mijn man heb ik bij Beurs afgesproken. De hele dag brandt namelijk al die envelop met mijn startbewijs in mijn tas! Ik heb al diverse keren gekeken of hij er echt wel in zat.

Ik verwacht een mega drukte in het WTC en bereid mij voor op een lange wachtrij. Niets van dat! Wat een briljant georganiseerd gebeuren is dit zeg! Het is duidelijk waar ik moet zijn en 5 minuten later sta ik met mijn startnummer en dat van een collega in mijn handen. De meneer achter de ‘balie’ spreekt mij nog even moed in en wenst mij veel succes. Ik kom al helemaal in de stemming. Nog even een rondje langs de stands en dan de stad in voor een hapje eten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 13 april
Oh, oh, ik word met gillende koppijn en een dikke keel wakker. Niet fijn. Gelukkig stond vandaag als rustdag in de agenda. Neurofennetje en op de plaats rust dus. Ook het paracetamolletje wat ik later neem helpt niet. Balen. Misschien helpt de frisse buitenlucht. Het is lekker weer en vandaag mogen de kinderen over de Coolsingel rennen en de 5km AD-renners. Ik kom echt niet meer bij om die kinderen. Als het startschot gaat vliegen ze zo hard weg, dat het lijkt alsof ze achterna gezeten worden door een monster. Te grappig. Bloedfanatiek zijn ze ook, zo klein als ze zijn. Ik besluit dat ik morgen iets rustiger moet vertrekken.
Ik heb een fles bietensap gekocht. Schijn je harder van te gaan rennen. Tegen alle verwachtingen in vind ik het best lekker. Zoals verwacht ga ik er hard van lopen……..naar de wc! En dat na 1,5 glaasje. Niet meer drinken dus morgen.

Zondag 14 april
Vandaag is de dag waar ik al zo vreselijk lang naar uitkijk. Ineens zijn de zenuwen weg. Ik ben al vroeg wakker maar blijf liggen tot de wekker gaat. Rustig ontbijten en mij klaar maken om te vertrekken. Alles loopt gesmeerd. Onderweg naar Rotterdam stroomt de metro vol. Gezellig, al die lotgenoten. Welke afstanden zouden zij lopen? In Rotterdam heb ik bij het NNDE café met mijn medeloopsters afgesproken. Daar staan nog wat dames die gaan rennen. De andere meiden zijn er ook al snel en na een laatste plasje voor de zenuwen gaan we richting startvak. Onderweg komen we een collega tegen die een groep hardlopende dames traint. Ik heb hem verteld dat ik wel een hamburger wil als ik finish. Hij zegt dat hij er 1 voor mij zal halen.
Het waait wel maar wordt ook al snel warm. Blij dat ik mijn korte broek aan heb getrokken. Mijn jasje hou ik nog even aan.
We starten in het laatste vak. Bij de Shell staat mijn vriendin te wachten. Ze heeft een spandoek voor mij gemaakt! Helemaal leuk, een eigen spandoek!!!

 

 Lee heeft zijn ding gedaan en de marathon lopers zijn gestart. Wij sjokken naar de startstreep. Eer we daar toch over zijn zeg! Omdat ik mijn GPS al had aangezet doe ik 21 minuten over de eerste kilometer! Daarna gaat het beter. Bij kilometer 3 roepen de mannen achter ons dat ze trek hebben in een gele kanarie. Ik moet er even niet aan denken.  Het wordt echt heel snel warm en ik merk dat ik er meer last van heb dan verwacht. Er komt een motoragent aan die bijna voor ons staat en roept dat we even moeten wachten. Ik heb te laat door waarom piep er snel nog langs, mijn vriendin meeslepend (nummer 3 heeft ons al zoek gelopen). Gelukkig heb ik niet naar de agent geluisterd. Hij maakt de weg vrij voor de profs die onze route kruisen. Dat had tijd gekost! Tot de drinkpost op het 5km punt heb ik aan 1 stuk gerend. Mijn GPS was compleet van slag en riep steeds dat ik er ruim 1,5 uur over zou doen. WAT? Ik heb 1 uur en 20 minuten en eigenlijk wil ik er 1 uur 15 over doen. Is dit dan toch te hoog gegrepen voor mij? Ik word een beetje verdrietig onderweg.  Na 7km kan ik echt niet meer en heeft vriendin nummer 2 mij ook gelost (op mijn verzoek). Ik moet echt even wandelen. Ik loop te trillen en het kippenvel staat huizen hoog op mijn lijf. Dit is niet goed. Ik heb gedronken, mijn hoofd met water overgoten en mijn gezicht afgesponsd. Ik zie steeds meer mensen op de grond liggen met de EHBO om hen heen. Dat wil ik echt niet! Er breekt lichte paniek uit. Op iets minder warme stukken ga ik weer rennen. Ik zie mijn collega die we op weg naar de start zijn tegen gekomen. Hij roept iets……wat? JE HAMBURGER WORDT KOUD!!!! Hahahahaha. Rare man. Met zijn rugzakje om en fles water in de hand rent hij met mij mee. Spreekt mij moed in en zegt dat ik het wel haal. Ik durf niet te zeggen dat ik wil wandelen en het niet meer zie zitten. De man is een stukkie ouder dan ik en heeft een kapotte knie waar hij eigenlijk niet meer mee mag rennen.  Dan kan ik toch niet opgeven? In mijn uppie ren ik verder. Ik mis mijn eigen muziek.
Onder de kubuswoningen door. Ik ben er nog lang niet, gaat het door mijn hoofd. Aan de kant staan mensen hun longen uit hun lijf te gillen naar mij, leuk je naam op je startnummer. Blijven lopen dus. Bij elke fotograaf die ik spot zet ik mijn beste glimlach op en steek ik mijn duimen op. Maar van harte gaat het niet. Ik kom langs een drumband die precies een lekker loopritme trommelen. Ik kom ineens in de flow, hou vast! Nog 1 bochtje en dan ben ik op de Coolsingel. Ik ga rekenen, op 28 min over de startstreep. Dus mag ik op 1:48 binnen komen. Ineens zie ik onze mannen en mijn vriendin. Ik krijg een mooie roos en zoek naar de bordjes waar op staat hoe ver het nog is naar de finish. Nog 150 meter. HUH? Echt? Niet als een gek gaan rennen nu, straks val je vlak voor de finish (dat heb ik gedroomd).
Bij de finish zie ik weer een fotograaf, maar ook 5 mensen vlak voor mij. Dit momentje ga ik mij echt niet laten afnemen. Ik rem een beetje af, in de hoop dat ik nu alleen op de finishfoto sta. Na de finish vinden we elkaar allemaal weer. Maar wat nou mijn tijd precies was? Gelukkig heb ik er voor gekozen om mijn medaille te laten graveren. En ik ben trots op mijzelf. 1:15:14 staat er onder mijn naam. Ik ben blij, die 14 seconden neem ik voor lief, dat was mijn fotomomentje. Ook niet geheel onbelangrijk.

 


















Deze dag ga ik zeker niet vergeten. Na mijn eigen run ben ik de helden van de marathon gaan aanmoedigen, zoals ik dat elk jaar tot de laatste loper toe doe. Als we eind van de dag in de metro stappen ben ik wel blij dat ik niet kan zitten. Volgens mij sta ik niet meer op als ik nu neerplof. Thuis halen we Chinees en met een groot glas koud bier, daar is de kanarie, geniet ik van mijn maaltijd. Op RTV Rijnmond kijk ik naar het verslag van de marathon en zie mijzelf als toeschouwer staan! Wat een heerlijke dag. Ik ben nu wel heel erg moe. Vanavond op tijd naar bed.
Morgen nog rusten en dan begint de voorbereiding voor het volgende evenement. Estafette der Romeinen op 9 mei. Nu al zin in!