1e Electricrun NL en wij waren erbij!

Op woensdag begint de voorpret al. Ik kan Roel zijn startpakket ophalen in Den Haag. Gelijk plak ik er een etentje met collega Michèle aan vast. Gezellig.

Donderdag ligt mijn eigen pakket klaar in Rotterdam. We hebben lichtgevende gezichtsverf gekregen, een ring met een blacklight, een armband die licht geeft en een t-shirt. In Roel zijn pakket zaten ook nog veters. Snel de shirts wassen en drogen.

Vrijdag pak ik vast mijn tas in. Inmiddels weet ik dat je kluisjes kunt huren, dus ik sjouw gewoon alles mee.

We hebben op zaterdag om 18:00 uur achter Amsterdam CS afgesproken (klinkt wat vunzig) met Nicolette, Jeroen, Elke en Conny. We vertrekken echt op tijd van huis, maar komen in de file. De auto parkeren we bij Jacqueline, daar rijden we altijd met gemak naar toe. Nu stuurde de navigatie ons dwars door Amsterdam. Dat schoot niet op. Gelukkig had Nicolette al laten weten dat het voor hun wel 18:30 uur zou worden. Dat gaf ons ook weer lucht. Afijn, bij Jacqueline even omgekleed en op naar CS. Daar was het echt stampdruk! Wel heel gezellig met al die kleurtjes! Ik hoorde iemand verbaasd zeggen: is het hier carnaval ofzo? :)

Bij de pont was het helemaal bizar druk, daar was denk ik niet op gerekend. Als pinguins schuifelden we steeds een stukje naar voren. De eerste startgolf was al geweest toen wij eindelijk aan de overkant waren. Wel een gaaf gezicht. Het werd al donker en een sliert verlichte mensen kwam voorbij gerend. Snel de laatste verf opsmeren en alle extra verlichting die we zelf hadden aangeschaft om doen. Op naar de start en de kluisjes. Tegen de tijd dat we echt bij de start waren hadden we al een flinke afstand afgelegd. Overigens waren wij bang dat er geen kluisjes meer zouden zijn, maar die waren er meer dan genoeg. TOP!

De start was ook heel goed geregeld. In golven gingen de duizenden deelnemers van start. Geen geduw en gedrang. Het duurde 10 minuten voor we echt van start gingen, toen liep mijn app al. Nog voor we 1 km in de benen hadden kwamen we bij het eerste checkpoint. Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat er te checken viel. Er stond niets onder de partytent en verder bleef iedereen ineens stil staan. Wij dus ook, we moesten wel. Toen we ons door de menigte hadden gewurmd waren we Elke en Conny al kwijt. We hebben nog naar ze gezocht en uiteindelijk maar besloten verder te rennen. Nou ja, rennen……. We gingen verder. Al heel snel kwam er een 2e punt waar iedereen stopte en foto’s ging maken. Toen wisten we: een goede tijd gaan we niet neerzetten. Al die fotomomenten waren wel super. Ik vond de decors werkelijk geweldig mooi. En wat ook heel gaaf was, die mega sliert van mensen met lichtjes. Voor ons waren heel veel groepen gestart maar na ons ook nog. Niet op beeld vast te leggen, maar zo onwijs gaaf om te zien.

Prima verzorgde run, met een waterpunt. Al duurde het even eer ik dat door had. Het weer werkte natuurlijk ook enorm mee. Bij de finish was een drinkpunt en werd je opgewacht door allemaal enthousiast dansende vrijwilligers. De beats die je overal hoorde nodigden ook uit om lekker te dansen, dat loopt wel wat lastig. HAHAHAHAHAHA

Nog even wat foto’s maken bij de fotowall en toen we het echt koud kregen weer in de rij voor de pont terug. Dat ging iets sneller dan op de heenweg.

Op de snelweg terug naar huis zag ik een auto rijden die nogal leek te schudden. Toen we dichterbij kwamen zag ik dat er 4 mensen in zaten met de lichtjes van de Electricrun. Die zaten nog lekker verder te swingen. Langs de kant stond ook een auto met pech. Daarnaast 4 dames die duidelijk ook naar de Electricrun waren geweest. Daar sta je dan te wachten op de Wegenwacht. Leg die ietwat overdreven make-up maar eens uit. :)

Door wegwerkzaamheden waren we pas om 2 uur ’s nachts thuis. Koud en moe. Oh jee, zomertijd het is dus 3 uur. Nou ja, zondag uitslapen. Dat dacht ik. Mooi niet, om 7 uur wakker. Klaar wakker ook. Nou ja, dan heb je wat aan je dag.

Roel en ik hebben mooi wel onze eerste run samen gedaan. Hoewel de naam RUN misschien niet op zijn plek is. Het enige wat ik jammer vind is dat je geen medaille ofzo kreeg. Ja, we hebben een t-shirt. Maar dat krijg je al voor je een stap hebt gezet. Dat is geen bewijs dat je er ook echt was en hebt gelopen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Nog 19 dagen!

Het duurt een week eer Roel en ik weer samen gaan rennen. Hoewel het niet super voelt loop ik beter dan ik zelf dacht. Top! Daar word ik nou blij van.

Ik heb inmiddels van www.sportvoedingwebshop.com 2 zakjes Dextro Energy After Sports Drink ontvangen. Via Facebook had ik mij als proefpersoon aangemeld en ik ben uit de vele aanmeldingen gekozen. Helemaal leuk! Als we thuis komen maak ik een zakje poeder open. Wat een zoete lucht zeg! Ik hou helemaal niet van die extreme zoetigheid. Maar ik heb zelf aangegeven dat ik wilde testen dus niet zeuren. De substantie lijkt heel dik, maar het valt mee en de smaak is prima. Helemaal niet zoet. Het zou mijn spieren sneller moeten laten herstellen. Ik moet zeggen dat ik in de loop van de dag geen last heb

De volgende dag ook geen centje pijn. Toeval? Of niet?

De week is druk en chaotisch. Roel wordt 50 we hebben een feest van zijn werk en  hebben ook nog voor Roel zijn verjaardag een feestje gepland. Mijn benen doen al dagen zeer. Niet van de spierpijn, maar van de druk in mijn buik. Vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts. Ik wil een verwijsbrief omdat ik een vermoeden heb wat er aan de hand is. Helaas blijkt zij mijn ziekenhuisverslagen niet te hebben. Eerst mijn dossiers opvragen dus. Pfffffft.

Er zit een flinke put in de voorruit van de auto. Roel heeft de auto mee naar zijn werk. Omdat het echt hondenweer is en ik geen zin heb om daar in te hollen, haal ik de auto op om de ruit te laten repareren. Helaas is het erg druk bij Carglass. Ik kan de volgende dag om 8:30 uur terecht. Niet handig want 's middags is Roel zijn feestje.

Zaterdagochtend zijn we vroeg wakker. We gaan samen naar Carglass. Roel blijft wachten tot de auto weer klaar is en ik hol naar huis. Dit keer gaat het niet zo goed als vorige week. Enorme kramp in mijn linker kuit! Mijn tijd is om te huilen. Tot overmaat van ramp ontvang ik ook een mail van de Rotterdam Marathon met daarin een lijstje met tijden die je moet halen op bepaalde kilometerpunten tijdens de 10km. Haal je het niet, dan gooien ze je uit het veld. Bloednerveus word ik van zulke mail. Het gekke is dat ik dat niet hoef te zijn, want die tijden haal ik makkelijk. Eenmaal thuis, en half kreupel,  neem ik zakje nummer 2.  Na het douchen kan ik makkelijk de trap op en af. Dan is het tijd voor Roel zijn feestje, op de Euromast. Genoeg trappen daar en dat op mijn hakken! Wedden dat ik morgen geen stap meer kan zetten?

Zondagochtend...........totaal geen last. Ik voel dat ik heb gerend, maar dat is het dan ook wel. Ik weet wel wat ik ga aanschaffen.

Maandag, weer een mail van Rotterdam Marathon. Nog 19 dagen! Sorry? Ik hoop dat ik het ga redden, nu word ik wel nerveus. Maar eerst zaterdag de Electricrun nog doen en dat is gelukkig maar 5km. Daarna moet ik nog een paar flinke trainingsrondes in gaan plannen. Waarom leg ik mijzelf toch zoveel doelen op? En nu heb ik nog een dilemma erbij. 20 september komt er toch een 2e Vredesrun in Den Haag. Wel leuk om die ook te doen, tenslotte heb ik de eerste ook gedaan. Maar ja, 21 september is de Dam tot Dam. Ga ik 16km halen? Keuzes, keuzes, keuzes.

Het is lente!

De dag na de Alphen heb ik wel spierpijn, maar zoals je spierpijn mag hebben na een run. Ik stuur iedereen die beloofd heeft te doneren als ik de run uit zou lopen een mail met het verzoek nu hun deel van de afspraak na te komen. Om nog even te benadrukken dat het echt niet met twee vingers in mijn neus is gegaan stuur ik ze ook de link van mijn verslag over de run. Al snel verschijnen de eerste stortingen op mijn rekening. De meeste hebben mij een Euro per kilometer beloofd. Van een collega zie ik twee keer € 10,00 binnen komen. Als ik hem daar op wijs zegt hij: € 1,00 per kilometer toch? En het was de 20 van Alphen?
HAHAHAHAHAHAHAHA die dacht gewoon dat ik er even 20 had gedaan. Hij vindt dat ik het teveel betaalde niet terug hoeft te geven. Ook dat gaat naar de Hoogvliegers. Een andere collega was vergeten mij te sponsoren en stort alsnog spontaan een bedrag! Nummer drie betaalt extra, dat is een bonus voor mijn blog zegt hij. Het gaat lekker! Ik heb ze tot 12 maart gegeven om te betalen. Als iedereen dan heeft betaald heb ik gewoon € 310,00 opgehaald!! WAUW, wat goed. Daar zijn de Hoogvliegers vast blij mee.

Qua werk heb ik het behoorlijk druk en kan woensdag niet thuiswerken. Jammer, want mijn benen willen eigenlijk wel rennen. Vrijdagochtend sta ik vroeg op en ga lekker naar buiten. Wat een zalig weer zeg! Mijn benen zijn zwaar, alsof er iets drukt in mijn buik waardoor mijn benen geen connectie maken met mijn hoofd. Ik besluit de 5km route te gaan doen. Halverwege ligt sinds een jaartje een weg die maakt dat ik een rondje van 2,5km kan doen. Tot drie keer toe nijg ik daar in te slaan. Maar na een goed gesprek met mijzelf loop ik door. Om nou te zeggen dat ik lekker loop…….nee, maar ik loop. Mijn hoofd is lekker leeg en dat komt mooi uit want ik wil nog even werken. ’s Middags komt er een nieuwe massageklant.

Ook zaterdag is het prachtig weer, maar een rustdag. We gaan het dorp in en lekker lunchen op het zonovergoten terras van ons favoriete restaurant. Heerlijk toch? Op 8 maart op het terras aan een roseetje zitten.

 

Zondagochtend is blijkbaar geen uitslaapochtend meer. Rond 7:30 uur ben ik klaar wakker. Roel en ik  hadden al afgesproken dat we samen zouden gaan rennen. Heel even denken we aan een rondje Kralingseplas. We gaan toch maar gewoon lekker hier hollen. Zelfde rondje als ik vrijdag heb gedaan. Windje tegen op de heenweg en binnen 1km ben ik al woest op mezelf. Mijn kuiten klappen bijna uit elkaar. Niet piepen, doorlopen! Roel is al ver voor mij uit en hobbelt de klucht op richting het veer. Bovenaan zie ik hem rek- en strekoefeningen doen. Als ik daar uiteindelijk ook ben aangekomen zeg ik dat hij niet op mij moet wachten, daar word ik nerveus van. We gaan op het gemak weer verder, de dijk af dat is niet zo moeilijk. Onderweg haalt Roel mij weer in, volgende klucht op. Daar komen we weer bij elkaar. Inmiddels moet ik mijn been echt meeslepen. We wandelen een flink stuk stevig door. Dan toch maar weer rennen. In mijn oor hoor ik dat ik de 3km niet in een tijd heb gedaan waarin ik hem had willen doen. Blijven rennen dus. Het gaat eigenlijk steeds beter, niet geweldig, maar beter dan de eerste 2km. Ik hol vrolijk verder en als ik bijna bij mijn afslag ben kijk ik achterom om tegen Roel te zeggen dat ik ga afslaan (we zouden ook rechtdoor kunnen gaan). Huh? Waar is hij nou? Blijkbaar is hij ergens gestopt en dat heb ik niet gemerkt. Ik zwaai even en krijg een opgestoken duim. Alles okee dus. Dan geef ik aan dat ik afsla, en hol weer verder. Uiteindelijk komen we tegelijk weer thuis. Die raar aanvoelende benen baren mij zorgen. Misschien moet ik mijn zooltjes wel weer even laten nakijken. Maandag maar even een afspraak maken.
In Den Haag wordt de CPC gelopen. Dat volg ik op TV West, als ik iedereen zie lopen en ook  compleet stuk zie gaan heb ik toch het idee dat ik er bij had moeten zijn. Maar ja, na mijn run van vanochtend denk ik niet dat ik ver was gekomen. Ik train gewoon vrolijk verder.

Verslag van de 20 van Alphen

Zondagochtend.
Ik ben al voor 7 uur wakker en dat terwijl ik vannacht niet in slaap kon komen. Drukte in mijn hoofd. Gisteren hebben we onze vakantie geboekt. Super leuk,  maar dat moet ik dan 's nachts verwerken. Ik ben ook nerveus. Vannacht heb ik wel 10x mijn rondje gerend! Raar, normaal ben ik ook wel wat gespannen maar niet zo erg als nu. Ik voel druk op mijn schouders, wat ik zag als een leuke stok achter de deur voor mijzelf, voelt nu als een mee te slepen molensteen. Dolblij ben ik met het vertrouwen dat mij ruim 20(!) sponsoren in mij hebben. Waarom vind ik het zo spannend terwijl ik juist trots moet zijn? Wat ben ik blij dat ik geen Kramer of Wüst heet. Geen hele natie die verwacht dat ik het wel 'even' ga doen en liefst met 2 vingers in mijn neus. Geen media die mij constant volgt en waarin ik levenslang word geconfronteerd met een verkeerde wissel, 'zogenaamde' rugpijn etc. Niets van dat al en toch..... Als ik er straks eenmaal ben is er niets meer aan de hand. Maar voor nu zie ik apen en beren op de weg.

Rond half 11 zijn we in Alphen. Er hangt een enorm spandoek aan het balkon van Heimen en Jan! Helemaal leuk. Vanaf hun balkon kijk ik naar de kidsruns en de 5km. Het waait enorm en het is best koud. Gelukkig kan ik naar binnen wandelen als ik het koud heb. Luxe hoor dat ik een eigen kleedruimte heb met broodjes, enzo. HAHAHAHAHA  Ik wel een wereldster.

 

Om 14:00 uur moet ik starten. Een kwartier van te voren hobbel ik met Roel naar de start. Ik heb net vriendin Trees gesproken, die staat bij de start om collega’s toe te juichen. Als snel hebben we haar ook gevonden. De start verloopt soepel. Ik heb het koud, maar ik ga er voor. Ik pik er een deelnemer uit die naar mijn idee langzaam loopt en daar blijf ik achter hangen. Mijn streven is uiteraard de run binnen de tijd uitlopen. Maar ik zou het wel fijn vinden als ik 1:15 loop. Na een kilometer blijkt mijn ‘haas’ sneller te lopen dan ik denk. Heimen en Jan hadden mij al verteld dat er 2 gemene bruggen in het parcours zitten en de eerste komen we al vrij snel tegen. Na 2 km voelen mijn benen al als lood en heb ik steken in mijn zij. DAT ZAL TOCH NIET?? Ik worstel mij echt door de 3^e km, op km nr 4 staan Roel en Trees, met spandoek en camera. Ik roep ze toe dat het niet goed gaat, maar dan met een minder net woord. Op de 5km staat een klok, die zegt dat ik 40 minuten onderweg ben. Dat valt mij op zich niet tegen. Samen met een dame die de ene keer mij inhaalt en de andere keer zich door mij laat inhalen, loop ik verder. We spreken elkaar moed in. We zijn toch al halverwege en daar zijn we trots op. Op naar de 6km, dat gaat redelijk. Bij 7 schiet er een mega kramp in mijn kuit. NEE, NEE, NEE! Niet zo dichtbij de finish stoppen. Ik heb al iemand aan de kant zien zitten met de EHBO er omheen en ik wil niet nummer 2 worden. Gênant detail, ik word ingehaald door Cookiemonster. :(  Op het 8km punt geeft mijn sportapp aan dat ik een uur onderweg ben. Hmmm, nog steeds op schema dus. Het verbaast mij enigszins, maar ik ben er blij mee. Mijn doel is nog haalbaar. En dan komt er een stuk waar we de wind vol tegen hebben. Killing!! De 20km lopers schieten aan mij voorbij en ik wandel meer dan dat ik ren, maar ik kom vooruit. Er staat veel publiek langs het parcours en zodra ik het centrum in loop is het stampdruk aan de kant van de weg. Hartstikke leuk! Wat ik ook heel grappig vind zijn de kinderen die de kidsrun hebben gedaan en zeggen: “u moet wel rennen mevrouw”.  100 Meter voor de finish kom ik voor de 2^e keer onder het balkon met mijn spandoek door. Ik ben zo blij dat ik daar ben en haal nog even de meneer in waarvan ik denk dat hij mij naar de laatste plaats heeft verdreven. HOERA!! Ik heb het gehaald en de klok geeft een bruto tijd aan van 1:19:13. Mijn netto tijd is 1:15:40. Ik ben absoluut niet ontevreden. Al snel heb ik Roel en Trees gevonden. We gaan gauw naar mijn ‘kleedkamer’. Daar word ik bij de deur opgewacht door Heim en Jan. Alsof ik gewonnen heb. Wel fijn hoor, dat je niet met je vermoeide lijf eerst weer naar huis moet. We worden prima verzorgd met, zoutjes, soep, broodjes en een drankje. Ik kan lekker douchen en schoon en fris weer naar huis. Top geregeld mannen!

Als ik dan toch als de grote winnares word behandeld wil ik ook gelijk mijn sponsoren  bedanken. Ik pak even mijn denkbeeldige trofee en klim op het podium.

Ahum……ook namens Ko Piloot en de Hoogvliegers, mega, mega, mega bedankt voor je steun (in willekeurige volgorde):

Karen, Ewoud, Ineke, Tineke, Jacqueline H., Jacqueline B., Ingeborg, Carla, Willy, Frits, Trees, Nicolette, Jan- Willem, Wil, Brigitte, Roel, Nele, Carola, Eric, Angela, Gitta,  Ina en Maisey

Gelukkig kan ik nog een paar keer trainen

Mijn tandarts heeft de rest van het cement verwijderd, dat is al een prettig gevoel. Hij zegt dat ik veel tandsteen heb en dan voornamelijk links. Apart, sinds ik niet meer rook heb ik last van tandsteen. Hij wil dat ik naar de mondhygiëniste ga. Nou, dat dacht ik ff niet. Na de laatste keer is al die ellende begonnen.
De hechting is ook uit mijn mond gevallen. Zo nu en dan voel ik een scherp stukje uit mijn tandvlees steken. Als ik iets gekruids heb gegeten zwelt mijn tandvlees op geloof ik en dan voel ik dat stukje niet meer.
Mijn onderkaak doet geen pijn meer. Maar mijn bovenkaak en dan vooral het hoogste punt van de wortelkanaalbehandeling is behoorlijk aanwezig. Nou ja, ik kan weer rennen en dat is fijn. Op mijn vrije vrijdag ga ik een klein rondje rennen. Even kijken of het gaat. Ik loop even ruim 2 km aan 1 stuk. Snel ben ik niet, maar mijn benen snappen nog wat ze moeten doen en ik heb geen bonkende kaak. HOERA! Ik ben er weer!
Zondags ga ik samen met Roel rennen. Hij moet trainen voor de Electricrun. Ik wil een klein rondje, maar de uitslover (hahahaha) wil niet minder dan 5km doen. Halverwege krijg ik steken in mijn zij, dat heb ik nooit. Ik laat Roel lopen. Een kilometer verderop wacht hij mij op. Ik ben een diesel, na 3 km krijg ik de smaak pas te pakken. De laatste 2km doe ik afwisselend wandelend en rennend. Maar we hebben de 5 in de benen en in een redelijke tijd. Ik ben nog steeds te langzaam hoor, maar ja…..je kan niet alles hebben. Nog een week, dan is de 10km in de 20 van Alphen.

Maandag en dinsdag zijn hectische dagen op kantoor. Woensdag werk ik lekker thuis, dat komt niet vaak meer voor. Het is geweldig mooi weer. De wekker gaat om 7 uur. Als Roel weggaat, ga ik een rondje rennen. Ik moet van mezelf de 5km onder de 40 minuten lopen, als ik dat niet doe moet ik mijn rondje uitbreiden naar 7km. Geen idee waarom, maar dat heb ik zo bedacht. Neusdruppels, puffer, Paracetamol  en Dextro. Ik ben er klaar voor. Scheldend en tierend schreeuw ik mijzelf vooruit. Ik loop 3 km achter elkaar, 300 meter wandelen en dan weer rennen tot de 5km. Trots op mezelf en vol vertrouwen voor zondag.
Donderdag bedenken een paar collega’s dat ze mij nog niet hebben gesponsord. Mijn ‘buit’ voor de Hoogvliegers staat nu op € 250,00!!!
Vrijdag begint de dag met een ontspanningsmassage van 1,5 uur. Ik ben echt mega chill. Het is weer prachtig buiten en ik zie veel hardlopers, maar ik kan niet en mag niet van mezelf. De dag is te kort voor alles wat ik nog wil doen. Ik moet ook naar de huisarts. Mijn neus blijft maar dichtzitten en die druk op mijn bovenkaak komt volgens mij uit een holte. Ze heeft geen duidelijke aanwijzing wat het zou kunnen zijn. Allergie, poliepen, ontsteking…….. Ik krijg pipetjes met een goedje dat een eventuele ontsteking zou moeten tegengaan. Die heb ik al 2 keer eerder gehad, steeds voor een maand. Nu heb ik ze voor 3 maanden gekregen. Als ik na 6 weken verbetering merk mag ik om de dag druppelen. Zo niet, dan stuurt ze mij naar een KNO-arts. Waarschijnlijk heeft de uitslag in mijn gezicht er ook mee te maken.

 

Zaterdag, weegdag. Ik word er niet vrolijk van. Op mijn top qua gewicht. L Nou ja, ik sleep het allemaal wel mee morgen. Ik heb er nog steeds heel veel zin in. Op de valreep hebben nog wat mensen een donatie gedaan en de teller staat op € 285,00!!! Helemaal te gek.  Tas, kleren en eten liggen klaar. Ik ga morgen op tijd weg. Dit keer heb ik de luxe van een kleedruimte aan het parcours. Collega Heimen en zijn Jan wonen aan de start van het parcours. Ik kan mij daar op mijn gemak omkleden en bij terugkomst ook douchen. Wat een weelde! Morgenavond een verslag van de run. Denk aan mij, de start is om 14:00 uur.