Op naar de Romeinen!

De dag na het publiceren van mijn laatste blog komt de link naar de officiële marathonfoto´s binnen. Tijdens het kijken moet ik lachen. Ik heb echt geen fotograaf gemist, op 1 na dan. Daar sta ik zwoegend op de plaat, verder lijkt het alsof ik met het grootste gemak loop. Niets is minder waar. Ik besluit mezelf de hele serie (digitaal) cadeau te doen. Er hangt een mooi geprint exemplaar aan mijn prikbord.

 

 

 

 

 

 

Na 4 dagen niet hardlopen, is het toch echt weer tijd om te gaan rennen.  Ik wil mijn loopmaatjes natuurlijk niet in de steek laten op 9 mei. De hele dag hang ik een beetje op de bank en even onder de zonnehemel. Loopkleren liggen klaar, maar het aantrekken ervan lijkt echt de meest zware klus die er is. Mijn lichaam heeft totaal geen zin om iets te doen.
Via Facebook heb ik contact met 2 vriendinnen die in juni ook de 10km van de ladiesrun Rotterdam gaan doen. Ze zeggen vandaag te gaan trainen. Ik krijg schuldgevoel en beloof via dat zelfde Facebook dat ik ook zal gaan. 5km, meer heb ik even geen zin in. Eenmaal omgekleed is het alweer minder erg. Op 200 meter na ren ik de hele 5km. De zon schijnt, het waait wel flink, maar het is heerlijk loopweer. Voor ik op de helft ben trek ik mijn jas al uit, toch te warm gekleed. Mijn tijd is niet geweldig, maar dat vind ik niet zo erg.
In de straat kom ik mijn buurman tegen die afgelopen zondag ook de 10km heeft gedaan. We houden even een korte nabespreking. Hij heeft hem onder het uur gelopen, maar vertelt ook dat hij de hele marathon al 2x heeft gelopen.

Zoals gewoonlijk ga ik een dag niet lopen en dan de dag erna weer wel. Nu ook. Ik ben heeeeeeeeeeeel vroeg wakker deze zondagochtend en voel me lekker uitgerust. We hebben vandaag een afspraak in Rotterdam en daarvoor moeten we voor de middag weg. Snel uit bed en omkleden dus. Voor 9 uur ben ik al lekker in korte broek buiten. Hopelijk slapen de pollen nog. Ik wil weer 5km  lopen, maar wel aan 1 stuk dit keer. Ik vind mezelf een watje omdat ik eergisteren in 2 etappes die 5km heb gedaan.
Blijkbaar moet ik mezelf streng toespreken. Ik loop (bijna) fluitend aan een stuk door. Zie je nou wel! Ik kan het wel. Helaas zijn de pollen wel wakker en heb ik het aardig benauwd.

 

 

 

Als ik fris en fruitig onder de douche vandaan kom gaan we naar Rotterdam voor de wijnspijs wandeling. Wéér door Rotterdam lopen. Dit keer een stuk langzamer dan vorige week EN we stoppen bij 8 verschillende restaurants  voor een hapje en een drankje. Als we thuiskomen ben ik echt doodmoe. Ik weet niet wat zwaarder is, die 10km van vorige week of de wandeling van vandaag.  In elk geval moet ik wel een keertje extra rennen deze week. *zucht*

Het is zover!!

Het vrijdag  12 april 2013. Vandaag ga ik naar Amsterdam om aerodynamisch te worden gemaakt. Handig hoor. Mijn vriendin is sinds kort schoonheidsspecialiste. Haar salon draait nog niet full time. Om te voorkomen dat ze de slag kwijt raakt heeft ze vriendinnen die zich graag beschikbaar stellen om de vaardigheden in de vingers te houden. Zo ook ik. Ik vind het een win-win-win-win-situatie. We spreken elkaar weer eens, ik ben van mijn wintervacht ontdaan, zij heeft de techniek weer uitgevoerd en we hebben weer lekker bijgepraat. Op weg naar huis, die lang duurde omdat de NS niet meewerkte, stop ik in Rotterdam. Met mijn man heb ik bij Beurs afgesproken. De hele dag brandt namelijk al die envelop met mijn startbewijs in mijn tas! Ik heb al diverse keren gekeken of hij er echt wel in zat.

Ik verwacht een mega drukte in het WTC en bereid mij voor op een lange wachtrij. Niets van dat! Wat een briljant georganiseerd gebeuren is dit zeg! Het is duidelijk waar ik moet zijn en 5 minuten later sta ik met mijn startnummer en dat van een collega in mijn handen. De meneer achter de ‘balie’ spreekt mij nog even moed in en wenst mij veel succes. Ik kom al helemaal in de stemming. Nog even een rondje langs de stands en dan de stad in voor een hapje eten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 13 april
Oh, oh, ik word met gillende koppijn en een dikke keel wakker. Niet fijn. Gelukkig stond vandaag als rustdag in de agenda. Neurofennetje en op de plaats rust dus. Ook het paracetamolletje wat ik later neem helpt niet. Balen. Misschien helpt de frisse buitenlucht. Het is lekker weer en vandaag mogen de kinderen over de Coolsingel rennen en de 5km AD-renners. Ik kom echt niet meer bij om die kinderen. Als het startschot gaat vliegen ze zo hard weg, dat het lijkt alsof ze achterna gezeten worden door een monster. Te grappig. Bloedfanatiek zijn ze ook, zo klein als ze zijn. Ik besluit dat ik morgen iets rustiger moet vertrekken.
Ik heb een fles bietensap gekocht. Schijn je harder van te gaan rennen. Tegen alle verwachtingen in vind ik het best lekker. Zoals verwacht ga ik er hard van lopen……..naar de wc! En dat na 1,5 glaasje. Niet meer drinken dus morgen.

Zondag 14 april
Vandaag is de dag waar ik al zo vreselijk lang naar uitkijk. Ineens zijn de zenuwen weg. Ik ben al vroeg wakker maar blijf liggen tot de wekker gaat. Rustig ontbijten en mij klaar maken om te vertrekken. Alles loopt gesmeerd. Onderweg naar Rotterdam stroomt de metro vol. Gezellig, al die lotgenoten. Welke afstanden zouden zij lopen? In Rotterdam heb ik bij het NNDE café met mijn medeloopsters afgesproken. Daar staan nog wat dames die gaan rennen. De andere meiden zijn er ook al snel en na een laatste plasje voor de zenuwen gaan we richting startvak. Onderweg komen we een collega tegen die een groep hardlopende dames traint. Ik heb hem verteld dat ik wel een hamburger wil als ik finish. Hij zegt dat hij er 1 voor mij zal halen.
Het waait wel maar wordt ook al snel warm. Blij dat ik mijn korte broek aan heb getrokken. Mijn jasje hou ik nog even aan.
We starten in het laatste vak. Bij de Shell staat mijn vriendin te wachten. Ze heeft een spandoek voor mij gemaakt! Helemaal leuk, een eigen spandoek!!!

 

 Lee heeft zijn ding gedaan en de marathon lopers zijn gestart. Wij sjokken naar de startstreep. Eer we daar toch over zijn zeg! Omdat ik mijn GPS al had aangezet doe ik 21 minuten over de eerste kilometer! Daarna gaat het beter. Bij kilometer 3 roepen de mannen achter ons dat ze trek hebben in een gele kanarie. Ik moet er even niet aan denken.  Het wordt echt heel snel warm en ik merk dat ik er meer last van heb dan verwacht. Er komt een motoragent aan die bijna voor ons staat en roept dat we even moeten wachten. Ik heb te laat door waarom piep er snel nog langs, mijn vriendin meeslepend (nummer 3 heeft ons al zoek gelopen). Gelukkig heb ik niet naar de agent geluisterd. Hij maakt de weg vrij voor de profs die onze route kruisen. Dat had tijd gekost! Tot de drinkpost op het 5km punt heb ik aan 1 stuk gerend. Mijn GPS was compleet van slag en riep steeds dat ik er ruim 1,5 uur over zou doen. WAT? Ik heb 1 uur en 20 minuten en eigenlijk wil ik er 1 uur 15 over doen. Is dit dan toch te hoog gegrepen voor mij? Ik word een beetje verdrietig onderweg.  Na 7km kan ik echt niet meer en heeft vriendin nummer 2 mij ook gelost (op mijn verzoek). Ik moet echt even wandelen. Ik loop te trillen en het kippenvel staat huizen hoog op mijn lijf. Dit is niet goed. Ik heb gedronken, mijn hoofd met water overgoten en mijn gezicht afgesponsd. Ik zie steeds meer mensen op de grond liggen met de EHBO om hen heen. Dat wil ik echt niet! Er breekt lichte paniek uit. Op iets minder warme stukken ga ik weer rennen. Ik zie mijn collega die we op weg naar de start zijn tegen gekomen. Hij roept iets……wat? JE HAMBURGER WORDT KOUD!!!! Hahahahaha. Rare man. Met zijn rugzakje om en fles water in de hand rent hij met mij mee. Spreekt mij moed in en zegt dat ik het wel haal. Ik durf niet te zeggen dat ik wil wandelen en het niet meer zie zitten. De man is een stukkie ouder dan ik en heeft een kapotte knie waar hij eigenlijk niet meer mee mag rennen.  Dan kan ik toch niet opgeven? In mijn uppie ren ik verder. Ik mis mijn eigen muziek.
Onder de kubuswoningen door. Ik ben er nog lang niet, gaat het door mijn hoofd. Aan de kant staan mensen hun longen uit hun lijf te gillen naar mij, leuk je naam op je startnummer. Blijven lopen dus. Bij elke fotograaf die ik spot zet ik mijn beste glimlach op en steek ik mijn duimen op. Maar van harte gaat het niet. Ik kom langs een drumband die precies een lekker loopritme trommelen. Ik kom ineens in de flow, hou vast! Nog 1 bochtje en dan ben ik op de Coolsingel. Ik ga rekenen, op 28 min over de startstreep. Dus mag ik op 1:48 binnen komen. Ineens zie ik onze mannen en mijn vriendin. Ik krijg een mooie roos en zoek naar de bordjes waar op staat hoe ver het nog is naar de finish. Nog 150 meter. HUH? Echt? Niet als een gek gaan rennen nu, straks val je vlak voor de finish (dat heb ik gedroomd).
Bij de finish zie ik weer een fotograaf, maar ook 5 mensen vlak voor mij. Dit momentje ga ik mij echt niet laten afnemen. Ik rem een beetje af, in de hoop dat ik nu alleen op de finishfoto sta. Na de finish vinden we elkaar allemaal weer. Maar wat nou mijn tijd precies was? Gelukkig heb ik er voor gekozen om mijn medaille te laten graveren. En ik ben trots op mijzelf. 1:15:14 staat er onder mijn naam. Ik ben blij, die 14 seconden neem ik voor lief, dat was mijn fotomomentje. Ook niet geheel onbelangrijk.

 


















Deze dag ga ik zeker niet vergeten. Na mijn eigen run ben ik de helden van de marathon gaan aanmoedigen, zoals ik dat elk jaar tot de laatste loper toe doe. Als we eind van de dag in de metro stappen ben ik wel blij dat ik niet kan zitten. Volgens mij sta ik niet meer op als ik nu neerplof. Thuis halen we Chinees en met een groot glas koud bier, daar is de kanarie, geniet ik van mijn maaltijd. Op RTV Rijnmond kijk ik naar het verslag van de marathon en zie mijzelf als toeschouwer staan! Wat een heerlijke dag. Ik ben nu wel heel erg moe. Vanavond op tijd naar bed.
Morgen nog rusten en dan begint de voorbereiding voor het volgende evenement. Estafette der Romeinen op 9 mei. Nu al zin in!

OMG!! Nog maar 1 week.

Nog maar 8 nachtjes slapen en dan is het zo ver. Ik word al een beetje nerveus. Niet dat ik denk dat de afstand een probleem wordt, hoewel…. als mijn benen niet willen (niet aan denken). Maar emotioneel gezien kan het nog wel eens een dingetje worden. Al jaren ga ik kijken bij de marathon en krijg ik zelfs tranen in mijn ogen als ik andere mensen dolgelukkig over de finish zie komen. Zoveel  emoties, de een lacht, de ander huilt van blijdschap (of pijn), sommige zakken in elkaar als hun lijf door heeft dat ze er zijn. Dan sta ik daar te denken hoe graag ik zelf over die streep zou lopen. Heel lang heb ik gedacht dat dat voor mij niet was weggelegd en nu ga ik er toch voor! Okee, 10km is geen marathon, maar voor mij een wereldprestatie.

Het feit dat je je lichaam zo ver hebt gekregen om die inspanning te leveren. De tijd die je daar in hebt gestoken. Tegenslagen overwonnen, triomfen gevierd (ik vier mijn eigen pr-en uitbundig), wind en regen getrotseerd en dat alles om dat ene moment te kunnen beleven.  Finishen op de Coolsingel !!!  

Natuurlijk neem ik mijzelf voor om van alles om mij heen te genieten. De muziek, de mensen, de omgeving en vooral van de adrenalinestoot die mijn lichaam krijgt. De weersverwachtingen zij heel positief,  ik ga er vanuit dat er dus wel wat mensen langs het parcours zullen staan. Ik blijf aan de rechterkant van het parcours lopen. Wie links staat zie ik niet. ;-)

Vandaag heb ik mijn laatste trainingsrondje gelopen. Het ging redelijk. Mijn loopmaatjes van de Estafette de Romeinen, waarover later meer, hadden vandaag een run. Ik ben rond hun starttijd ook gaan lopen. Samen en toch apart. Een rondje van 5km. Tussendoor heb ik 2 korte stukjes  gewandeld. Ook raar, ik kan het aan 1 stuk lopen. Het is gewoon een mindset volgens mij, ik wist dat ik 5km zou gaan doen. Blijkbaar denkt mijn lichaam dan gelijk dat dat wel een etappes kan. Van de week zijn mijn Loopmaatjes bibbits binnen gekomen. Die heb ik ook gelijk getest.
Nu is het een kwestie van rust houden en de benen laten bruinen. Want die melkflessen kan ik echt niet laten zien.

Om mezelf op te peppen heb ik net weer even de film De Marathon zitten kijken. Ik heb hem nu een keer of 3 gezien, ik weet wat er gaat gebeuren en toch. Brok in de keel, natte ogen en metershoog kippenvel als ik die start en finish zie.  Maar ik ben weer vrolijk als ik My Compajera hoor en zet swingend de DVD-speler uit.

Vrijdag kan en ga ik mijn startnummer ophalen R938. Dat zou wel al eens een emotioneel moment kunnen worden. Soms ben ik echt een watje.
Mijn kleding die ik op de dag zelf aan moet en mijn lijstje met wat mee moet liggen al klaar. Ja, ik weet het. Lekker op tijd, maar ik ben nu eenmaal van de grondige voorbereiding. Als ik iets niet goed voorbereid slaat de paniek toe. Ik weet nu al zeker dat ik 2 dagen van te voren mijn man gek ga maken door constant met hem door te nemen waar hij moet gaan staan, wat hij mee moet nemen, wat hij moet doen. Arme ziel, hij weet gelukkig hoe ik ben en laat het zich gewoon gebeuren. Ik ben een draak als ik me ergens druk om maak. Niets mag aan het toeval worden overgelaten.

Road to Rotterdam Marathon (RM13)

In januari 2012 ben ik begonnen met hardlopen. Dit onder lichte dwang van een vriendin die al heel fanatiek met een groepje op zaterdagochtend door het Vondelpark rende. Ze had ook twee andere vriendinnen aangestoken en ik was tot dan toe enige die stand hield en niet ging rennen. 
Uiteindelijk kon ik er niet langer tegen de enige asportieveling te zijn en trok ik een paar oude sneakers aan voor een rondje door het park. De fanatieke vriendin had Evy start to run voor mij op mijn MP3-speler gezet. Daar ging ik dan. Veilig in het park achter ons huis. Daar kon ik wel 12 minuten rond hobbelen. Langer duurde de les niet. Een volle minuut hollen voelde al als een marathon van 6 uur. Ik was kapot!  

 

 

 

 

 

 

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en heb ik runs gelopen van 5km en een van 4EM. Ik heb al twee keer een loopclinic gevolgd, steunzolen aan laten meten en degelijke, maar mooie, loopschoenen gekocht. 

De vriendin die mij aan het lopen heeft gekregen heeft ook 2 runs gelopen en is nu even gestopt. Een full time baan en een studie eisen al haar tijd op. Nummer 2 kreeg fysieke klachten en nummer 3 heeft een drukke baan en gezin.

Zelf ren ik me nog steeds een ongeluk. Voor 2013 heb ik mij wat doelen gesteld. Ik moet een stok achter de deur hebben, anders stopt het trainen. Ook al voel ik mij daarna altijd wel erg lekker.  Mijn eerste doel dit jaar is de 10km van de marathon van Rotterdam op 14 april. Dat is al snel. Tot nu toe heb ik pas 1 keer echt 10km gelopen en daarna steeds 9 of 9,5. Doordat mijn beenlengte verschil pas sinds januari dit jaar door steunzolen wordt gecorrigeerd, heb ik nu pas het gevoel dat ik beide benen 100% kan inzetten. Ik loop dan ook nu pas 5km aan 1 stuk. Voorheen moest dat in etappes omdat mijn been anders uitviel. Best lastig als jij wel vooruit gaat maar je voet blijf staan. Voor mijn gevoel kan ik de wereld aan. De winter is lang en veel te koud voor mij, van lopen komt niet heel erg veel. Maar ja, nu komt 14 april dichterbij en ik moet toch echt nog een paar keer trainen om zeker van mijn zaak te zijn. Ik heb tenslotte niet de hele dag de tijd om over de streep te komen. En ik moet en zal die Coolsingel halen, daar droom ik al jaren van.

Het is maandag 1 april, 2^e Paasdag.
Zonnetje heeft ons land gevonden! De wind valt mee als ik zo naar buiten kijk. Ik hijs me met enige tegenzin in mijn loopkleren die al 2 dagen klaar liggen. Op volgorde van hoe ik ze moet aantrekken natuurlijk. Anders vind ik het teveel werk en ga ik niet. Ik ken mezelf al een paar jaar.

Iemand schreef laatst op Twitter: de moeilijkste gang van hardlopen is die naar de voordeur. Die persoon heeft gelijk. Als ik naar buiten wil lopen moet ik ineens plassen. :(  Nou ff snel dan, anders loop ik niet lekker.

Buiten is het iets frisser dan ik dacht maar dat mag de pret niet drukken. Met mijn lief heb ik afgesproken dat hij op de fiets achter mij aan zal komen met mijn drinken. Ik moet me dus aan de afgesproken route houden, anders lopen we elkaar mis. Als ik 3/4 km onderweg ben weet ik dat ik op de terugweg die (toch wel harde) wind in mijn gezicht krijg. Maar ja, ik kan nu niet ineens een andere route gaan lopen. Braaf loop ik 5km aan 1 stuk omdat ik weet dat ik dat nu kan. Ik kijk constant achterom waar mijn drinken blijft (meestal rond de 3km). De route is nieuw voor mij. Normaal verken ik hem op de fiets, dit keer niet. Rond de 4km heb ik daar spijt van. Er zit namelijk een kleine klim in en mijn kuiten zijn net hersteld. Halverwege mijn heuveltje hoor ik een opzwepende beat door mijn oordoppen gaan en de tekst: Take me to the top!  Helemaal alleen in mijn eentje loop ik terug te roepen dat ik daar heel hard mee bezig ben. Alsof die dame in mijn GSM mij hoort.
Pas na 5km komt mijn lief mij voorbij gefietst. Toen was ik al 3x van de dijk gewaaid en dacht ik dat moest spugen. Hoezo stuk? Even opscheppen hoe goed ik ben en dat ik 5km achter elkaar heb gerend. Slokje drinken, stukje stevig door wandelen en daarna weer ruim 1,5 km gerend. Inmiddels tegen de wind in. Wat een kwelling zeg. Onderweg komt ons een oudere man tegemoet  gewandeld. Lekker van de zon aan het genieten en met de wind in zijn rug! Als ik hem met mijn paarse hoofd,en zwaar hijgend passeer steekt hij zijn duim naar mij op en roept dat ik goed bezig ben. LIEF !! Die had ik echt zo ontzettend hard nodig.
Tussen de 7 en 9 km wist ik echt niet meer waarom ik dit ook alweer leuk vind. Ik kreeg gewoon geen lucht, de wind sneed mijn adem af. Stevig doorstappen dan maar. De laatste kilometer heb ik weer gerend. Toen kwam de wind van rechts. Het ging zo lekker dat ik verder ben doorgelopen dan ik had gepland, niet heel erg veel verder hoor.

Tijdens de marathon heb ik 1 uur en 20 minuten de tijd om die 10km te lopen. Nu heb ik er 1:19:48 over gedaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als het de 14e niet zo bizar hard waait heb ik er wel vertrouwen in. Zal je zien dat het bloedverziekend heet is die dag.

Komende week wil ik nog 2x trainen en rust tot aan de marathon.
Ik ga d'r voor!
Mijn eerste spandoek heb ik al binnen. Ik moet het alleen zelf uitprinten en meenemen zegt de maakster. Op Facebook zit ik bij de besloten groep Crea duwtje. Wij geven elkaar een virtueel duwtje in de rug als we op creatief gebied vastlopen. Zij geven mij alvast een duwtje richting de streep.