Op mijn tandvlees

Vorige week geen blog. Ook niet gelopen. Wel op maandag wéér naar de tandarts in Spijkenisse. Ik gier nog steeds van de pijn. Hij ziet nog steeds niets, doet weer testjes en stuurt mij weer naar huis. Ik moet het even aankijken. GEK word ik er van!

Ik bel de huisarts om een sterkere pijnstiller. De assistente wil dat ik dat met de dokter zelf bespreek en plant een telefonisch consult in op woensdag. Ik krijg Tramadol voor de nacht. Die onderbroken nachten zijn erg slecht voor mijn humeur.

De Tramadol werkt goed, ik slaap geloof ik 18 uur per dag! En dat terwijl ik er echt maar 1 neem voor ik ga slapen. Maar goed, de pijn blijft en zondagochtend gil ik het echt uit. Ik spreek boos de voicemail van de tandarts in.

Maandag meld ik mij ziek, ik ben echt mezelf niet meer. De tandarts belt. Hij gaat een afspraak voor mij maken bij de kaakchirurg. Daar kan ik ´s middags terecht, in Rotterdam. Gelukkig kan Roel vrij krijgen en gaat hij mee. Ik kan niet eens meer normaal denken. Testjes, vragen en nog meer testjes. Ik vind de kaakchirurg niet echt aardig. De dierenarts was vriendelijker tegen onze katten dan hij tegen mij. Ook hier word ik weer boos als hij zegt: ja, het kan een tijdje gevoelig zijn.
GEVOELIG????? Dit is hel! Ik ben wel wat gewend qua pijn, maar dit is niet normaal. Hij schrijft nog meer Tramadol voor.

Dinsdagochtend tandarts weer gebeld. Ik moet weer naar de tandarts in Spijkenisse voor een nieuwe coating om die tandhals. Inmiddels is eten en drinken van warme waar niet meer te doen. Koude thee kan ik mee leven, maar mijn avond eten koud laten worden gaat mij te ver. Inmiddels heeft de fysio die in kaken gespecialiseerd is ook gebeld. Daar heb ik volgende week een afspraak.

Woensdagochtend lig ik weer in de stoel. Elke kies in mijn linker onderkaak wordt getest. Dit keer met een naar klemmetje waar weer een raamwerkje met een latex lapje op wordt gezet. Niets doet echt zeer, terwijl ik echt door de grond ga als ik een slok thee neem. Dat voel ik in die onderkaak. Voor de zekerheid doet hij de bovenkaak ook even. Bij de laatste kies is het bingo. Wat een pijn! En dat was alleen warm. Om echt zeker van zijn zaak te zijn zet hij er ook nog even een ijskoud watje op. JAHOOR, HET IS DEZE!!!! Ik geloof dat ik heb gevloekt. Verdoving er in, werd ik weer ff niet lekker van, en een wortelkanaalbehandeling. Coating om de tanden in de onderkaak en weer naar huis. Ik vind mezelf enorm zielig en kruip met mijn dekentje op de bank. Voor ik naar bed ga neem ik toch nog een Tramadol. Het doet allemaal best zeer, maar dat zal komen omdat er zoveel in mijn mond gerommeld is.

Donderdag slaap ik uit en neem om een uur of 10 een Ibuprofen. Om mijn spieren te ontspannen ga ik onder de zonnehemel. Heerlijk die warmte en ik slaap nog even door. Uiteindelijk ben ik pas om half 12 toonbaar. Ik moet wel elke dag naar buiten van mezelf en extra frisse lucht is ook goed, dus wandel ik naar het winkelcentrum ipv de super om de hoek. Volgens mij gaat het beter en kan ik volgende week weer gewoon naar mijn werk. Ik ben de hele dag wakker en helder. DENK ik. Tot ik koekjes ga bakken en het beslag wat dun vind als ik het in het blik doe. Heb ik 1 ons ipv 1 pond bloem genomen. Toch maar in de oven gezet. Nu heb ik dus iets wat bestaat uit suiker, basterdsuiker en chocolade………. Ik naar de tandarts, de rest van mijn omgeving ook naar de tandarts! Gna, gna, gna. Niemand wil proeven.
Naar mate de dag vordert gaat het in mijn onderkaak weer bonken en als ik er met mijn tandenborstel mijn onderste kies raak doet het enorm zeer. Morgen de tandarts bellen of niet? Ik slaap er een nachtje over.

Vrijdagochtend lonken mijn loopkleren en bonkt mijn kaak mijn hoofd uit. Dus bel ik de tandarts maar weer. Om 15:00 uur kan ik terecht. Leuk vind ik het niet, maar ik ben er van overtuigd dat ik na een wortelkanaalbehandeling van de kies in mijn onderkaak zondag kan trainen. Zo ontspannen als ik kan stap ik naar binnen. Ondanks dat de foto’s totaal geen aanleiding geven voor een wortelkanaalbehandeling gaat de tandarts af op mijn klachten en besluit de behandeling in te zetten. Verdoving er in dan gaan we van start. Niet dus, verdoving werkt niet. Meer dan 8 prikken verder voel ik het nog steeds! Ik dacht dat hij al 4 boorpogingen had gedaan. Bleek dat hij alleen water over kies had laten lopen! Daarvan ging ik al door de grond van de pijn. Tranen met tuiten. Ik heb verdere behandeling geweigerd, dat snapte hij ook wel. De coating van woensdag  was alweer opgelost. Nu zit er een lelijke laag wit spul om mijn zere kiezen en een zelfde lelijke laag OP mijn kiezen aan de andere kant van mijn kaak. Daardoor kan ik aan de kant waar het zeer doet mijn kiezen niet op elkaar zetten, dit zou rust moeten geven. Het is een raar gevoel. Ik heb steeds de neiging om het uit mijn kiezen te peuteren.

Zaterdag, mijn startnummer voor de Bruggenloop valt op de mat. Dat vind ik vaak een spannender moment dan de run zelf. Samen met Roel ga ik boodschappen doen en het dorp in. Ik heb bij Halfords een regenjack gezien, Mac in a sac. Dat schijnt heel goed als sportjack te kunnen dienen. Al een tijdje zoek ik een regen(ren)jack met een capuchon, en deze lijkt mij wel geschikt. Ze zijn er wel van loopkledingfabriekanten, maar die vind ik dan net weer niet lekker zitten. Hopelijk is de toestand van mijn kaak morgen net zo goed als vandaag. Dan ga ik mijn nieuwe jas even testen.

Zondagochtend. Op een kleine nachtmerrie na, ik droomde dat ik bij de Bruggenloop was en mijn schoenen was vergeten(!), heb ik prima geslapen. Ik durf het wel aan vandaag, maar ik zou het fijn vinden als Roel ook mee gaat. Omdat ik niet goed weet waar de fysio zit waar ik woensdag heen moet besluiten we daar heen te gaan. Te voet is dat bijna 3km. Mooi dat ren ik dan heen en terug. Omdat ik de waterdichtheid van mijn jas wil testen, wacht ik tot de zon weg is en donkere luchten dreigen. Roel verklaart mij voor gek, welke idioot wacht nou op de regen om juist DAN te kunnen gaan lopen? Nou ja, ik dus. Hij is nog gekker, want hij wacht gaat op de fiets mee. Rond een uur of 1 komen er donkere wolken aan en kleed ik mij om. Ik heb al geen zin meer, maar stap wel naar buiten. Het is nu of nooit. Als ik buiten ben lijkt het wel of mijn benen niet bij mij horen. Die hebben er duidelijk wel zin in en weg ben ik. Het gaat best lekker, ik wandel wel tussendoor, maar mijn benen doen geen zeer. Roel wijst de weg, gelukkig want ik weet echt niet waar ik ben. Thuis stijgt het bloed naar mijn hoofd en kloppen mijn kiezen mijn kaak uit. Als ik het goed koel zakt dat ook weer weg. Misschien dat de Ibrupofen en paracetamol ook hebben geholpen hoor. Woensdag terug naar de tandarts, ik ga afspreken dat hij pas NA de Bruggenloop weer wat mag ondernemen. Zoals het nu is zing ik het nog wel even uit. Met mezelf had ik al afgesproken dat ik na de Bruggen mag rusten, de volgende run is pas in maart 2014. Duimen jullie voor mij dat ik binnen de tijd die 15km weg heb gewerkt?
Oh ja, of het jasje waterdicht is weet ik niet. Maar hij zit wel lekker en ademt ook goed. Blij mee.