De Estafette der Romeinen

Zondagmiddag doe ik een rondje Kralingseplas. Met heel erg veel pijn en moeite. Het is benauwd. Ik heb totaal geen vertrouwen in de race van aanstaande donderdag. Het feit dat je met een team loopt, en ik mijn teamleden niet teleur wil stellen, maakt het alleen maar erger. ´s Avonds belt mijn teammaatje. Voor het eerst horen we elkaars stem. Grappig. We spreken af waar we elkaar gaan ontmoeten.

Op dinsdag schiet het mij in de rug. Opstaan is een drama. Als ik eenmaal in beweging ben gaat het steeds beter. Niet gaan zitten voor ik moet lopen dus.

Woensdagavond. Morgen is de Estafette der Romeinen. Mijn loopkleren liggen klaar. Straks nog even een koek in mijn tas stoppen. Ik heb nu al vijf keer de toegestuurde informatie door gelezen. Het is mij niet helemaal duidelijk waar we kunnen parkeren en met het OV is geen optie. Dan ben ik ruim 4 uur onderweg (heen en terug) voor een run van 5km. Dat vind ik te gortig.

Donderdagochtend. Ik spring uit mijn bed. Dat is gunstig, mijn rug werkt in elk geval weer.  Op mijn gemak maak ik mij klaar voor de run van vandaag. We rijden mooi op tijd richting Vleuten. Het is even zoeken naar het P&R terrein, maar al snel hebben we een plekje gevonden en gaan we op zoek naar het Maximapark. Er zou wegbewijzering moeten zijn vanaf het station. Dat klopt, alleen staan er geen bordjes. Wat wij wel hadden verwacht. Langs de aanlooproute staat om de zoveel meter een jongedame om ons de weg te wijzen. Ik vind het nu al leuk!

Mijn Loopmaatjes Jacqueline en Aart zijn er ook al en al heel snel hebben we elkaar gevonden. De eerste ontmoeting voelt eigenlijk als een soort weerzien omdat we via Twitter en e-mail al veel contact hebben gehad. Marteijn van Loopmaatjes heeft de door mij bestelde tight meegenomen. Normaal zou ik die, i.v.m. mijn allergie voor van alles en nog wat, thuis eerst wassen. Maar ja, ik wil ook wel graag in mijn Loopmaatjes ‘kostuum’ rennen. Niet zeker wetende of dat wel reclame is voor Marteijn en eventuele uitslag voor lief nemend trek ik mijn nieuwe broek aan. Hij past! Ik ben er klaar voor.

De spanning wordt voelbaar in het estafette paviljoen. Bus 1 gaat vertrekken. Daar moet Jacqueline in. Ze trekt toch nog even snel een ander shirt aan, gooit nog 3x de inhoud van haar tas overhoop en weg is ze. Ik dacht dat ik kon stuiteren……
Dan mag ik mee met bus 2. De rit duurt lang en wij vragen ons af of de chauffeur wel weet dat we maar 5km en niet 15km moeten lopen! Op het wisselpunt aangekomen waaien we uit onze hardloopsokken. Ik ben zo blij dat ik op het laatst heb besloten mijn jasje aan te trekken. Ineens komt daar de klokauto, nou ja….het klokautootje aan.

Met 28 minuten op de klok komen gewoon de eerste lopers al voorbij. Wat lopen die mooi en belachelijk hard. Als ik het half zo snel zou kunnen zou ik al blij zijn. We moedigen iedereen aan en dan, zien we daar de eerste loopster van de estafette der Romeinen Loopmaatjes aankomen. NU al??? Ze heeft net zulke schoenen als ik, alleen weet zij wel hoe ze ze aan moet zetten. Wat een tempo!
Ik word nerveus en zet vast mijn muziek en GPS aan. Na een minuut of 10 komt Jacqueline er al aan. Terwijl ze mij het wisselhesje geeft puft ze dat het veel te heet is. Ik ben trots op haar. Dan ga ik van start en AUW! Kramp. Nee, niet nu alsjeblieft. Ik besluit 1km uit te lopen en dan even aan te kijken hoe het gaat. Bij 2km doet het nog steeds zeer en gaat het lopen steeds moeilijker. Een stukje wandelen dan maar. Onderweg zegt een meneer aan de kant: Team Hoefnix??? Ik roep hem toe dat dat verwachtingsmanagement is en hij zegt dat ik dan wel rustig aan mag doen. Bedankt! Zo hobbel ik afwisselend rennend en wandelend door. Ik heb dorst, hoest alsof ik een pakje zware shag op heb en baal als een stekker. Al wandelend kom ik een meisje tegen dat wel de hele 15km doet. Ze loopt een stukje mee. We hebben het 13km bord gemist en denken er bijna te zijn. Ze spoort mij aan om weer te gaan rennen en samen rennen we nog een stukje door. Dan zie ik een dame waarmee ik bij het wisselpunt stond. Ze is bekaf. Ineens bedenk ik me dat ik druivensuiker mee heb, stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Ik geef haar er 1 en neem er zelf 1. Dat helpt. Nu doen mijn benen het wel! Lekker dan, ik ben d’r bijna. Nou ja, het gaat om de lol toch? Achteraf blijk ik het nog niet zo slecht te hebben gedaan als ik dacht, 00:36:53. Als ik mijn mooie medaille heb ga ik op zoek naar mijn lief en Aart en Jacqueline.



 

Lang leve de GSM. We hebben elkaar snel gevonden. Bij het paviljoen krijgen we een goede lunch. Perfect geregeld. We genieten van de zon en het optreden van de Anita’s. Ik mis mijn Toppersvriendinnen. Wat een briljant fout optreden is dit zeg!

Dan is het tijd om afscheid te nemen en weer aan de lange wandeling terug te beginnen. Het was een super leuk evenement. Volgend jaar weer?

Marteijn en alle organisatoren en vrijwilligers van de loopvan de Leidsche Rijn enorm bedankt. Zonder vrijwilligers is een evenement als dit niet mogelijk.