Road to Rotterdam Marathon (RM13)

In januari 2012 ben ik begonnen met hardlopen. Dit onder lichte dwang van een vriendin die al heel fanatiek met een groepje op zaterdagochtend door het Vondelpark rende. Ze had ook twee andere vriendinnen aangestoken en ik was tot dan toe enige die stand hield en niet ging rennen. 
Uiteindelijk kon ik er niet langer tegen de enige asportieveling te zijn en trok ik een paar oude sneakers aan voor een rondje door het park. De fanatieke vriendin had Evy start to run voor mij op mijn MP3-speler gezet. Daar ging ik dan. Veilig in het park achter ons huis. Daar kon ik wel 12 minuten rond hobbelen. Langer duurde de les niet. Een volle minuut hollen voelde al als een marathon van 6 uur. Ik was kapot!  

 

 

 

 

 

 

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en heb ik runs gelopen van 5km en een van 4EM. Ik heb al twee keer een loopclinic gevolgd, steunzolen aan laten meten en degelijke, maar mooie, loopschoenen gekocht. 

De vriendin die mij aan het lopen heeft gekregen heeft ook 2 runs gelopen en is nu even gestopt. Een full time baan en een studie eisen al haar tijd op. Nummer 2 kreeg fysieke klachten en nummer 3 heeft een drukke baan en gezin.

Zelf ren ik me nog steeds een ongeluk. Voor 2013 heb ik mij wat doelen gesteld. Ik moet een stok achter de deur hebben, anders stopt het trainen. Ook al voel ik mij daarna altijd wel erg lekker.  Mijn eerste doel dit jaar is de 10km van de marathon van Rotterdam op 14 april. Dat is al snel. Tot nu toe heb ik pas 1 keer echt 10km gelopen en daarna steeds 9 of 9,5. Doordat mijn beenlengte verschil pas sinds januari dit jaar door steunzolen wordt gecorrigeerd, heb ik nu pas het gevoel dat ik beide benen 100% kan inzetten. Ik loop dan ook nu pas 5km aan 1 stuk. Voorheen moest dat in etappes omdat mijn been anders uitviel. Best lastig als jij wel vooruit gaat maar je voet blijf staan. Voor mijn gevoel kan ik de wereld aan. De winter is lang en veel te koud voor mij, van lopen komt niet heel erg veel. Maar ja, nu komt 14 april dichterbij en ik moet toch echt nog een paar keer trainen om zeker van mijn zaak te zijn. Ik heb tenslotte niet de hele dag de tijd om over de streep te komen. En ik moet en zal die Coolsingel halen, daar droom ik al jaren van.

Het is maandag 1 april, 2^e Paasdag.
Zonnetje heeft ons land gevonden! De wind valt mee als ik zo naar buiten kijk. Ik hijs me met enige tegenzin in mijn loopkleren die al 2 dagen klaar liggen. Op volgorde van hoe ik ze moet aantrekken natuurlijk. Anders vind ik het teveel werk en ga ik niet. Ik ken mezelf al een paar jaar.

Iemand schreef laatst op Twitter: de moeilijkste gang van hardlopen is die naar de voordeur. Die persoon heeft gelijk. Als ik naar buiten wil lopen moet ik ineens plassen. :(  Nou ff snel dan, anders loop ik niet lekker.

Buiten is het iets frisser dan ik dacht maar dat mag de pret niet drukken. Met mijn lief heb ik afgesproken dat hij op de fiets achter mij aan zal komen met mijn drinken. Ik moet me dus aan de afgesproken route houden, anders lopen we elkaar mis. Als ik 3/4 km onderweg ben weet ik dat ik op de terugweg die (toch wel harde) wind in mijn gezicht krijg. Maar ja, ik kan nu niet ineens een andere route gaan lopen. Braaf loop ik 5km aan 1 stuk omdat ik weet dat ik dat nu kan. Ik kijk constant achterom waar mijn drinken blijft (meestal rond de 3km). De route is nieuw voor mij. Normaal verken ik hem op de fiets, dit keer niet. Rond de 4km heb ik daar spijt van. Er zit namelijk een kleine klim in en mijn kuiten zijn net hersteld. Halverwege mijn heuveltje hoor ik een opzwepende beat door mijn oordoppen gaan en de tekst: Take me to the top!  Helemaal alleen in mijn eentje loop ik terug te roepen dat ik daar heel hard mee bezig ben. Alsof die dame in mijn GSM mij hoort.
Pas na 5km komt mijn lief mij voorbij gefietst. Toen was ik al 3x van de dijk gewaaid en dacht ik dat moest spugen. Hoezo stuk? Even opscheppen hoe goed ik ben en dat ik 5km achter elkaar heb gerend. Slokje drinken, stukje stevig door wandelen en daarna weer ruim 1,5 km gerend. Inmiddels tegen de wind in. Wat een kwelling zeg. Onderweg komt ons een oudere man tegemoet  gewandeld. Lekker van de zon aan het genieten en met de wind in zijn rug! Als ik hem met mijn paarse hoofd,en zwaar hijgend passeer steekt hij zijn duim naar mij op en roept dat ik goed bezig ben. LIEF !! Die had ik echt zo ontzettend hard nodig.
Tussen de 7 en 9 km wist ik echt niet meer waarom ik dit ook alweer leuk vind. Ik kreeg gewoon geen lucht, de wind sneed mijn adem af. Stevig doorstappen dan maar. De laatste kilometer heb ik weer gerend. Toen kwam de wind van rechts. Het ging zo lekker dat ik verder ben doorgelopen dan ik had gepland, niet heel erg veel verder hoor.

Tijdens de marathon heb ik 1 uur en 20 minuten de tijd om die 10km te lopen. Nu heb ik er 1:19:48 over gedaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als het de 14e niet zo bizar hard waait heb ik er wel vertrouwen in. Zal je zien dat het bloedverziekend heet is die dag.

Komende week wil ik nog 2x trainen en rust tot aan de marathon.
Ik ga d'r voor!
Mijn eerste spandoek heb ik al binnen. Ik moet het alleen zelf uitprinten en meenemen zegt de maakster. Op Facebook zit ik bij de besloten groep Crea duwtje. Wij geven elkaar een virtueel duwtje in de rug als we op creatief gebied vastlopen. Zij geven mij alvast een duwtje richting de streep.