OMG!! Nog maar 1 week.

Nog maar 8 nachtjes slapen en dan is het zo ver. Ik word al een beetje nerveus. Niet dat ik denk dat de afstand een probleem wordt, hoewel…. als mijn benen niet willen (niet aan denken). Maar emotioneel gezien kan het nog wel eens een dingetje worden. Al jaren ga ik kijken bij de marathon en krijg ik zelfs tranen in mijn ogen als ik andere mensen dolgelukkig over de finish zie komen. Zoveel  emoties, de een lacht, de ander huilt van blijdschap (of pijn), sommige zakken in elkaar als hun lijf door heeft dat ze er zijn. Dan sta ik daar te denken hoe graag ik zelf over die streep zou lopen. Heel lang heb ik gedacht dat dat voor mij niet was weggelegd en nu ga ik er toch voor! Okee, 10km is geen marathon, maar voor mij een wereldprestatie.

Het feit dat je je lichaam zo ver hebt gekregen om die inspanning te leveren. De tijd die je daar in hebt gestoken. Tegenslagen overwonnen, triomfen gevierd (ik vier mijn eigen pr-en uitbundig), wind en regen getrotseerd en dat alles om dat ene moment te kunnen beleven.  Finishen op de Coolsingel !!!  

Natuurlijk neem ik mijzelf voor om van alles om mij heen te genieten. De muziek, de mensen, de omgeving en vooral van de adrenalinestoot die mijn lichaam krijgt. De weersverwachtingen zij heel positief,  ik ga er vanuit dat er dus wel wat mensen langs het parcours zullen staan. Ik blijf aan de rechterkant van het parcours lopen. Wie links staat zie ik niet. ;-)

Vandaag heb ik mijn laatste trainingsrondje gelopen. Het ging redelijk. Mijn loopmaatjes van de Estafette de Romeinen, waarover later meer, hadden vandaag een run. Ik ben rond hun starttijd ook gaan lopen. Samen en toch apart. Een rondje van 5km. Tussendoor heb ik 2 korte stukjes  gewandeld. Ook raar, ik kan het aan 1 stuk lopen. Het is gewoon een mindset volgens mij, ik wist dat ik 5km zou gaan doen. Blijkbaar denkt mijn lichaam dan gelijk dat dat wel een etappes kan. Van de week zijn mijn Loopmaatjes bibbits binnen gekomen. Die heb ik ook gelijk getest.
Nu is het een kwestie van rust houden en de benen laten bruinen. Want die melkflessen kan ik echt niet laten zien.

Om mezelf op te peppen heb ik net weer even de film De Marathon zitten kijken. Ik heb hem nu een keer of 3 gezien, ik weet wat er gaat gebeuren en toch. Brok in de keel, natte ogen en metershoog kippenvel als ik die start en finish zie.  Maar ik ben weer vrolijk als ik My Compajera hoor en zet swingend de DVD-speler uit.

Vrijdag kan en ga ik mijn startnummer ophalen R938. Dat zou wel al eens een emotioneel moment kunnen worden. Soms ben ik echt een watje.
Mijn kleding die ik op de dag zelf aan moet en mijn lijstje met wat mee moet liggen al klaar. Ja, ik weet het. Lekker op tijd, maar ik ben nu eenmaal van de grondige voorbereiding. Als ik iets niet goed voorbereid slaat de paniek toe. Ik weet nu al zeker dat ik 2 dagen van te voren mijn man gek ga maken door constant met hem door te nemen waar hij moet gaan staan, wat hij mee moet nemen, wat hij moet doen. Arme ziel, hij weet gelukkig hoe ik ben en laat het zich gewoon gebeuren. Ik ben een draak als ik me ergens druk om maak. Niets mag aan het toeval worden overgelaten.