zondag 8 december 2013

YES YES YES !!!

Maandag is de werkweek weer begonnen. Ik heb wel last van mijn kaak, maar met de pillen kom ik de dag wel door. Het is een lange dag, want ik loop een week achter. Aan het einde van de dag ben ik gesloopt. Dinsdag is niet veel anders.
Woensdag werk ik thuis en moet ik naar de fysio. Meestal MOET je van alles van de fysio. Deze is zo gek als een deur. Hij kraakt mijn nek en rug. Volgende week weer.
’s Middags moet ik naar de tandarts.  Hij baalt dat het vorige keer niet is gelukt. Tja, ik ook. Mijn ingepakte kiezen lijken tot rust te komen. We spreken af dat ik pas in januari terug hoef te komen. Dan kunnen die kiezen verder rusten en weten we ook wat de fysiotherapie voor en met mij doet.
Donderdag is het weer gekkenhuis op het werk. Lekker! Dat heb ik liever dan duimendraaien tot vijf uur.
Vrijdag slaap ik echt super lang uit, compleet in coma. Het weer is slecht en ik zie het nut er niet van in om naar buiten te gaan. Niet eens om mij te douchen. Zo lekker, pyjamadag.
Zaterdag is rustdag. De twijfel slaat toe. Moet ik morgen wel starten? Ik gebruik veel minder pijnstillers op een dag. Maar ja, vorige week klopte die kaak al na 2km. Wat is wijsheid? Aan de ene kant denk ik: niet gaan. Maar ja, in mijn hoofd werkt dat niet. Dan blijft nog jaren het gevoel dat ik heb opgegeven mij achtervolgen. Aan de andere kant, als wel start en het niet haal vind ik mezelf voor de rest van mijn leven een loser. Ik word zo moe van mezelf.

De nacht van zaterdag op zondag ben ik onrustig. Ik word wakker met buikpijn. Nog nooit ben ik zo zenuwachtig geweest voor een run. Mijn darmen zijn van slag en ik blijf naar de wc lopen. Ook onderweg naar de Bruggenloop Rotterdam keert mijn maag zich regelmatig om en denk ik dat ik moet spugen.  We zijn vroeg en ik heb alle tijd om het terrein te verkennen. Met Elise en Gertrude heb ik bij de ingang van de dames kleedruimte afgesproken. Al snel komen Max en Elise aan. Even later wordt ook Gertrude gevonden. Nog  wat fotomomentjes en we gaan naar vak D.
Na het startschot duurt het nog een kwartier eer wij langs de Kerstman en  Michel Butter komen. De eerste 2,5 km heb ik de dames nog in de buurt, maar zij zijn gewoon sneller dan ik. Als ik de Erasmus op wil rennen kom ik bijna niet tegen de wind in. Er lopen twee flinke mannen aan mij voorbij, een van hen zegt: “kom op, loop maar met ons mee, achter ons blijven en denk aan je ademhaling.”
Voor mijn gevoel gingen we te langzaam, maar de mannen zijn geweldige windvangers. Als we bijna weer naar beneden gaan hoor ik naast me: “Hé dame!”  Collega Nicolette loopt naast mij. Ik loop met haar samen bij mijn windvangers weg. Best gezellig zo samen. Net voorbij het 4km punt roept iemand heel leuk: “Nog maar 11km!” De grapjas. Op het 5km krijgen we wat te drinken.  En lopen we een stukje, want rennend drinken kan ik niet. We besluiten bij elkaar te blijven. Grappig hoe mensen reageren op onze namen, Nicolette en Nicole.
Met een andere collega, Isabel, heb ik afgesproken dat ze mij zal aanmoedigen als ik langs haar huis kom. Ik denk dat ze op het balkon zal staan, maar ineens hoor ik een hoop gejoel vanaf de kant. Leuk, daar staat ze en roept dat ik op schema lig. Ze loopt zelf veel grotere afstanden en weet dus echt wel of ik op schema ben. Als zij zegt dat het goed gaat geloof ik dat.
Het is zwaar maar leuk. Eigenlijk krijg ik alleen Varkenoord, de Erasmus en de Brienenoord bewust mee. Op de Brienenoord zie ik beneden “mijn windvangers” lopen.  Ik krijg via mijn Endomondo een bericht van Brigitte(1 van de 20 geloof ik) dat ze vlak na de 11km staat. Endomondo rekent iets anders dan de mensen die de route hebben uitgezet. Voor we bij de 10 zijn zegt zij al dat ik de 11 heb gehad! Nog ff en ik loop een halve marathon! Door het tunneltje met de trommelaars (gezellig) en dan de hoek om. Aan het eind van het fietspad neem ik een gele vlek waar. Het is te donker om te zien wiens hoofd daar boven zit, maar ik twijfel geen moment. Daar staat Brigitte te blauwbekken!! Ze ontpopt zich als een razende reporter en holt op haar hakken mee om mij te interviewen. Tijdens het filmen vroeg ik mij al af hoe dat er uit zou komen te zien. Om te gieren!! Tussen de 13 en 14 km zit een lus. Op de terugweg krijgen we de wind pal tegen. Ik kan echt niet meer. De veegwagen is niet ver volgens mij en ik knijp hem nu wel een beetje. We liepen bij de 10 nog lekker in de tijd. Gelukkig zien we het bordje 14km. De laatste km! Het gaat gewoon gebeuren, ik ga het halen. Er lopen allemaal mensen langs de kant die al klaar zijn en zij moedigen ons aan. Dat vind ik leuk en zet nog even aan. Ik piek iets te vroeg en schakel  een versnelling terug. Nicolette haakt weer aan. Samen gaan we de finish over. Onderweg heb ik flink lopen schelden, inmiddels doet alles zeer. Als ik over de finish ben komen er nog een paar lelijke woorden uit en besluit dit NOOIT meer te doen. Aan het hek staat Jeroen, de man van Nicolette. Hij heeft ook net gelopen, maar is sneller dan wij. Iets verder staat Roel met een mooi bosje rozen voor mij. Daar word ik dan weer blij van. Medaille halen, laten graveren en weg wezen! Ik heb 1:57:41 gelopen. Vind ik prima gezien de omstandigheden en het gebrek aan voorbereiding. Voor ik in de auto stap heb ik al moeite met lopen, dat wordt leuk straks als ik de trap op moet naar de badkamer.
De douche is een fijne beloning. Dit was mijn laatste run van dit jaar. IK HEB HET GEHAALD!! Trots op mezelf, maar ik hou het voortaan wel bij 10km. Nu aan mijn snelheid werken.
Op Twitter zie ik de foto van de laatste lopers. Het zijn de windvangers! Ze hebben het ook gered. Leuk om te zien.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je hier een reactie achter wilt laten