Niet gerend, wel bewogen

Ook deze week belooft het heel mooi en vooral heel warm te worden. De eerste drie dagen van mijn werkweek zijn vol en druk. Op dinsdagavond gaat  de migratie dan toch eindelijk door. Om woensdag probleemloos(?) te kunnen werken is het nodig dat je op kantoor inlogt en aan een netwerkkabel zit. Het is dan ook erg druk en uiteraard gaat het niet in een keer goed. Maar alle collega’s hebben problemen en gedeelde smart is halve smart, dat maakt het dan wel weer leuk. Ik ben laat thuis en doodmoe. Het is ook best warm. De bank en ventilator zijn mijn beste vrienden.

Op donderdag hebben we allemaal last van naweeën van de migratie, maar komt de boel weer aardig op gang. ’s Avonds hebben Roel en ik afgesproken om op Scheveningen te gaan eten met familie. Met z’n zessen hebben we bij Binky Beer gegeten. Heel gezellig. Nog even een borreltje gedaan op het strand. Natuurlijk teveel gegeten en dus de hele nacht misselijk. Eigen schuld, dikke bult.

 

Vrijdag wordt het de warmste dag van het jaar tot nu toe.  Dat ik niet ga rennen staat vast. Niet alleen de warmte houdt mij tegen, maar vandaag gaan we ook Roel zijn moeder verhuizen naar een zorginstelling. Omdat ze zelf hiervan nog niet op de hoogte is hebben we niets kunnen voorbereiden. Alles moet dus op de dag zelf worden ingepakt en versleept. Had ik al gezegd dat vandaag de warmste dag van het jaar wordt???? Samen met Roel, mijn zwager, schoonzus en hun bijna 6 jarige “ik ben een eerste klasser” opzichtster werk ik me in het zweet om alles voor elkaar te krijgen. Het lukt, we zijn op tijd klaar en het is wachten op de reactie van mijn schoonmoeder.  Gelukkig verloopt het goed en ze accepteert het feit dat ze echt niet meer alleen thuis kan wonen. Al met al is het een vermoeiende dag geweest, zowel fysiek als emotioneel. Als we ’s avonds eindelijk thuis op de bank zitten kunnen we ook alle twee geen pap meer zeggen. We bestellen een pizza en storten langzaam in.

Na een slechte nacht heb ik zaterdag veel moeite met opstaan. Vandaag is mijn moeder jarig en we gaan uit eten (alweer ja). De planning is dat we rond 15:00 uur die kant op rijden. In de auto doe ik nog een tukkie, het is toch vijf kwartier rijden dus dat kan wel. Het eten bij Zorba Griek is lekker en weer teveel. Op de terugweg krijg ik al last van mijn buik. Gelukkig ben ik niet zo misselijk als donderdag.

Ik heb prima geslapen, maar word erg laat wakker en het is al prachtig weer. Er ligt nog veel was en in de tuin moet ook het nodige worden opgeruimd. Rommel zondag dus en niet rennen. Mijn been en buik doen zeer en ik voel me lamlendig. BOEHOEHOE wat ben IK zielig. Net als ik even lekker wil gaan zwelgen in zelfmedelijden omdat ik echt teveel heb gedaan de afgelopen dagen en mijn lijf dat niet trekt, zie ik een ambulance achteruit de straat in rijden. De buurvrouw wordt afgevoerd. Ze is ongeveer van mijn leeftijd en ernstig ziek. Ik hoop maar dat het meevalt voor zover dat kan. De sirenes blijven uit. Dat vind ik dan positief in dit verhaal. Mijn beiden voeten staan weer op de grond. Wees blij met wat je hebt en wat je kan. Ik ga maar even douchen en een stuk fietsen denk ik.
We nemen de koeltas met drinken en hartigheid mee en stappen op. Ik fiets braaf achter Roel aan want ik weet nergens de weg. We rijden naar de Bernisse, ik dacht altijd dat dat echt HEEEEEEEL ver weg was. Valt best mee. Via een omweg zijn we er naar toe gereden. Daar lekker even aan het water gaan zitten en wat gedronken, toen weer opgestapt en naar huis gereden.  Van naturen ben ik geen fietser. En na vanmiddag weet ik zeker dat het nooit mijn hobby zal worden. We hebben 20km gefietst, gewoon rustig aan. Nu verga ik echt van de spierpijn! Dat wordt nog lachen morgen.