Amsterdam Marathon, here I come!

Het was geen drukke week. Gewoon werken, vroeg weg en laat thuis. Vrijdag nog naar de kapper geweest. Overwogen om een klein rondje te lopen. Is dat wel of niet verstandig zo vlak voor een run? Tja, ik weet het niet. Ik doe wel weer braaf mijn oefeningen en tijdens een wandeling heb ik al geen pijn meer in mijn linker been. Ik loop ook al de hele week braaf met mijn steunzolen in mijn schoenen.

Zaterdag is rustdag maar ik ben heel erg vroeg wakker. Op mijn gemak mijn tas inpakken en boodschappen doen. ’s Middags vertrekken we naar Amsterdam om mijn startnummer op te halen. We gaan lopend naar het metro station en komen vlakbij huis de buurman tegen. Na een kort gesprek zeg ik dat we moeten gaan omdat we de metro moeten halen. De buurman roept dat we rekening moeten houden met een half uur vertraging omdat ze aan de metro aan het werk zijn. PANIEK!!!! Ik was zo lekker rustig voor mijn doen, maar de stress schiet er nu goed in.
We zetten de pas er in en kunnen nog net door de dichtgaande deuren de metro in stappen. Pfffft, dat is een opluchting. Nu kijken of hij doorrijdt en we de trein ook kunnen halen. Ja hoor, ook dat gaat goed en in Amsterdam zitten we ook al snel in de juiste bus. Leuk er zitten Italianen Fransozen bij ons in de bus, die gaan ook hun startnummer halen. Ik krijg al een beetje de loopkriebels, en zij zijn net zo hyper als ik. Als we uitstappen hoeven we ons niet echt af te vragen waar we heen moeten. En gigantisch matrixbord geeft met grote letters en pijlen aan welke kant we op moeten. Wat is druk op de Expo! De mensen die de hele marathon lopen moeten in een flinke rij staan voor hun startnummer.  Voor de 8km is blijkbaar niet veel belangstelling, Ik ben als 2^e aan de beurt en sta binnen 5 minuten met mijn startnummer in de hand. Nog even een rondje over de Expo, waar ik het Tom Tom runners horloge even kan aanschouwen. Deze staat heeeeeeeel hoog op mijn verlanglijstje, maar ik moet nog ‘even’ sparen.
Dan gaan we door naar Jacqueline. Daar mogen we vannacht gelukkig blijven slapen, dan hoef ik morgen niet zo vroeg op te staan. Met z’n drietjes gaan we heerlijk sushi eten, weer eens wat anders dan pasta.

 

Zondagochtend. Puffer, neusdruppels en Ibuprofen in de aanslag. Ja, ik loop op doping. Die kaak is echt killing. Toch ook een beetje nerveus, maar dat mag wel. Omdat ik al zo lang bevriend ben met Jacqueline voel ik mij daar thuis en gedraag ik mij ook zo als thuis. Zij kent mij ook goed genoeg om te weten hoe ze mij het beste kan benaderen op dagen als deze. :-)
Als we naar buiten stappen krijg ik een bericht van Lindy. Lindy en ik hebben elkaar via Facebook leren kennen omdat we alle twee Start to run van Evy volgden,  we liepen op dezelfde dagen EN waren ook nog eens even ver in de lessen. We spraken toen (in februari 2012 ofzo) af om in juni samen met nog wat dames de 5km Ladiesrun van Rotterdam te doen. Lindy werd ziek en kon die dag helaas niet. In december dat jaar gingen we (Jacqueline, Brigitte, Lindy en ik) naar de film De Marathon. Op Jacqueline na hadden we ons namelijk allemaal ingeschreven voor de 10km van de Rotterdam Marathon en een beetje inspiratie is niet weg. Wederom werd Lindy ziek *snik*. Blijkbaar mag ‘020’ niet naar ‘010’ komen. Nou, ik mag overal komen en vandaag was het, na 1,5 jaar(!), eindelijk zo ver. Lindy en ik gaan samen een run doen. YES!! Stom toevallig hebben we nog opvolgende startnummers ook. Al vrij snel hebben we elkaar gevonden en gaan we het roze startvak in. Het is best fris en ik heb even spijt dat ik niet mijn lange tight aan heb getrokken. Ik hou mijn jasje aan, maar voor we over de startstreep zijn heb ik dat al aan Roel gegeven. We starten achteraan, maar halen best wel wat mensen in dus die veegwagen krijgt ons niet te pakken (hoop ik).  Tot aan de 3km kan ik bij Lindy blijven, maar dan moet ik echt even rustig aan doen. Mijn GPS doet het niet dus ik heb niet echt goed door hoe hard ik loop. Gelukkig heeft Lindy een programma aan staan dat zegt hoe lang ze aan het lopen is. Zo weten we een beetje hoe lang we over een kilometer doen. Tot aan de 5km hou ik haar in het vizier, maar naar haar toe lopen lukt niet. Dan gaat ze in de R van Racen en is ze weg. Prima, altijd je eigen race lopen. Dat doe ik ook het liefst. We lopen onder het Rijksmuseum door, ook erg leuk. Het wordt nog zonnig en dus ook warm. Alle bekers water die ik kan pakken giet ik over mijn hoofd en de spons knijp ik uit in mijn nek. Mijn been houdt het redelijk, maar er zitten best wat gemene bruggetjes in deze run. Je merkt pas dat je omhoog loopt als je pijn in je kuiten krijgt! Goeie training voor december. Op 500 meter voor de finish hoor ik de speaker zeggen dat de eerste marathon lopers bijna bij het stadion zijn. HUH?? Ze zijn een uurtje voor ons vertrokken. Mooi niet dat ik mij laat opvegen natuurlijk. Ze moeten nog 4km, lijkt me stug dat ik op de laatste 500 meter in word gehaald.
Dan loop ik het Olympisch stadion in……. WAUW!!! Dat is gaaf zeg. Met mijn medaille om mijn nek kijk ik rustig rond of ik Roel kan vinden. De speaker schalt door het stadion dat het niet lang meer kan duren eer Chebet het stadion in loopt. Ik zie Roel op de tribune staan en maak hem duidelijk dat ik even op de binnenkomst van Chebet wil wachten. Dat is ook een spektakel op zich hoor. En wat loopt dat kleine mannetje hard zeg!! Maar ja, later hoor ik ook dat hij ongeveer half zo zwaar is als ik. Duh! Zo kan ik het ook (not). Ik ben al heel erg blij dat ik bijna geen pijn heb. Het gevoel alsof ik trap heb gekregen blijft gelukkig uit. Op het plein voor het stadion zie ik Lindy weer.
Gezamenlijk lopen we naar de metro en daar scheiden onze wegen zich. Bij Jacqueline thuis ga ik nog even douchen en dan gaan we naar huis. Korte stop bij de Burger Bar. Dat is mijn beloning voor vandaag. De trams rijden niet en dus lopen we naar het Centraal Station. Nu begint mijn been wel op te spelen, maar ja…..ik ben al klaar dus wat geeft het?

 

Op naar de Bruggenloop. Rustig opbouwen met de trainingen, want ik wil dat been graag heel houden.